Ciechocinek

Dziś o mieście sąsiadującym z moją miejscowością :)

Ciechocinek



Miasto i gmina w województwie kujawsko-pomorskim, leży na Kujawach, w powiecie aleksandrowskim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa włocławskiego. Miasto położone jest w Kotlinie Toruńskiej, w szerokiej dolinieWisły, na lewym brzegu rzeki.

Ciechocinek jest miastem o charakterze uzdrowiskowym. W mieście praktycznie nie ma przemysłu, znajdują się tu m.in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe (wczasowo-turystyczne), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych, hotele, restauracje, warzelnia soli. Część uzdrowiskowa bogata jest w zieleń parków, skwerów, kwietników i dywanów kwiatowych. Co roku przyjeżdża wielu kuracjuszy i turystów (52 tys. w 1980 r., 85 tys. w 1987 r.). Podstawą rozwoju są wody lecznicze: chlorkowo-sodowe, bromkowe, jodkowe, żelaziste, borowe, które pochodzą z licznych na tym terenie źródeł solankowych. Leczy się tutaj choroby narządów ruchu, reumatyczne, ortopedyczno-urazowe, kobiece, układu oddechowego, nerwowego i krążenia. W tym celu stosuje się wiele zabiegów m.in. kąpiele solankowe, jodobromowe, siarkowe, zawijania borowinowe, balneoterapie (fizykoterapia,inhalacja, irygacja, klimatoterapia, kuracja pitna), gimnastykę i masaże.

W północnej części uzdrowiska znajduje się Park Zdrojowy, założony w 1875 – 1876 roku w stylu krajobrazowym z licznymi gatunkamidrzew i krzewów (także egzotycznymi) jego projektantem i twórcą był Hipolit Cybulski. W parku rosną m.in. kłęk kanadyjski, korkowiec amurski, miłorząb dwuklapowy. Ciechocinek posiada również oryginalny rezerwat florystyczny – stanowisko słonorośli (m.in. soliród zielny, mlecznik nadmorski, aster solny) ujęte od 1962 roku w 1,88 ha rezerwatu Ciechocinek w pobliżu tężni III.

W okolicach Ciechocinka ze względu na potrzebę ochrony jego specyficznego mikroklimatu stworzono obszar chronionego krajobrazu Niziny Ciechocińskiej o powierzchni 36814 ha.

Dywan kwiatowy przed PP Uzdrowiskowym

Tężnia solankowa nr 2 ( drewniany zespół tężni zbudowany w latach 1827 - 1859 ).

Aleksandrów Kujawski

Wypadałoby pokazać Wam kartkę z mojego miasta rodzinnego :)

Aleksandrów Kujawski

Miasto i gmina w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie aleksandrowskim na skraju Równiny Inowrocławskiej. Miasto jest także siedzibą władz powiatu aleksandrowskiego oraz wiejskiej gminy Aleksandrów Kujawski. Zaliczane do aglomeracji bydgosko-toruńskiej.

Według danych z 31 grudnia 2011 r. miasto miało 12 565 mieszkańców.

Krótka historia:

Miejscowość założona na bazie wsi i majątku Białe Błota (pierwsza wzmianka w dokumentach z 1489). Początkowo jednak miejscowość ta nosiła nazwę Sieła, od znajdującej się tam cerkwi. Po zmianie właściciela majątku i wsi w roku 1850, nazwa Białe Błota pozostała a sam majątek nazwano "Trojanowo". W 1859 roku Towarzystwo Kolei Żelaznych postanowiło usytuować tutaj stację graniczną, między dwoma zaborami rosyjskim i pruskim. W 1862 roku uruchomiono połączenie kolejowe Prus z Rosją z Bydgoszczy przez Toruń do Łowicza. Dzięki temu miejscowość zaczęła się systematycznie rozwijać. W tym czasie w mieście zaczęli osiedlać się Żydzi. Mieli swoją synagogę i korzystali zcmentarza w pobliskim Służewie. Początkowo społeczność żydowska w Aleksandrowie Kujawskim podlegała dozorowi bóżniczemu w Nieszawie. Z czasem aleksandrowscy Żydzi zaczęli demograficznie i ekonomicznie dominować nad nieszawskimi pobratymcami. Konsekwencją było dodanie do nazwy dozoru bóżniczego członu o Aleksandrowie Kujawskim. W 1875 roku uruchomiona została Międzynarodowa Stacja Kolejowa i Telegraficzna. Od nazwiska cara Aleksandra II Romanowa, który przyczynił się do dalszej rozbudowy stacji, miasteczko zmieniło nazwę na Aleksandrów Pograniczny (Prawa miejskie w 1879 roku). W 1877 powstała cerkiew prawosławna św. Aleksandra Newskiego. Car polecił wówczas dobudować dwupiętrowe skrzydło do gmachu dworca i luksusowo je wyposażył, w związku ze spotkaniem w tym miejscu 4 września 1879 z cesarzem niemieckim Wilhelmem I. Aleksandrów jako stacja graniczna był od tego czasu ważnym miastem dla Królestwa Polskiego i Rosji, dzięki czemu intensywnie się rozwijał aż do I wojny światowej. Dzięki inicjatywie ówczesnego burmistrza, Stanisława Tatarkiewicza, naczelnik Państwa Józef Piłsudski dekretem z dnia 4 lutego 1919 r. nadał prawa miejskie o zmienionej nazwie miasta na Aleksandrów Kujawski. Jednym z podstawowych zagadnień po I wojnie światowej jakie należało uregulować w Aleksandrowie Kujawskim, był przymusowy wykup gruntów przez państwo, na których powstało miasto, gdyż cała zabudowa znajdowała się na gruntach nie należących do właścicieli budynków. Z takim wnioskiem zwrócili się posłowie m.in.: Starkiewicz, Podstolski, Staszyński, Rajca, ks. Lubelski, ks. Lutosławski czy ks. dr Władysław Chrzanowski. W latach 1921-1923 w mieście istniał obóz internowania przeznaczony dla byłych żołnierzy URL. Po jego likwidacji część byłych internowanych stworzyła ukraińską społeczność w mieście. W 1921 r. w mieście żyło 977 Żydów, co stanowiło 11,9% ogółu mieszkańców. Rozwój przemysłu i budownictwa publicznego sprawił, że siedzibę powiatu nieszawskiegoprzeniesiono właśnie do Aleksandrowa. Niemieccy okupanci wysiedlili aleksandrowskich Żydów do getta w Służewie, a następnie zgładzili w obozie Kulmhof. W latach 1943-45 podczas II wojny światowej miasto nosiło przejściową nazwę Weichselstädt.

Wiosną 1945 na terenie żwirowni "Halinowo" oraz w okolicy "Młyna Parowego" zabito prawdopodobnie ok. 100 Niemców. Po wojnie do 1975 roku Aleksandrów również był siedzibą powiatu, należącego wówczas do województwa bydgoskiego, a w latach 1975-98 do województwa włocławskiego. Po ponownej reformie w 1999 stał się siedzibą władz powiatu aleksandrowskiego województwa kujawsko-pomorskiego.

Neogotycki kościół Przemienienia Pańskiego

Powstanie Kościoła w Aleksandrowie Kujawskim jest związane z carem Aleksandrem. Pierwotnie na wybudowanie kaplicy przy stacji kolejowej dał car i miała ona nosić nazwę św. Aleksandra. Jednakże dopiero w 1896 roku wystawiono kaplicę, ale p.w. Przemienienia Pańskiego, która stała się filialną w parafii służewskiej. Rozbudowano ja w stylu neogotyckim w 1905 roku i konsekrowano w 1908 roku. Samodzielną parafią stał się Aleksandrów Kujawski w 1918 roku.W czasie II wojny światowej wnętrze kościoła p. w. Przemienienia Pańskiego zostało sprofanowane i zdewastowane przez Niemców. W 1941 r. zabrali oni jeden duży dzwon i dwa małe, zniszczyli cztery figury Matki Bożej.


Wyposażenie kościoła jest bardzo skromne i może, dlatego dodaje mu tak niesamowitej atmosfery zadumy i modlitwy, poczucia sacrum, którego we współczesności tak brakuje. Na co warto zwrócić uwagę, gdyż przedstawiają wartość zabytkową, to: Obraz szkoły włoskiej, Droga Krzyżowa namalowana przez malarkę poznańską pochodząca z roku 1948-1949 , organy piszczałkowe z 1929 roku wykonane przez organomistrza p. Stefana Truszczyńskiego.

Pomnik Konstytucji 3 Maja

Na pomniku znajduje się cytat: 

„wszelka władza społeczności ludzkiej początek swój bierze z woli narodu”

Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Salezjańskiego

Pomnik Lotników Polskich

Pałac Trojanowskich z ok 1890 r.


Sam pałac, którego biel i żółcienie ścian pięknie prezentują się na tle zieleni parku, to obiekt eklektyczny, łączący elementy różnych stylów architektonicznych o przewadze elementów klasycyzujących. Nie sposób w tym miejscu nie wymienić detalu architektonicznego, który stanowi o charakterze obiektu, bowiem pałac w swoim założeniu nawiązuje do tzw. budowli belwederskich, posiadając dodatkowe piętro nad najwyższą kondygnacją budynku i wieńczące go tarasy. W bryle wyróżniają się trzy zasadnicze segmenty, największy centralny i dwa boczne. Centralny, występujący swoim obrysem przed dwa pozostałe, pokryty jest dachem namiotowym maskowanym od zewnątrz tralkową attyką. Jej narożne postumenty zdobią smukłe kielichy. Pod attyką zastosowano szeroki , konsolkowy gzyms koronujący, który wraz z nią nadaje lekkości budowli. Boczne segmenty zwieńczone są tarasami otoczonymi tralkową balustradą i tu zastosowano narożne postumenty ozdobione wazami. Całość posadowiono na wysokim cokole zaznaczonym gzymsem odcinającym, który jednocześnie dzieli budynek na część oficjalną i sutereny. Naroża ścian w przyziemiu i parterze ozdobione boniowanymi lizenami, a na piętrze żłobkowanymi pilastrami.
W elewacji południowej segmentu środkowego znajduje się czterokolumnowy portyk , dźwigający balkon z tralkową balustradą, ozdobioną w narożach wazami. Kolumny , żłobkowane w stylu pseudokorynckim, wspierają się na wysokim cokole. Między nimi tralkowa balustrada. Z obu boków portyku, przy ścianie, do wejścia prowadzą ujęte zewnętrznie w uskokowe policzki (murki) schody. Wejście główne ozdobione jest profilowaną opaską, a po jej bokach pilastrami na wysokości dwóch zewnętrznych kolumn portyku. Duże otwory okienne wsparto na gzymsach podokiennych. Okna na parterze zamknięte półkoliście opaską z klinem, poniżej łuku przyjmującą formę pilastrów. Na piętrze otwory są wyższe, prostokątne, ozdobione profilowanymi opaskami z półkolistym przyczółkiem z klinem. Wszystkie otwory okienne wsparte są na imitacji tralkowej balustrady. Układ wnętrz pałacu jest dwutraktowy. Centralną częścią jest salon w trakcie frontowym i hall klatki schodowej w trakcie północnym. Łącznikiem między kondygnacjami są schody główne w hallu i kręcone żeliwne schody do sutener. Trójbiegowe schody główne wyłożono marmurem i ujęto żeliwną ażurową balustradą. Posadzka w hallu z ceramicznych czarnych i białych płytek ceramicznych. Sufity bogate w sztukaterie. W salonie marmurowy kominek, posadzka z płyt marmurowych.

Urząd Miejski i Starostwo Powiatowe

Pomnik Mieczysława Michałowskiego

Biskupin

Pozostajemy nadal w serii wycieczkowej :)

Biskupin

Wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa (na Pojezierzu Gnieźnieńskim). Leży w obrębie regionu historyczno-etnograficznego zwanego Pałukami. Na jej terenie znajduje się powszechnie znane stanowisko archeologiczne. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa bydgoskiego.

Gród w Biskupinie jest jednym z nielicznych stanowisk archeologicznych w Polsce zawierających pełnowymiarowe rekonstrukcje wału obronnego, falochronu, bramy, ulic i budynków mieszkalnych. Rekonstrukcje te są cyklicznie wymieniane na nowe w związku z potrzebą ich aktualizacji w wyniku dokonania nowych ustaleń naukowych.

Oprócz rekonstrukcji w Biskupinie znajduje się muzeum, a w każdym trzecim tygodniu września odbywa się tam festyn biskupiński, obejmujący prezentacje eksperymentalne i pokazy odtwórcze. Biskupin jest też jednym z dwóch istniejących w Polsce laboratoriów konserwacji drewna mokrego wydobytego ze stanowisk archeologicznych oraz ośrodkiem archeologii eksperymentalnej.

Na skutek prowadzonych prac melioracyjno-irygacyjnych poziom wody w jeziorze Biskupińskim w 1933 r. obniżył się na tyle, że z wody zaczęły wystawać fragmenty umocnień starożytnej osady. Miejscowi chłopi zaczęli odnajdywać różne zabytkowe przedmioty, nie zdając sobie jednak sprawy z ich archeologicznej wartości. Dopiero dzieci uczęszczające do miejscowej wiejskiej szkoły poinformowały o dziwnych znaleziskach swojego nauczyciela Walentego Szwajcera, a ten nagłośnił sprawę. O odkryciu wystających z wody drewnianych bali powiadomił on prof. Józefa Kostrzewskiego z Poznania. Badania wykopaliskowe zostały zainicjowane w roku 1934 i kontynuowane były do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny, w latach 1939-1942, specjalny niemiecki oddział SS-Ausgrabung Urstätt, pod dowództwem Hauptsturmführera prof. dr Hansa Schleifa prowadził wykopaliska na terenie osady biskupińskiej, w celu wykazania jej pragermańskości. Ponieważ niemieckie badania nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, okupant postanowił zlikwidować stanowisko archeologiczne, poprzez zasypanie go piaskiem. Efektem tych działań było to, że część odsłoniętych przed wojną znalezisk nie nadawała się do ponownej ekspozycji. Po wojnie polscy archeolodzy, pod kierunkiem Zdzisława Rajewskiego, wznowili badania i kontynuowali je do roku 1974. Ogółem przebadano ok. 3/4 powierzchni osady.

Badania w Biskupinie – zarówno w okresie międzywojennym, jak i po wojnie – były przykładem najwyższego możliwego wówczas poziomu metodycznego prowadzenia wykopalisk, stanowiąc wzór do naśladowania nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Zainicjowano w Biskupinie w okresie międzywojennym interdyscyplinarne badania paleoekologiczne, dokonywano eksperymentów archeologicznych, inicjując w ten sposób archeologię eksperymentalną. Wojciech Kóčka w czasie tych badań po raz pierwszy w Polsce zastosował fotografię dokumentacyjną wykonywaną przy pomocy wypełnionego wodorem balonu z zainstalowanym aparatem fotograficznym.

Gród w Biskupinie jest jedynym w Polsce stanowiskiem archeologicznym, dla którego opracowano program długoterminowejkonserwacji. Konserwacja polega na utrzymywaniu wysokiego poziomu wody w jeziorze otaczającym stanowisko oraz wdrożeniu systemu monitorowania parametrów środowiska dla zapewnienia optymalnych warunków przetrwania autentycznej substancji zabytkowej.

16 września 1994 roku Gród w Biskupinie uznany został za pomnik historii Polski.

Strzelno

Kolejna wycieczkowa pocztówka

Strzelno

Miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Strzelno. Leży 18 km na południe od Inowrocławia u zbiegu dróg krajowych DK15, DK25 i DK62. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego. Ośrodek przemysłowy, centrum handlowo-usługowe dla okolicy.

Według danych z 31.12.2011 r. miasto miało 5858 mieszkańców.

Fasada kościoła pw, Świętej Trójcy

Ołtarz główny

Późnogotycka rzeźna Matki Boskiej z Dzieciątkiem w kaplicy św, Restytua

Kolumny romańskie

rotunda romańska św, Prokopa

Kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Maryi Panny w Strzelnie – trójnawowa bazylika z transeptem i zamkniętym apsydąprezbiterium. Budowę kościoła z granitowych kostek rozpoczęto w XII wieku i ukończono dopiero w połowie XIII wieku. W 1216 miała miejsce jego uroczysta konsekracja. W późniejszym czasie kościół zbarokizowano.

Do prezbiterium przylegają dwie podłużne kaplice. Początkowo były one symetryczne, jednak podczas rozbudowy w XV wieku kaplicę południową (św. Barbary) poszerzono. Stronę wschodnią dawniej zamykały także dwie okrągłe wieże. Fundamenty wieży północnej widoczne są na zewnątrz kościoła. Fasada zachodnia obecny wygląd otrzymała w pierwszej połowie XVIII wieku, podczas kolejnej przebudowy kościoła. Flankowana jest dwoma wieżami zwieńczonymi hełmami. Z okresu baroku pochodzi także boczna kaplica św. Restytuta umieszczona w południowej części kościoła. Nawy przekryte są gotyckimi sklepieniami: gwiaździste nad nawą główną,krzyżowe nad nawami bocznymi i cztery pola sklepienia krzyżowo-żebrowego, wsparte na jednej kolumience, w kaplicy św. Barbary.

Do najcenniejszych i najbardziej znanych zabytków znajdujących się w bazylice należą romańskie kolumny. W sumie jest ich siedem. Przy nawie głównej – 4, w tym dwie pokryte płaskorzeźbami i jedna ornamentem śrubowym, dwie duże w kaplicach przy prezbiterium (jedna jest jeszcze nieodsłonięta) i jedna mała w kaplicy św. Barbary, ozdobiona ornamentem roślinnym. Kościół posiada także organy 24 głosowe, piszczałkowe o trakturze mechanicznej, wybudowane przez firmę Sauer z Frankfurtu nad Odrą w II połowie XIX w.


Rotunda świętego Prokopa w Strzelnie – największa romańska świątynia w Polsce zbudowana na planie koła. Zapis w kronikach Jana Długosza podaje datę 16 marca 1133 jako dzień jej konsekracji. Ostatnie badania archiwalne wskazują na równoczesny czas ukończenia rotundy i ukończenia pobliskiego kościoła norbertanek, tzn. drugie dziesięciolecie XIII w.

Budowla wykonana została z granitowych ciosów kamiennych, z późniejszymi elementami z cegły. Do rotundy, pełniącej funkcję nawy, przylegają:
od strony wschodniej – prezbiterium na planie kwadratu, przekryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym; należy nadmienić, że jest to jedyna na świecie romańska świątynia z czworokątnym prezbiterium,
od północy – dwie małe apsydy,
od zachodu – wysoka, podkowiasta wieża z wydatną skarpą od strony zachodniej i emporą na piętrze.

Kruszwica

Pocztówka pochodzi z moich wycieczkowych zdobyczy :)

Kruszwica

Miasto w woj. kujawsko-pomorskim, leży na Kujawach, w powiecie inowrocławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kruszwica.

Miasto położone jest na Pojezierzu Gnieźnieńskim, na północnym brzegu jeziora Gopło, w miejscu wypływania z niego rzeki Noteci. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.

Według danych UM z 1.01.2013 roku miasto miało 8 969 mieszkańców.

W 2012 roku obchodziło jubileusz 590-lecia nadania praw miejskich.

Kruszwica jest ważnym ośrodkiem gospodarczym, handlowym i kulturalnym regionu. Znajdują się tu zakłady przemysłu spożywczego. Ogromną rolę w życiu miasta odgrywa turystyka, związana z początkami polskiej państwowości.

Na kartce znajdują się:

W zajeździe "U Piasta Kołodzieja"

Baszta zamkowa z połowy XIV  w. zwana Mysią Wieżą

Widok zajazdu " U Piasta Kołodzieja"

Plac 1 Maja

Jezioro Gopło

Ciekawostki:

*Nazwa Kruszwica pochodzi ponoć od kruszwy bryły soli . W średniowieczu bowiem w tej okolicy "warzono" sól z okolicznych pokładów solanki .
*Herbem miasta jest wizerunek zielonej gruszy staropolskiego symbolu bogactwa

Toruń

Toruń

Miasto na prawach powiatu w województwie kujawsko-pomorskim. Prawobrzeżna część miasta leży na Pomorzu, lewobrzeżna część położona jest na Kujawach. Miasto leży nad Wisłą i Drwęcą. Duży ośrodek gospodarczy, kulturalny, naukowy oraz turystyczny (m.in. uznany za Wielkie Centrum Krajoznawcze Polski, Średniowieczny Zespół Miejski wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO oraz Listę Pomników Historii RP.).

Jest jednym z najstarszych miast polskich. Miasto posiadało prawo do czynnego uczestnictwie w akcie wyboru króla. Od 1992 Toruń jest siedzibą kurii diecezji toruńskiej. W 1997 toruński zespół staromiejski został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa KulturowegoUNESCO, a od 2004 jest ogólnopolską siedzibą Ligi Polskich Miast UNESCO. Toruńska starówka w 2007 r. w plebiscycie „Rzeczpospolitej” została uznana za jeden z siedmiu cudów Polski. Toruński Rynek i Ratusz Staromiejski zajęły 3. miejsce w plebiscycie czytelników polskiej edycji National Geographic Polska na 30 najpiękniejszych miejsc na świecie.

Ciekawostki:

• W jednym z toruńskich kościołów znajduje się dzwon nazywany Tuba Dei, czyli Trąba Boża. Używano go podczas wjazdu królów do miasta. Jego niepowtarzalny, wyróżniający się spośród dziesiątków innych dzwonów toruńskich dźwięk Tuba Dei zawdzięcza dodatkowi złota i srebra do miedzianego stopu. Dzwon jest drugim pod względem wielkości w Polce po wawelskim Zygmuncie. Aby mógł wydać dźwięk na belce, do której jest przymocowany musi stać 6-8 ludzi, którzy kołyszą się na boki poruszając belką.
• Toruń jest jedną z największych w Polsce ostoi nietoperzy. W mieście żyje od 400-600 nocków i mopków, objętych ochroną z uwagi na pożyteczną rolę, jaką jest zjadanie ogromnych ilości komarów.
• Stojący na ul. Żeglarskiej pomnik osiołka z brązu znajduje się dokładnie w tym samym miejscu, w którym dawniej znajdował się miejski pręgierz. Karano na nim niepokornych mieszczan.
• Pierniki toruńskie w XVIII w. zostały uznane za jedną z czterech najlepszych rzeczy Rzeczpospolitej. Trzy pozostałe, to warszawski trzewik, krakowska panna i gdańska wódka.
• W centralnej części najpopularniejszego toruńskiego deptaka można znaleźć herby średniowiecznych miast na wmurowanych w chodnik płytach. Upamiętniają one największych handlowych partnerów Torunia.
• Toruń jest miastem związanym z lotnictwem. W 1920 roku powstała tu pierwsza eskadra, cztery lata później były już cztery takie, tworzące IV Pułk Lotniczy. Z tego miasta pochodził też 306 Toruński Dywizjon Myśliwski, który wsławił się w Wielkiej Brytanii w czasie wojny.
• Z uwagi na ilość i skoncentrowanie zabytków, oraz ich stan, nienaruszony po wojennych zawieruchach Toruń bywa nazywany Małym Krakowem, albo Krakowem Północy.
• Na Wieży Katedralnej znajduje się ciekawy zegar Digitus Dei. W polskim tłumaczeniu oznacza to Palec Boży. Nazwa nie jest przypadkowa, bowiem zegar ma tylko jedną wskazówkę godzinową, zakończoną dłonią z wyciągniętym palcem wskazującym. Tarcza zegara widoczna jest znad Wisły gdyż miał on wskazywać czas flisakom. 5-metrowa tarcza jest drugą co do wielkości w Polsce.
• Słynny posąg Kopernika na cokole ze znamiennym napisem "Mikołaj Kopernik Toruńczyk, ruszył Ziemię, zatrzymał Słońce i Niebo" jest wyposażona w dodatkowy mały element, jaki stanowi studzienka z delfinem wypluwającym wodę. Posąg wbrew pozorom nie został postawiony, aby upamiętnić astronomiczne dokonania uczonego, lecz dla upamiętnienia założonego przez Kopernika pierwszego toruńskiego wodociągu.
• Słynny Bulwar Filadelfijski został tak nazwany w ramach współpracy z odległym amerykańskim miastem. Z kolei w Filadelfii znajduje się plac nazywany Toruńskim Trójkątem.
• Tajemnica wypieku niepowtarzalnych toruńskich pierników jest związana nie tylko z 700-letnimi recepturami, ale także jedynym w swoim rodzaju miodem, zbieranym tylko nad Wisłą w okolicach miasta. Pomimo wysokiego kunsztu w tworzeniu figuralnych pierników najpopularniejszym z nich jest prosta Katarzynka. Jej kształt jest najprawdopodobniej symbolem sześciu połączonych ze sobą medali.
• Słynny XV-wieczny astronomiczny zegar Hansa Düringera ma 13 m wysokości, a pokazuje poza godzinami także dni, tygodnie, daty świąt ruchomych i fazy księżyca. Autor budował arcydzieło sześć lat. Legenda mówi, że zegar tak zachwycił Radę Miejską, że kazała ona oślepić mistrza, aby nigdy nie powtórzył swojego wyczynu. Düringer w odwecie miał uszkodzić mechanizm, po czym rzucić się z wieży zegarowej. Nie wiadomo ile w tym prawdy, ale faktem jest, że zegar obejmowała jakaś klątwa, która nie pozwalała na jego skuteczną naprawę.
• Dzisiejsza toruńska ulica Żeglarska dawniej była Drogą Królewską. Podczas wjazdu władców, który oznajmiał dźwięk dzwonu Tuba Dei ulice wykładano w całości purpurowym suknem, dywanami i dekorowano kwiatami.
• Kępa Bazarowa w XVI-XVII w nazywana była Małpim Gajem, ponieważ wypędzano na nią nierządnice z Torunia. Kobiety ubrane w słomiany wieniec sadzano tyłem na ośle i wywożono na wyspę.

Sopot

Dziś kolejna pocztówka, którą dostałam od mojego chłopaka.

Sopot


Miasto na prawach powiatu w północnej Polsce nad Zatoką Gdańską (Morze Bałtyckie), położone na Pobrzeżu Gdańskim, pomiędzy Gdańskiem i Gdynią, z którymi tworzy Trójmiasto. Jest jednym z miast aglomeracji gdańskiej. Sopot jest najmniejszym pod względem ludności miastem na prawach powiatu w Polsce.

Sopot jest kurortem nadmorskim, miastem uzdrowiskowym, po II wojnie światowej znanym z organizowanych tam od 1961 w Operze Leśnej konkursów piosenki Sopot Festival.

Miasto posiada najdłuższe w Europie molo o drewnianej konstrukcji.

Po reformie administracyjnej w 1999 Sopot w drodze wyjątku otrzymał uprawnienia miasta na prawach powiatu (przysługujące nominalnie miastom o liczbie ludności powyżej 100 tys.). Może także poszczycić się jednym z najniższych w Polsce wskaźników bezrobocia wynoszącym 4,9% (ok. 900 osób).

Molo w Sopocie im. Jana Pawła II

najdłuższe molo nad Morzem Bałtyckim. Ma około pół kilometra długości — część spacerowa ma 511,5 m, z czego 458 m wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej.

Molo to jeden z najpopularniejszych polskich obiektów rekreacyjno-imprezowych, wizytówka kurortu. Składa się 2 części: lądowego placu i słynnego drewnianego pomostu.

Część lądowa (Skwer Kuracyjny) to teren o pow. 20 tys. mkw., na którym znajdują się przepiękna zabytkowa fontanna, latarnia morska z punktem widokowym, muszla koncertowa, punkty gastronomiczne oraz dużo zieleni. Na placu mogą być organizowane imprezy masowe dla maks. 6 tys. osób, a w okresie zimowym funkcjonuje tu sztuczne lodowisko. Przez cały rok na Molo działają restauracje Laguna Smaku i Rybna Ferajna.

Część drewniana (czyli spacerowa) obejmuje, oprócz głównego pomostu (511,5 m z czego 458 m wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej), pokłady dolne oraz pokład boczny, które umożliwiają przybijanie statków pasażerskich oraz jachtów. W połowie 2011 roku przy głowicy mola została oddana do użytkuprzystań dla ponad 100 jachtów. Stężenie jodu w miejscach najdalej wysuniętych w morze jest dwukrotnie większe niż na lądzie.

I na koniec jeszcze stempelek :)

Gmina Wyrzysk

Dziś dwory i pałace z gminy Wyrzysk

Pałac Bagdad

Budynek wybudowany na planie wydłużonego prostokąta. Starsza bryła parterowa, z dwuspadowym dachem z lukarnami umieszczonymi symetrycznie, mieszkalnym poddaszem i wystawkami w obu elewacjach, które nadbudowano neogotyckimi sterczynami. Zachodni szczyt mieszkalny ze skromną dekoracją neogotycką. Do wschodniej elewacji starego dworu dostawiono późniejsze, piętrowe, neogotyckie skrzydło. W osi wejściowej elewacji południowej znajduje się portyk filarowy, podtrzymujący taras nad którym na kartuszu widnieje herb \\\\\\\\\\\\\\\"Dryja\\\\\\\\\\\\\\\" Chłapowskich. W elewacji północnej, od strony podwórza gospodarczego znajduje się ganek z balkonem, z neogotyckimi rozetami.

Dwór w Gleśnie

Gleśno jest jedną ze starszych miejscowości na terenie gminy Wyrzysk – istniało już we wczesnym średniowieczu, o czyń świadczy grodzisko na półwyspie jeziora. W XVII wieku należało do Smoguleckich, a następnie do Gosławskich. W wieku XVIII stanowiło własność Korytkowskich, a następnie Trąmpczyńskich. W XIX wieku nabyli je Bnińscy z Samostrzela po czym, na skutek podziałów rodzinnych, przeszło w posiadanie Michała i Izabeli z Kalksteinów Chłapowskich. Ostatnimi właścicielami Gleśna byli Mieczysław i Emilia ze Sczanieckich Chłapowscy.

Dwór w Gleśnie pochodzi z pierwszej połowy XIX wieku i został zbudowany dla Bnińskich, właścicieli Gleśna. W trzecim ćwierćwieczu XIX w. rozbudowano go o dwa ganki, facjatkę i dwie przybudówki po bokach o cechach neogotyckich. Wokół niego znajduje się park krajobrazowy o pow. 2 ha, z zachowanymi okazami starodrzewia - zabytkowymi platanami i dębami. Od dworu do sadu prowadzi szpaler bukowy.

Dwór Hercowo

Pośród malowniczej przyrody wśród pól, jezior, leśnych gajów, nad brzegiem rzeki Łobzonka położony jest Dwór Hercowo. Ten tajemniczy XIX wieczny, nazywany przez okolicznych mieszkańców – pałacyk i otaczający go park są oazą ciszy i spokoju.

Nieznany jest dokładny czas powstania osady oraz Dworu Hercowo. Swoją nazwę zawdzięcza jednemu z dawnych właścicieli. Już pierwsze wzmianki o majątku pochodzą z 1789 r. W 1835 r. folwark należał do Krystyny i Krzysztofa Bethke. Potem dwór miał jeszcze kilku właścicieli. Ok. 1888 r. nadszedł czas na panowanie majątkiem i dworem w osobie Luisa Herca Hercowa, od którego dwór i miejscowość nosi nazwę Hercowo. Koniec XIX wieku nie był najlepszym okresem dla ekscentrycznego szlachcica. Znacznie powiększył swój majątek, ale popadł w długi. Około 1901 r. Hercowo znów zmieniło właściciela. Stał się nim radca prawny ze Szczecina Paul Ram. Około 1903 r. obok starego, później rozebranego dworu, powstał nowy nazywany przez radcę rezydencją włoską nad Łobzonką. Architektura tej budowli nawiązuje do eleganckiej willi w stylu historyzmu odwołująca się do tradycji XIX-wiecznej siedziby ziemiańskiej w guście włoskim. W latach międzywojennych Dwór Hercowo przechodził różne koleje losu, przewłaszczony na Skarb Państwa Polskiego owładnięty zawieruchą wojenną był czasami siedzibą wizyt i spotkań hitlerowskich oficerów. Po wojnie Dwór Hercowo uwłaszczono, a następnie w kilku etapach dokonano parcelacji. Powoli niszczejąc doczekał się dewastacji, a z czasem popadł w ruinę.

W 2002 r. Dwór Hercowo i park nabył obecny właściciel. Obecnie pieczołowicie odrestaurowany godnie pełni swoją dawną rolę, a zachowany i zadbany park ma charakter krajobrazowy. Pośród starych wiekowych drzew, kolorowych kwiatów i roślin słychać przepiękne ptasie koncerty a wieczorami świerszcze i żaby mogą nie jednego wprawić w nastrój melancholii.

Zaliczony w poczet zabytków Dwór Hercowo serdecznie zaprasza. Wnętrza dworu to stylowo urządzone pokoje, które umożliwiają wspaniały wypoczynek i relaks. Do dyspozycji gości jest również salonik na piętrze z zabytkowym piecem kaflowym oraz tarasem, z którego rozciąga się widok na park i okolicę. W okolicach dworu napotkamy modrzewiowy domek myśliwski z sauną. Kolejnymi atrakcjami dworu jest jazda konna, przejażdżki bryczką, spływy kajakowe, gra w paintball, taras grillowy nad rzeką oraz tajemniczy „czerwony most”. 

Pałac w Rzęszkowie

Pałac i park w Rzęczkowie pochodzą z połowy XIX w. Cechą charakterystyczna piętrowego pałacu jest ozdobna weranda i dwupiętrowa wieża widokowa, z której można podziwiać park i urokliwą okolicę. Obecnie pałac należy do prywatnego właściciela. Trwają prace remontowe i adaptacja obiektu do nowej roli.

Park został założony w połowie XIX w. zajmuje powierzchnię ok. 7 ha. Został zachowany w dawnych granicach, z historycznym układem przestrzennym i elementami kompozycji charakterystycznymi dla stylu krajobrazowego – rozległymi polanami trawnikowymi oraz różnogatunkowymi kępami i grupami drzew. 

Gorlice

Dziś pocztówka w formie mapki

Gorlice

Miasto w województwie małopolskim; siedziba gminy wiejskiej i powiatu.

Przed 1945 r. Gorlice należały do województwa krakowskiego, po zakończeniu II wojny światowej weszły w skład nowo utworzonegowojewództwa rzeszowskiego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego. Gorlice leżą na północnej granicy Beskidu Niskiego, przyległą zachodnią część Beskidu Niskiego powszechnie nazywa się Beskidem Gorlickim. Najwyższy szczyt Gorlic stanowi wzgórze o nazwie Łysa Góra (441 m n.p.m.).

Według danych z 30 czerwca 2012 r. miasto zamieszkiwało 28 628 mieszkańców.

Ciekawostki:



* Z wieży gorlickiego ratusza codziennie w południe odgrywany jest hejnał "Beskidzkie Echo".

* Wychodnie skałek piaskowcowych w centrum miasta,w parku miejskim oraz skałki znajdujące się poniżej cmentarza wojskowego Gorlice-Sokół (nr 88) z okresu I wojny światowej.

* Gorlice są jednym z głównych punktów na trasie Karpacko-Galicyjskiego Szlaku Naftowego, powstałego dla upamiętnienia faktu, że ten region stał się kolebką światowego przemysłu naftowego.

* 4 czerwca 2010 r. Gorlice i okolice dotknęła katastrofalna powódź. Woda która pojawiła się w nocy po opadach spowodowała wylanie Stróżowianki, Ropy i Sękówki. W wyniku powodzi zalany został park miejski, targ, Zawodzie, Zagórzany, Biecz.

Grodzisk Wielkopolski

Dziś pocztówki, które dostałam od mojego chłopaka.

Grodzisk Wielkopolski

Miasto w województwie wielkopolskim, nad Letnicą (zw. też Rowem Grodziskim), w powiecie grodziskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Grodzisk Wielkopolski. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.

Według danych GUS z 30 czerwca 2014, miasto liczyło 14 374 mieszkańców.

A na pocztówkach jak widać Motel XXI Wieku.

Poznań

Dziś pocztówka, którą przywiozłam kilka lat temu z wycieczki do Poznania :)

Poznań
Miasto na prawach powiatu w zachodniej Polsce, położone na Pojezierzu Wielkopolskim, nad rzeką Wartą, u ujścia Cybiny. Historyczna stolica Wielkopolski, od 1999 r. siedziba władz województwa wielkopolskiego i powiatu poznańskiego.

Piąte pod względem liczby ludności miasto w Polsce (546,8 tys. mieszkańców) i ósme pod względem powierzchni (262 km²). Poznań wraz z powiatem poznańskim i gminami Oborniki, Skoki, Szamotuły i Śrem tworzy aglomerację poznańską zamieszkałą przez ok. 1 mln osób.

Na pocztówce znajduje się Ratusz. Jest to renesansowy budynek stojący na poznańskim Starym Rynku, pełniący niegdyś funkcję ratusza. Z wieży ratuszowej codziennie odgrywany jest hejnał Poznania.

Bieszczady

Pierwszą pocztówką jaką Wam zaprezentuję jest wygrana w rozdaniu u Weroniki :)

Bieszczady

Należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Mimo iż szczytowe partie zajmują połoniny, to Bieszczady zaliczane są do pasma Beskidów Lesistych, a nie Połonińskich.

Najwyższy szczyt Bieszczadów to Pikuj (1405 m n.p.m., na Ukrainie) zaś na terytorium Polski – Tarnica(1346 m n.p.m.). Dzielą się na:
Bieszczady Zachodnie (na terenie Polski, Słowacji i Ukrainy)
Bieszczady Wschodnie (na terenie Ukrainy)

Witam

Postanowiłam założyć tego bloga, aby podzielić się z Wami jedną z moich pasji.
Od dziecka zbieram różnego rodzaju pocztówki. Ostatnio powróciłam do tego hobby.
Zapraszam Was do mojego pocztówkowego świata :)