Brzeziny

Dzisiejszą kartkę otrzymałam w ramach RR na Facebooku od Oli :)

Brzeziny

Brzeziny położone są na krawędzi Wysoczyzny Łódzkiej, ok. 20 km na wschód od Łodzi. Nazwa miejscowości pochodzi od cech terenu: lasu brzozowego – brzeziny i wynika z osadnictwa w pradawnej puszczy.

Najstarsza wiadomość o osadzie pochodzi z roku 1139, a dotyczy ufundowania parafii przez abp. Jakuba ze Żnina. Prawa miejskie otrzymały Brzeziny około 700 lat temu. Zaczątkiem miasta była zapewne osada targowa ciągnąca się od kościoła parafialnego na wschód przez dzisiejsze łąki.

Od połowy XIV w. do dziś pozostają siedzibą powiatu. Początkowo miasto książęce, później prywatne, w 1462 r. przechodzi w ręce rodziny Lasockich i jest w ich posiadaniu aż do 1839 r. Brzeziny były już wówczas miastem średniej wielkości, bo na wojnę trzynastoletnią z Krzyżakami dostarczyć miały „13 ludzi uzbrojonych pieszych” (1458 r.).

Kościół Podwyższenia Świętego Krzyża (przy trasie na Łódź). Postawiony został w najstarszej części miasta w XIV w., w stylu gotyckim. Świątynia jednonawowa z płaskim stropem zakrywającym sklepienie gotyckie. Mieści najważniejsze zabytki Brzezin, jest jakby muzeum sztuki sakralnej. W kaplicy św. Krzyża (po lewej od wejścia głównego) z 1619 r. mieszczą się zabytkowe nagrobki, dzięki którym Brzeziny zawdzięczają swoją pozycję w polskiej sztuce renesansowej. Na ścianie zachodniej duży nagrobek Urszuli Leżeńskiej wykuty z piaskowca przez Jana Michałowicza z Urzędowa w latach ok. 1563 – 1568. Na przeciwległej ścianie wmurowane dwie płyty nagrobne Lasockich. Pierwsza przedstawia postać właściciela Brzezin Stanisława Lasockiego w stroju rycerskim. Obok podobna płyta jego żony (lub matki) Zofii. Oba zabytki są dłuta rzymianina Bernardina Zanobiego z 1535 r. i należą do wybitniejszych rzeźbionych portretów epoki. W nawie głównej ołtarz barokowy, złocony z 1700 r. oraz organy z 1654 r.

W kaplicy renesansowej (nazywanej Lasockich) z kopułą, ołtarz późnorenesansowy z przełomu XVI i XVII w. z rzeźbami patronów Polski: św. Wojciechem i św. Stanisławem. W górnej niszy ulokowano rzeźby – grupę Chrystusa w Ogrójcu, późnogotyckie z ok. 1500 r. Kaplica przykryta jest kopułą renesansową z latarnią, ponoć wzorowaną na Zygmuntowskiej. Pomieszczeniem przejściowym do niej jest kaplica późnogotycka, z I poł. XVI w. z dawnym ożebrowaniem. Z niej prowadzą drzwi do kaplicy podziemnej (krypty) – mauzoleum rodowego Lasockich. Tu mieszczą się dwa murowane skrzyniowe sarkofagi pierwszych właścicieli Brzezin (1462 – 1600 r.). Nad grobowcami są kamienne medaliony z ich portretami w wieńcach laurowych i tytułami. Krypta pochodzi z ok. 1600 r., a podobną możemy zobaczyć dopiero w warszawskiej katedrze św. Jana. Plebania w stylu klasycystycznym z 1890 r. Na ogrodzeniu przy plebanii dwie tablice granitowe poświęcone A.F. Modrzewskiemu, proboszczowi brzezińskiemu 1540 – 1558.


Brzeziński rynek (Obecnie Plac Jana Pawł II): ma założenie średniowieczne; z jego narożników od początku XVI w. wychodziły główne ulice. W centrum placu pomnik „Bohaterom 1939 – 1945” z czterema płaskorzeźbami i pomnik Jana Pawła II. Od ul. S. Staszica i dalej wzdłuż Mickiewicza, Sienkiewicza, Reformackiej i św. Anny neorenesansowe kamieniczki z końca XIX w., wybudowane na potrzeby naszego „miasta krawców” sprzed obu wojen światowych. W kamienicy placu pod nr 12 był ratusz miejski w latach ok. 1900 – 1935 z zegarem na szczycie.

Wodzisław Śląski

Pocztówkę otrzymałam od Magdy :)

Wodzisław Śląski

Miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim w pobliżu granicy z Czechami, ośrodek administracyjny powiatu wodzisławskiego. Położone geograficznie na Płaskowyżu Rybnickim (będącym częścią Wyżyny Śląskiej), nad rzeką Lesznicą, historycznie zaś na Górnym Śląsku.

Według danych z 31 grudnia 2012 miasto miało 49 238 mieszkańców

W czasie kształtowania się państwa polskiego teren Wodzisławia wchodził już w skład państwa Mieszka I – pierwszego władcy Polski. Rybnik , Wodzisław. Za czasów Mieszka II ziemia wodzisławska razem z całym Śląskiem została zagrabiona przez czeskiego księcia Brzetysława. Tereny te wróciły do Polski za czasów Kazimierza Odnowiciela. Jednak koniec walk z Czechami o te ziemie nastąpił w 1137. Po podziale dzielnicowym Polski przez Bolesława Krzywoustego w 1138 roku, ziemia wodzisławska znalazła się w dzielnicy Władysława Wygnańca i weszła w skład księstwa opolskiego, a potem raciborskiego.

W 1241 r. po najeździe tatarskim i prawdopodobnie zniszczeniu osady Wodzisław, księciem na Raciborzu i Opolu został Władysław Opolski panujący w latach 1246-1281 do którego należał cały Górny Śląsk. W tym czasie przyśpieszony został proces lokacji nowych miejscowości. Niestety, nie można dokładnie określić roku lokacji miasta Wodzisławia, bo nie zachował się dokument lokacyjny prawdopodobnie stało się to pomiędzy 1246 r. kiedy Władysław objął władzę a 1257 r. kiedy do Wodzisławia sprowadzono franciszkanów. Za datę otrzymania praw miejskich przyjęto uważać jednak rok 1257, w którym zostali sprowadzeni do Wodzisławia minoryci (franciszkanie). Książę opolsko-raciborski Władysław otaczał miasto szczególną opieką i przypisywał mu wielkie znaczenie, o czym może świadczyć niezwykle rozległy rynek oraz obwarowanie miasta i nadanie miastu swego własnego imienia. Wodzisław w tamtym okresie należał do bardziej zaludnionych i bogatych miast na Górnym Śląsku. Jednakże jego drewniane zabudowania zostały doszczętnie zniszczone przez pożar około 1280. Odbudowano je dopiero około 1299. W mieście przeważali rzemieślnicy i kupcy, tworzący uprzywilejowaną warstwę miejskiego patrycjatu.

Od 1 stycznia 1999 roku Wodzisław jest siedzibą powiatu ziemskiego, w skład którego wchodzą miasta: Pszów, Rydułtowy, Radlin oraz gminy: Gorzyce, Lubomia, Marklowice, Mszana. Miasto bierze czynny udział w pracach Stowarzyszenia Gmin Górniczych oraz Śląskiego Związku Gmin i Powiatów,których zadaniem jest jednoczenie i koordynacja działań samorządów w celu obrony własnych interesów oraz wspólnej realizacji zadań sprzyjających rozwojowi gospodarczemu i społecznemu ich członków. Miasto przystąpiło do Związku Gmin Subregionu Zachodniego Województwa Śląskiego, ale zawetowało przystąpienie do projektu Aglomeracji Rybnickiej na zasadach, że Wodzisław miałby być miastem pomocniczym, a nie partnerskim Rybnika, co mogłoby doprowadzić do marginalizacji miasta. Obecnie Wodzisław pełni rolę centrum administracyjno-usługowo-handlowo-przemysłowego 155-tysięcznego powiatu wodzisławskiego.

Pałac Ślubów

Wzniesiony w latach 1743-1747 przez ówczesnego właściciela Wodzisławia – Guidobalda Józefa von Dietrichstein ma obecnie charakter klasycystyczny. Niegdyś stanowił rezydencję właścicieli Wolnego Mniejszego Państwa Stanowego Wodzisław. Obecnie mieści Urząd Stanu Cywilnego i Muzeum Miejskie. Otoczenie pałacu stanowi Park Zamkowy

Budynek Urzędu Miejskiego

Zbudowany w 1879 roku z przeznaczeniem na siedzibę Sądu Grodzkiego. Powstały wtedy dwa budynki. Pierwszy okazały, z ciekawą ornamentyką gotycką był siedzibą sądu. Drugi, o prostej bryle służył jako więzienie. Od 1954 roku siedziba administracji powiatowej, a obecnie gminnej.

Dwór w Jedłowniku

Wybudowany na przełomie lat 50-tych i 60-tych XIX wieku. Obecnie Dom Pomocy Społecznej dla dzieci „Caritas” Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej.

Każde miasto poza oficjalną historią pełną dat i faktów, posiada także swoje legendy i baśnie. To najciekawsze historie, przechowywane przez ludzką pamięć – czasem zawierają w sobie ziarnko prawdy, czasem niosą w sobie po prostu mądrość życiową. W Wodzisławiu możemy usłyszeć o:

• czarcie Zefliku
• tajemniczej, złotej kołysce
• Wampirzycy z Wodzisławia Śląskiego

Włochy - Siena

Dziś kartka, którą wygrałam w konkursie u Ann :)

Siena

Miasto i gmina we Włoszech, w Toskanii, w prowincji Siena. Ważne centrum turystyczne. Według danych na rok 2011 gminę zamieszkują 54 543 osoby, 462,2 os./km².

Według legendy Sienę założyli synowie Remusa – Senio i Aschio, którzy uciekając przed Romulusem schronili się w górach i wznieśli zamek Senio. Herbem miasta stało się godło ich rodu – wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa, a barwami balzany – miejskiego sztandaru były biel i czerń.

Historycznie Siena była etruskim osiedlem i małym miasteczkiem w okresie antycznym. Około 5 wieku w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Dogodne położenie miasta przy szlakach handlowych i miejscowy przemysł włókienniczy stały się podstawą przyszłego bogactwa mieszczan oraz arystokracji longobardzkiej i frankońskiej. W XII i XIII wieku Siena zaliczała się do najbogatszych miast Europy. Do dzisiejszego dnia istnieje w Sienie najstarszy europejski bank Monte Paschi di Siena. Bankierzy ze Sieny udzielali pożyczek prawie w całej ówczesnej Europie, a do największych rodów finansowych należeli: Buonsignori, którzy założyli spółkę Grande Tavola,Piccolomini, Salimbeni. Miastem rządziła rada, consiglio, która co roku wybierała członków rządu – Signorii i podestę – najwyższego urzędnika miejskiego.

W XII wieku w sporze między gwelfami a gibelinami Siena opowiedziała się po stronie cesarza. Między innymi ten wybór był przyczyną ciągłych konfliktów z Florencją. W 1348 miasto dotknęła zaraza zabijając 2/3 mieszkańców (ok. 100 000 osób), co zapoczątkowało gospodarczy upadek miasta. Zdobyta ostatecznie w kwietniu 1555 przez Kuźmę I Medyceusza, który wcielił miasto w powstające Wielkie Księstwo Toskanii. W kolejnych wiekach Siena pozostawała w cieniu Florencji, liczba ludności malała aż do okresu po zakończeniu II wojny światowej. w 1966 Siena jako pierwsze miasto w Europie wprowadziła zakaz ruchu samochodowego w centrum miasta.

Palio (wł. Palio di Siena, Il Palio, a w Sienie Palio delle contrade) — odbywający się we włoskim mieście Siena słynny toskański festyn na cześć Matki Boskiej, który sięga swoją tradycją czasów średniowiecza.

Kulminacyjnym punktem tego święta, którym żyje całe miasto i przyciąga tysiące turystów z całego świata, jest otwarta dla widzów, niezwykle emocjonująca, choć trwająca jedynie trzy okrążenia wokół placu, gonitwa konna. Wyścig rozgrywany jest dwa razy do roku 2 lipca i 16 sierpnia o godzinie 19 na głównym placu Sieny Piazza del Campo.

W dniach poprzedzających Palio w mieście odbywa się szereg niezwykle widowiskowych, barwnych pochodów i parad, w tym pokazów zręcznościowych siedemnastu rywalizujących ze sobą drużyn w kostiumach z epoki, które reprezentują 17 dzielnic (contrade) Sieny. Do najbardziej widowiskowych zaliczyć należy symultaniczne żonglowanie wielkimi jedwabnymi chorągwiami w barwach contrade. Każda dzielnica ma swoje własne, odrębne barwy, co widoczne jest także na ulicach miasta, które w dniach Palio są odświętnie udekorowane chorągwiami i wstęgami w barwach contrade.

Zwycięstwo w gonitwie Palio, to nie tylko źródło wielkiej dumy i prestiżu dla contrade, której mieszkańcy licznie uczestniczą w święcie, ale także szansa na niebagatelne wygrane z uwagi na przyjmowane w tych dniach zakłady, nierzadko o bardzo wysokie stawki.

Zawodnicy dosiadający koni podczas gonitwy Palio reprezentują 17 dzielnic contrade. W samej gonitwie bierze udział 10. dżokejów (i fantini) reprezentujących kontrady, jak też 10 koni wystawionych przez te dzielnice. Tymczasem o wyborze kontrad, jak też koni i jeźdźców, którzy wezmą udział w gonitwie decyduje dość szczególne losowanie, zależne od przebiegu poprzedniej gonitwy Palio. Każda z drużyn biorących udział w gonitwie wystawia zatem swojego konia, jednak konie te są następnie losowane przez kontrady, co czyni gonitwę tym bardziej emocjonującą.

Konie i jeźdźcy noszą barwy i herby contrade (dzielnic): Aquila (Orzeł), Bruco (Gąsienica), Chiocciola (Ślimak), Civetta (Sowa), Drago (Smok), Giraffa (Żyrafa), Istrice(Jeżozwierz), Leocorno (Jednorożec), Lupa (Wilczyca), Nicchio (Muszla), Oca (Gęś), Onda (Fala), Pantera (Pantera), Selva (Las), Tartuca (Żółw), Torre (Wieża) i Valdimontone(Baran).

W niektórych toskańskich miastach (np. Camaiore) podczas tradycyjnego Palio odbywa się żartobliwa jego odmiana, podczas której jeźdźcy dosiadają osłów.