Litwa - Góra krzyży

Kontynuując naszą wycieczkę udajemy się na Górę krzyży.

Góra Krzyży
Kryžiu kalnas, to nieduże wzgórze, nieraz nazywane również Górą Zamkową lub Świętą Górą. Znajduje się ono około 10 km na północ od Szawli, między wioskami Domantai, a Jurgaičiai, nad rzeczką Kulpç. Góra ma wysokość ok. 10 m. Ma kształt podłużnego siodełka, długiego na 25 m i szerokiego na 20 m. Zachodnie zbocze oddziela od leżącego obok wzgórka rów długości 15 m i szerokości 1,5-2 m.

Znajdują się tutaj tysiące krzyży, a góra jest miejscem kultu i symbolem wiernego trwania Litwinów i Żmudzinów przy wierze katolickiej. Jest też symbolem litewskich dążeń niepodległościowych. Pierwsze krzyże stawiano tutaj najprawdopodobniej już w XIV–XV w. Po przyjęciu chrztu przez Żmudzinów (1413 r.) na górze zbudowano kaplicę, a wokół niej wzniesiono pierwsze symbole męki Chrystusa. Powszechnie przynoszono krzyże i pozostawiano je na górze po powstaniu listopadowym i później po powstaniu styczniowym. Krzyże były hołdem oddanym tym, którzy zginęli w walce o niepodległość, zesłanym na Syberię i tym, którzy byli prześladowani przez carat.

Kiedy Litwini odzyskali niepodległość przynosili krzyże z innych powodów, o których czytamy na dedykacjach: po ślubie, urodzinach dzieci czy odejściu kogoś z bliskich. W 1900 r. było już 136 dużych krzyży, w 1940 zaś – 400 dużych i około 800 małych. Nie zaprzestano przynoszenia krucyfiksów w trakcie II wojny światowej i w czasach komunizmu. Władze Związku Radzieckiego niejednokrotnie próbowały zniszczyć święte miejsce, posuwając się do różnych „podstępów”. 4 IV 1961 r. „niezidentyfikowani sprawcy” powyrywali z ziemi, połamali lub spalili około 5000 krzyży, zasypując przy okazji bijące na górze źródełko. Kolejny raz, tym razem z oficjalnego polecenia w 1973 r. buldożery i spychacze zniszczyły kilkaset krzyży.

W 1977 r. zaplanowano zbudować tamę wodną na rzeczce Kulpe. Tym samym góra znalazłaby się pod wodą, zaś rzeka stałaby się miejskim ściekiem. Mimo przeciwności na górze pojawiało się coraz więcej krzyży, niektóre były tam stawiane potajemnie. Dzięki zdecydowanej postawie Litwinów, licznym protestom i zdecydowanym oporom, komunistycznym władzom nie udało się zrealizować swoich planów.

Jednym z najważniejszych wydarzeń w dziejach Góry Krzyży był „Marsz Niepodległości i Nadziei”, zorganizowany w dniach 3-14 VI 1990 r. W rocznicę wywiezienia na Syberię tysięcy rodzin litewskich kilkadziesiąt tysięcy pątników z całej Litwy ustawiło na górze tysiące krzyży, aby w ten sposób upamiętnić stalinowskie ofiary i uczcić odzyskanie niepodległości. 2 IX 1993 r. Jan Paweł II odprawił na górze uroczyste nabożeństwo. Papież przybył w to miejsce w trakcie swojej pielgrzymki na Litwę. Papieską wizytę upamiętniono postawieniem wyniosłego krzyża na środku polanki, znajduje się na nim napis – po litewsku i po angielsku. Szacuje się, że na górze jest ustawionych około 50 000 czy nawet 60 000 krzyży, w tym ponad 15 000 krzyży dużych i ponad 40 000 mniejszych lub całkiem małych.

Około 130 krzyży ma więcej niż 4 metry wysokości. Krucyfiksy wnoszą tutaj nie tylko pielgrzymi z Litwy, ale również pątnicy ze skupisk litewskiej emigracji: ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Argentyny, Brazylii, Republiki Federalnej Niemiec i innych państw Europy Zachodniej. Chętnie to miejsce odwiedzają Polacy. Swoje krzyże wnieśli tu wierni z polskich parafii na Wileńszczyźnie, i z diecezji w Polsce. Upamiętniają to umieszczone na krzyżach tabliczki. Dogodny jest dojazd z Szawli autobusami w kierunku Meškuičiai lub Janiszek (Joniškis). Z przystanku Kryžiu kalnas przy drodze głównej idzie się około 2 km na wschód. Samochód można zostawić na parkingu, są tu również stoiska z pamiątkami.

Troki ( Litwa )

Dziś kolejna pocztówka z Litwy w ramach naszej wspólnej wycieczki :)

Troki
to miasto położone w odległości 28 km na zachód od Wilna. Nazwa Troki podobno pochodzi od litewskiego "trakas", czyli "przesieka". Miasto na wodzie, ośrodek  kulturalny, popularne centrum turystyczne, Troki są położone  w cudownym kąciku przyrody wśród jezior. Miasto o bogatej przeszłości historycznej, owijane legendami, obecnie jest jednym z najczęściej odwiedzanych przez turystów miejsc na Litwie.

W średniowieczu Troki były stolicą państwa litewskiego oraz jednym z najważniejszych centrów  obronnych i politycznych. Po przeniesieniu w 1323 roku stolicy do Wilna przez długi czas jeszcze pełniły funkcję rezydencji wielkich książąt litewskich. Zamki w Trokach stanowią najsłynniejszy architektoniczny zespół obronny na Litwie.

Największym zabytkiem miejscowości jest zamek księcia Witolda położony na wyspie jeziora Galve. Jest to gotycka budowla wybudowana na początku XV wieku przez władcę państwa litewskiego. Przez długi czas była ona rezydencją książąt litewskich. Wcześniej na jej miejscu stała drewniana warownia wybudowana już z początkiem wieku XIV. W pobliżu zaś stał zamek Kiejstuta. Oba zamki odpierały liczne najazdy krzyżackie, były też szturmowane przez Władysława Jagiełłę w czasie jego zatargu z Witoldem. Z tego powodu książę musiał na jakiś czas opuścić swoją twierdzę, a powrócił do niej dopiero w momencie objęcia tronu wielkoksiążęcego. Od tego czasu przebywał w zamku znacznie częściej niż w stołecznym Wilnie, a po jakimś czasie wzniósł w tym miejscu zamek murowany. Po śmierci Witolda warownia przez długi czas nie była rezydencją władców, ale rodzajem więzienia dla osób wysoko postawionych. Król Zygmunt Stary osadził w niej możnowładcę litewskiego z rodu Gosztołdów, a wcześniej była tu przetrzymywana Helena, wdowa po Aleksandrze Jagiellończyku.

Dopiero Zygmunt August przerwał tę tradycję i urządził w zamku swoją letnią rezydencję. Po jego śmierci zabytek popadł jednak w zapomnienie. Zniszczony został w czasie wojny z Moskwą w roku 1655 i już nigdy nie przywrócono mu dawnego znaczenia. Pierwsze próby ratowania pozostałości podjęto na początku XX wieku, a później prace były kontynuowane pod kierunkiem Stanisława Lorentza. Na początku lat 60- tych odbudowano zamek górny wraz z wieżą, a w latach następnych podjęto trud odbudowy zamku dolnego. Do dziś zamek jest potężną budowlą zajmującą większość powierzchni wyspy. W jego górnej części mieściła się niegdyś rezydencja książąt. Naroża tej części zamku wspierają potężne szkarpy, a wokół biegną kamienne mury. Oba zamki oddziela fosa. Podzamcze ma plan wielokąta, mieściły się tu niegdyś zabudowania gospodarcze. Wejście na dziedziniec wiedzie przez czworoboczną basztę bramną.

Litwa

Mój kochany braciszek selektywnie uzupełnia moją kolekcję pocztówek. Tym razem przywiózł mi kilka kartek z Litwy. Zabieram Was zatem w podróż po tym pięknym państwie. Nasza wyprawa potrwa około tygodnia.
Serdecznie zapraszam :)

Litwa
państwo w Europie, jeden z krajów bałtyckich, członek Unii Europejskiej i NATO; graniczy od zachodu z Rosją (obwodem kaliningradzkim), od południowego zachodu z Polską, od wschodu z Białorusią, od północy z Łotwą.
Pierwsza wzmianka o Litwie pochodzi z 14 lutego 1009, jednak państwo litewskie powstało dopiero w XIII wieku. W XIV wieku ówczesne Wielkie Księstwo Litewskie było największym państwem w Europie, w 1385 weszło w związki z Polską, które przerodziły się w 1569 w trwałą unię realną (unia lubelska). W latach 1795–1918 Litwa znajdowała się pod władzą rosyjską. W 1918 powstała niepodległa Republika Litewska, w 1940 przekształcona w Litewską Socjalistyczną Republikę Radziecką. 11 marca 1990 Litwa ogłosiła deklarację niepodległości.

Kościół św. Anny w Wilnie

Dzieje tej świątyni były bardzo burzliwe. Ufundować miał ją Aleksander Jagiellończyk, a zaprojektować architekt Benedykt Rejt. W XVI wieku kościół znalazł się na pewien czas w rękach protestantów, a następnie przejęli go bernardyni. Świątynię strawił pożar, a odbudowa nastąpiła za czasów Zygmunta Augusta, Kiedy to wzniesiono ją na nowo w stylu gotyckim. Współcześnie kościół św. Anny stanowi osobliwą mieszaninę stylów, pośród których dominuje niderlandzki gotyk, styl neogotycki z XIX wieku oraz późny barok charakterystyczny zwłaszcza dla trzech ołtarzy. Świątynia zlokalizowana jest przy ulicy Maironio ( św. Anny), a w pobliżu znajduje się pomnik Adama Mickiewicza według projektu rzeźbiarza litewskiego Gediminasa Jokubonisa. wybudowano go z wołyńskiego granitu w roku 1984. Rzeźba ma wysokość 4,5 metra i ukazuje wieszcza wspartego na niewielkiej kolumnie. W 1996 roku dookoła pomnika ustawiono jeszcze kilka rzeźb, które razem z nią tworzą grupę wyobrażającą poetę pośród scen zaczerpniętych z Dziadów: „U senatora”, „Widmo złego pana”, „Cela Konrada”, „Na cmentarzu”, „Spotkanie Konrada księdzem Piotrem”, „Droga na zesłanie”.

Legenda o założeniu Wilna


Latopis Wielkiego Księstwa Litewskiego i Żmudzkiego zanotował piękną legendę o założeniu Wilna przez Giedymina:

“Pewnego razu pojechał w. książę Giedymin ze stolicy swej Kiernowa na łowy mil pięć za rzekę Wilię. I znalazł w puszczy górę krasną, dąbrowami i równinami otoczoną. Spodobało mu się to miejsce i osiadł tam, i założył gród, nadając mu nazwę Troki, gdzie teraz są Stare Troki. A z Kiernowa przeniósł stolicę do Trok. Po niewielu latach pojechał w. książę Giedymin na łowy od Trok mil cztery. I zanalazł górę nad rzeką Wilią, na której dopadł wielkiego zwierza tura i ubił go. Było już wielce późno do Trok wracać, więc stanęli na łące nad rzeką Wilią i przy ujściu rzeki Wilny, którą zowią łąką Swintoroga, gdzie pierwszych wielkich książąt zżegiwali. I on na tej łące stanął i zanocował. I widział sen, że na górze, którą zwali Krzywa, a teraz Łysa, stoi żelazny wilk, a w nim ryczy, jakoby sto wilków było. Obudziwszy się ze snu, zawołał wróżbitę swego imieniem Lizdejko, który był znajdzion w orlim gnieździe, a był ten Lizdejko u w. księcia Giedymina wróżbitą i najwyższym popem pogańskim. I rzekł jemu książę Giedymin widząc sen dziwny, i opowiedział mu wszystko, co się jemu we śnie przywidziało. A Lizdejko wróżbita rzekł hospodarowi: ”Wielkie książę, wilk żelazny oznacza, że gród stołeczny tu będzie, a co w nim w środku ryczało, to sława jego słynąć będzie na cały świat”. I wielki książę Giedymin nazajutrz nie odjeżdżając posłał po ludzi i założył gród jeden na Swintorozie (niższy), a drugi na Krzywej Górze i nazwał te grody imieniem Wilno. Wzniósłszy grody, przeniósł stolicę swą z Trok do Wilna”.

10 lat POSTCROSSING

Czy Wy również świętujecie z POSTCROSSING 10- te urodziny ?

Wchodząc pod ten link: https://www.postcrossing.com/10years możecie zamieścić swoje życzenia dla portalu POSTCROSSING. Do życzeń możecie dołączyć zdjęcie lub wideo.

Ja swoje życzenia już zamieściłam TU.

Pozdrawiam :)

Łotwa

Dziś kartka, która przywędrowała do mnie z Łotwy od Laury ( PC)

Data otrzymania: 01.07.2015 r.

Dystans:  608 km

Ciekawostki na temat Rygi:

• W latach 30. XX w. intensywne życie kulturalne Rygi zasłużyło także na miano „małego Paryża”, a Joseph Kessel umieścił w niej akcję powieści "Wagons-lit"

• Miasto wpisane jest na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Stanowi jedno z największych w Europie skupisk architektury secesyjnej. Leżąc na trasie Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego posiada wiele zabytków. 

• Z Rygi pochodzi wiele słynnych osób, między innymi Andrzej Łapicki – aktor, Siergiej Eisenstein — radziecki reżyser filmowy oraz Laila Freivalds — była szwedzka minister spraw zagranicznych.

• Z wielu muzeów warte odwiedzenia jest Muzeum Motoryzacji. Znajdziemy tu samochody z początków wieku, limuzyny sowieckiego aparatu władzy, pierwsze samochody wyścigowe, pierwsze mercedesy i audi. Tej ciekawostki warto nie przegapić!

• Ryga znajduje się w grupie kilku środkowo- i wschodnioeuropejskich miast, niszczonych przez brytyjskich imprezowiczów. Należą do nich między innymi Budapeszt, Bratysława, Praga i Tallin. Tendencję tę zapoczątkowały tanie połączenia lotnicze, a potem wzmogły informacje o tanich barach i przystępnych cenach hoteli. Ryga jest rozdarta pomiędzy pragnieniem podreperowania budżetu miasta pieniędzmi pozostawianymi przez przyjezdnych, a lękiem, że brytyjscy turyści zrujnują reputacje miasta.

• Ryga to również miasto zieleni. Łączna powierzchnia terenów zielonych wynosi 7000 ha. Niezliczona ilość skwerków, bulwarów, 15 parków miejskich i 7 leśnych mówią same za siebie. Dodatkowo znajdziemy tu także ZOO, jedno z najciekawszych w Europie. Możemy oglądać tu wiele gatunków zwierząt w tym na przykład osły tybetańskie.

• Święto narodowe obchodzone jest 18 listopada, na pamiątkę ogłoszenia republiki w 1918 roku. Warto też wiedzieć, że kultura i przywiązanie mieszkańców Rygi do tradycji są tu imponujące a sam język łotewski jest zaliczany do najstarszych w Europie. Do dziś dzień kultywuje się tutaj także tradycyjny śpiew chóralny.

Malezja

Dzisiejsza pocztówka przywędrowała do mnie z Malezji od Li Sze ( PC).

Data otrzymania: 01.07.2015 r.

Dystans: 9252 km

Malezja jest jednym z najbogatszych i najnowocześniejszych państw Azji Południowo-Wschodniej. Nie oznacza to jednak, że jest krajem drogim, bardzo zurbanizowanym i nieprzystępnym. Wręcz przeciwnie.
Malezja ma powierzchnię zbliżoną do powierzchni Polski. Położona jest częściowo na Półwyspie Malajskim oraz na wyspie Borneo, którą dzieli wraz z Indonezją i Brunei.
Malezja jest krajem muzułmańskim ze stosunkowo umiarkowanym podejściem do islamu, niestety z wyraźną tendencją do radykalizowania się. Surowe prawo szariatu, które na szczęście dotyczy tylko muzułmańskiej większości kraju, oznacza na przykład karę chłosty za picie piwa w miejscu publicznym, albo za sex pozamałżeński.
Malezja jest krajem wielokulturowym, obok Malajów, rdzennej większości (54%), żyją tu Chińczycy (25%), Hindusi (8%) i parę innych grup etnicznych. Taka mieszanka etniczna plus wpływy europejskie z czasów kolonialnych sprawiają, że Malezja ma do zaoferowania turystom niezwykle bogate i różnorodne dziedzictwo kultury.

USA

Dziś pocztówka od Mony (PC).

Bardzo lubię pocztówki, które prezentują symbole państw. Ta dodatkowo ma w tle flagę USA, która jest wspaniałym dopełnieniem obrazków znajdujących się na niej :)

Data otrzymania: 25.06.2015 r.

Dystans: 7377 km

Statua Wolności

Dar francuzów przedstawia postać kobiecą trzymającą w prawej dłoni pochodnię, a w lewej tablicę, na której umieszczono datę uzyskania niepodległości przez Stany Zjednoczone - 4 lipca 1776. U jej stóp leżą zerwane łańcuchy, a korona z siedmiu promieni na skroniach oznacza wolność rozprzestrzeniającą się na 7 kontynentów.
Monumentalny posąg, utrzymany w stylu neoklasycystycznym, stoi na Wyspie Wolności w Nowym Jorku u ujścia rzeki Hudson.
Jego projektantem był francuski rzeźbiarz Frédéric August Bartholdi, zaś konstruktorem ukrytej wewnątrz metalowej kratownicy Gustave Eiffel.
Na koncepcję Statuy Wolności miał wpływ obraz Eugène'a Delacroix o wymownej nazwie "Wolność wiodąca lud na barykady". Za sprawą Statuy Wolności obraz jest jednym z bardziej znanych w kulturze masowej dzieł Delacroix.
W 1984 roku, dokładnie w setną rocznicę powstania, Statua Wolności została uznana przez UNESCO za pomnik światowego dziedzictwa kultury. Od 1924 roku jest także narodowym pomnikiem USA, zarządzanym przez National Park Service.

Empire State Building

wieżowiec w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli nie tylko miasta, ale także całego kraju. Oficjalne otwarcie poprowadził prezydent Herbert Hoover, który 1 maja 1931 w Waszyngtonie nacisnął przycisk zapalający światła budynku. Od chwili wybudowania do 1973 ESB był najwyższym budynkiem w Nowym Jorku. Tytuł najwyższej budowli odzyskał 11 września 2001 po zamachach terrorystycznych na wieże World Trade Center, które były do tej pory na najwyższych pozycjach. W całym kraju jest obecnie na 3. miejscu po Willis Tower i Trump International Hotel and Tower w Chicago. Jego oficjalna wysokość wynosi 381 metrów. Jednak jeśli liczyć również antenę znajdującą się na dachu wysokość ta wzrasta aż do 443,2 metrów. Ma 103 piętra, w tym jedno podziemne. Został zaprojektowany w stylu art déco przez Shreve, Lamb & Harmon Associates. American Society of Civil Engineers (ASCE) zaliczyło go do 7 cudów współczesnego świata. Należy do World Federation of Great Towers. Jego nazwa pochodzi od przydomku stanu Nowy Jork, który brzmi właśnie Empire State.

Times Square

plac na Manhattanie w Nowym Jorku znajdujący się na skrzyżowaniu Broadwayu i alei Siódmej, rozciągający się od ulicy 42 do ulicy 47. Jest to jedna z ikon Nowego Jorku. Słynie z wielkiej liczby reklam świetlnych.

Nazywający się wcześniej Longacre Square, plac ten otrzymał swoją obecną nazwę po tym, gdy The New York Times przeniósł swoją siedzibę do nowo wybudowanego New York Times Building (obecnie nazywanego One Times Square). Powiększony obszar placu, zwany Theatre District, składa się z budynków pomiędzy alejami VI i VIII oraz ulicami 40. i 53., uzupełniając zachodnią część handlową centrum Manhattanu.

Każdego Sylwestra na Times Square jest organizowana uroczystość powitania Nowego Roku. Ceremonia z udziałem największych gwiazd muzycznych jest transmitowana dla ok. 1 mld widzów. Sylwester na Times Square jest też uznawany za największy na świecie. Co roku uczestniczy w nim ok. 1 mln nowojorczyków, turystów z innych stanów USA i z całego świata. Kulminacyjnym punktem uroczystości jest ball drop tzn. opuszczenie wielkiej kuli na jednym z wieżowców Times Square z napisem kolejnego rozpoczynającego się roku.

Holandia

Dziś kolejna pocztówka z Holandii, tym razem od Antona (PC)

Data otrzymania: 22.06.2015 r.

Dystans: 944 km

Flaga Holandii jest prostokątem podzielonym na trzy poziome pasy: czerwony, biały i niebieski. Za barwę narodową Holandii uważany też jest powszechnie kolor pomarańczowy, utożsamiany z tytułem rodowym królewskiego domu panującego Oranje-Nassau. W dni urodzin członków rodziny królewskiej panuje zwyczaj wywieszania flagi narodowej ozdobionej pomarańczową wstążką.

Historia 

Flaga została przyjęta oficjalnie dekretem królowej Wilhelminy w 1937 roku, jednak była w użyciu już od XVI wieku. Kolory niebieski, biały i pomarańczowy były barwami noszonymi przez wojska księcia holenderskiego Wilhelma I Orańskiego hrabiego von Nassau w okresie wojny Holandii o niepodległość. W XVII wieku zamiast koloru pomarańczowego zaczął być używany także czerwony, prawdopodobnie dlatego, że używany barwnik pomarańczowy nie był trwały i z czasem zmieniał barwę na czerwoną. Kwestia ta jednak jeszcze przez dwa stulecia nie była prawnie rozstrzygnięta, aż do dekretu królowej z 1937 roku, który rozstrzygnął kontrowersję na rzecz czerwieni. Reminiscencją dawnego wyglądu flagi holenderskiej była obowiązująca w latach 1928-1994 flaga RPA o barwach pomarańczowo-biało-niebieskich, która miała nawiązywać do bandery statków które przywiozły na Przylądek Dobrej Nadziei holenderskich osadników z XVII wieku. Flaga Holandii jest jedną z najstarszych flag państwowych i narodowych w Europie, jest niewątpliwie jedną z pierwszych, które już w XVII i XVIII wieku były postrzegane jako symbol narodu, a nie tylko jako symbol władcy i jego marynarki wojennej.

Francja

Dziś pocztówka, którą otrzymałam od Laetetii z Francji ( PC ).

Francja

Państwo, którego część metropolitarna znajduje się w Europie Zachodniej, posiadające także zamorskie terytoria na innych kontynentach. Francja metropolitarna rozciąga się od Morza Śródziemnego na południu do kanału La Manche i Morza Północnego na północy, oraz od Renuna wschodzie do Zatoki Biskajskiej na zachodzie. Francuzi często nazywają swój kraj l’Hexagone (sześciokąt) – pochodzi to od kształtu Francji metropolitarnej.

Kiedy w 1889 r. wieża została wybudowana, była najwyższą konstrukcją na świecie. Tytuł odebrał jej dopiero w 1930 r. słynny budynek Chryslera, będący wtedy o 18 metrów wyższy. W roku 1957 wieża wzbogaciła się jednak o antenę i ostatecznie "pokonała" amerykański wieżowiec. Dziś jest piątą pod względem wysokości konstrukcją we Francji.

Eiffel życzył sobie, aby jego wieżę malować co 7 lat. Ostatnie malowanie (dziewiętnaste z kolei) zaczęło się 1 kwietnia 2009 roku. 25 000 m2 powierzchni maluje się pędzlami. Na każde takie malowanie potrzeba ok. 60 ton farby.

Podczas II Wojny Światowej Francuzi uszkodzili windy we wnętrzu wieży, aby wrogowie nie mogli oglądać krajobrazu z jej szczytu. Hitler jednak się tym nie zraził i wszedł na górę o własnych nogach. W 1944 r. windy naprawiono, a żołnierze alianccy mogli korzystać z nich za darmo.

Mniejsze kopie Wieży Eiffla znaleźć można w różnych zakątkach globu, np. w Las Vegas (USA), Slabozii (Rumunia), Shenzhenie (Chiny), Kopenhadze (Dania), Warnie (Bułgaria) czy kazachstańskim mieście Aktau.

Podczas budowy wygrawerowano na wieży nazwiska 72 znamienitych francuskich inżynierów, naukowców i matematyków tamtych czasów.

• Faktycznymi pomysłodawcami Wieży Eiffla byli dwaj architekci pracujący w biurzeGustawa Eiffla . Gustaw Eiffel odkupił prawa autorskie i prawa do własności intelektualnej projektu od swoich pracowników i rozpoczął budowę Wieży.
• Początkowo Wieża Eiffla budziła sprzeciw zarówno artystów jak i mieszkańców Paryża .
• Wieża Eiffla miała stać jedynie przez 20 lat. Aby uniknąć rozbiórki Gustaw Eiffel założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero zainstalowanie telegrafu bez drutu ocaliło Wieżę Eiffla przed rozbiórką.
• Wieża Eiffla w chwili otwarcia była najwyższą budowlą świata. Honor ten pełniła do 1931 r; czyli do wybudowania w Nowym Jorku Empire State Building.
• Wysokość Wieży Eiffla od 1889r. zmieniała się kilkukrotnie. Obecnie Wieża Eiffla oficjalnie mierzy 324 m wysokości.(wraz z anteną)
• Konstrukcja Wiezy Eiffla jest ruchoma. Pod wpływem temperatury jej wysokość się zmienia, a pod wpływem wiatru konstrukcja kołysze się i odchyla nawet do 7 cm.
• Generalne odnawianie, malowanie Wieży Eiffla odbywa się co 7 lat.
• Od początku jedną z największych atrakcji Wieży Eiffla jest widok na Paryż z trzech tarasów zlokalizowanych na różnych wysokościach Wieży Eiffla.
• Na tarasach widokowych Wieży Eiffla (pierwszym i drugim) znajdują się restauracje np. Altitude 95.
• Na Wieżę Eiffla prowadzą schody (do drugiego tarasu widokowego) oraz winda.
• Na szczyt Wieży Eiffla (trzeci taras widokowy) dostać się można jedynie windą (do dziś sprawny jest mechanizm windy hydraulicznej z 1889 r.).
• W 1909 r. Hrabia Charles Lambert jako pierwszy obleciał samolotem dookoła Wieży Eiffla.
• W 1911r. paryski krawiec uszył specjalną pelerynę, by sfrunąć z Wieży Eiffla jak ptak. Niestety na oczach tłumu roztrzaskał się o bruk.

Data otrzymania: 18.06.2015
Dystans: 1634 km

Hiszpania - Malaga

Dziś pocztówka, którą otrzymałam od znajomej, która mieszka w hiszpańskiej Maladze :)

Na pocztówce znajduje się Calle Larios  czyli ulica nazwana na cześć Manuel Domingo Larios i Larios.  Jest ona piątą co do najdroższych ulic handlowych w Hiszpanii.
Ulica ta została otwarta w 1891 r. Mierzy 300 metrów długości.

W głębi widoczna jest Katedra w Maladze (hiszp. Santa Iglesia Catedral Basílica de la Encarnación, Katedra Wcielenia) – renesansowy kościół wMaladze, w Andaluzji, w południowej Hiszpanii. Znajduje się wewnątrz granic, które wyznaczają arabskie mury, tworząc wielki zespół architektoniczny z pobliską Alcazabą i zamkiem Gibralfaro. Została wybudowana w latach 1528-1782 według planów Diego de Siloé. Wnętrze katedry jest również w renesansowym stylu.

Holandia

Dziś pokażę Wam moją pierwszą pocztówkę jaką otrzymałam dzięki postcrossing.com.

Holandia



Położone w Europie państwo będące monarchią konstytucyjną, stanowiące główną część składową Królestwa Niderlandów, tworzonego ponadto przez Arubę oraz Curaçao i Sint Maarten (byłe Antyle Holenderskie), leżące na Karaibach. Do Holandii należą ponadto karaibskie wyspy Bonaire, Sint Eustatius i Saba.

Holandia położona jest w zachodniej części Europy nad Morzem Północnym, które oblewa ją od północy i zachodu. Graniczy na południu z Belgią oraz na wschodzie z Niemcami (obecne granice wytyczono w roku 1839). Jest członkiem Unii Europejskiej (UE), ONZ i NATO.

Holandia stanowi obszar gęsto zaludniony. Około jednej czwartej jej terytorium leży poniżej poziomu morza - na terenie depresji. Znana jest z licznych wiatraków, sera, chodaków, tulipanów, rowerów, przyzwolenia dla miękkich narkotyków oraz legalizacji prostytucji, aborcji, eutanazji i związków między osobami tej samej płci.

W Holandii swoją siedzibę ma Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, Międzynarodowy Trybunał Karny oraz Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii.

Kilka ciekawostek o Holandii :)

• Kraj ten jest znany głównie z tulipanów, serów i wiatraków, a także z liberalnego podejścia do związków homoseksualnych i zażywania narkotyków, nie każdy jednak zdaje sobie sprawę z tego, że Holandia to państwo pełne ciekawostek i osobliwości.

• Holandia jest jednym z mniejszych krajów, jednak najgęściej zaludnionym. Prawie 25% państwa znajduje się poniżej poziomu morza. W samym tylko Amsterdamie znajduje się 1281 mostów! Ciekawym jest również fakt, że Holandia zajmuje trzecie miejsce na świecie w eksporcie produktów rolnych, i nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że powierzchnia tego kraju stanowi zaledwie 0,008% powierzchni świata.

• Mało kto wie, iż Holendrzy są najwyższymi Europejczykami. Znane natomiast jest nam zamiłowanie mieszkańców tego kraju do jazdy rowerem, których to jest dwa razy więcej niż samochodów. Ponadto Holandia posiada ponad 15000 km dróg rowerowych.

• Niezwykle osobliwym jest sposób przekazywania uczniom wyników matur, a mianowicie odbywa się to w taki sposób, że nauczyciel dzwoni osobiście do każdego z abiturientów informując o tym czy zdał, czy też nie. Jeżeli uczeń otrzymał wynik pozytywny na znak skończenia szkoły w oknie wywieszana jest flaga holenderska z plecakiem szkolnym. Ciekawe również mogą okazać się imiona noszone przez Holendów, ponieważ dziecko można nazwać niemalże każdym słowem, które nie jest obraźliwe i da się je zapisać alfabetem łacińskim.

• W Holandii Święty Mikołaj odwiedza dzieci w połowie listopada i nie przybywa do nich saniami w towarzystwie reniferów, ale… statkiem parowym w asyście Czarnych Piotrów i jeżdżąc na siwym koniu rozdaje dzieciom słodycze.

• W Holandii dziecko możemy nazwać praktycznie każdym słowem jako imię ( musi być tylko możliwe do zapisania łacińskim alfabetem i nie obelżywe).

• Łyżwiarstwo to coś co każdy Holender ma zapisane w genach. Gdy tylko przyjdzie mróz Holender bierze wolne i idzie na kanały ślizgać się na “naturalnym lodzie” (natuurijs). Wokół łyżwiarstwa na naturalnym lodzie w tej mroźnej scenerii rozkładają się kramy z typowo holenderskimi zimowymi specjałami: Snert, koek i zopie.

USA - pocztówka od Tylera

Kochani, dziś pocztówka, która wywołała na mej twarzy ogromny uśmiech :) Otrzymałam ją od Tylera. Na pewno większość z Was Go zna. A jeżeli nie to napiszcie to Niego :)

Filadelfia

Miasto na północno-wschodnim wybrzeżu USA, w stanie Pensylwania, u ujścia rzeki Delaware do Atlantyku. Największe pod względem liczby ludności miasto w Pensylwanii i piąte w kraju.

Miasto jest również siedzibą hrabstwa Filadelfia, którego granice pokrywają się z obecnymi granicami miasta. Miasto posiada dwie, używane potocznie, nazwy: Philly i The City of Brotherly Love (Miasto braterskiej miłości). Nazwa miasta pochodzi z greki – "Φιλαδέλφεια" – i oznacza braterską miłość (philos – "kochany, przyjaciel, kochający"; adelphos – "brat").

Będąca ośrodkiem handlowym, edukacyjnym i kulturowym Filadelfia była niegdyś drugim po Londynie miastem w Imperium Brytyjskim i centrum geograficzno-politycznym pierwotnych trzynastu kolonii. Duży wkład w rozwój miasta miała działalność Benjamina Franklina. Powstało tu wiele idei związanych z rewolucją i niepodległością Stanów Zjednoczonych. Było to również największe miasto USA i jego pierwsza stolica, aż do utworzenia Waszyngtonu.

Łotwa - Ryga

Dziś pokażę Wam co przywiózł mi mój brat z Łotwy :)

Ryga

Ryga, to największe wśród miast krajów nadbałtyckich. Jest też zarazem stolica Łotwy. Powierzchnia miasta przekracza 300 km² , a chłodny skandynawski klimat nadaje miastu specyficznego charakteru. Miasto leży u ujścia rzeki Dźwiny do Bałtyku, dzięki czemu Ryga jest ważnym węzłem komunikacyjnym ze swoim portem morskim i rzecznym. Jest to również ważny ośrodek przemysłowy, gospodarczy oraz kulturalno-naukowy. Stare miasto to zaledwie 0,5 km 2, ale zakwalifikowało się ono na listę światowego dziedzictwa UNESCO, ze względu na wyjątkowo duże skupienie architektury secesyjnej. Ryga składa się aż z 47 mikrorejonów, czyli fragmentów porównywalnych do naszych osiedli. W skład społeczności wchodzą w podobnych proporcjach Łotysze i Rosjanie, którzy w sumie stanowią ponad 80% populacji. Pozostała ludność to Białorusini, Polacy, Ukraińcy i Litwini.

Jednym z najciekawszych zabytków miasta jest Rigas pils czyli XIV-wieczny zamek ryski, wielokrotnie przebudowywany, z czterema basztami, z których do dziś zachowała się jedna. Przez wiele lat pełnił on rolę siedziby rosyjskich władz gubernialnych oraz był pałacem prezydenckim w okresie między wojnami światowymi. Dziś w zamku swoją siedzibę mają trzy łotewskie muzea: Latvijas arzemju makslas muzejs (Muzeum Sztuki Obcej), ze zbiorami eksponatów greckich, rzymskich, włoskich, flamandzkich i niemieckich, Raina Latvijas Literaturas un makslas vestures muzejs, czyli Muzeum Literatury i Historii Sztuki, Latvijas Vestures muzejs.

Brama Szwedzka 17 wiek. Jedyna średniowieczna brama jako jedyna przetrwała do naszych czasów. Takich bram było w mieści osiem.

Po wzniesieniu wałów obronnych, średniowieczny mury obronny stracili swoje znaczenie i w XVII wieku rząd miasta dał zgodę na budowa kamienic od zewnętrznej części murów. W 1689 roku w kamienice przy ulice Torna 11 wykuta brama (Brama Szwedzka – „Zviedru Varti”) aby połączyć nowa dzielnica i szwedzki garnizon z miastem. Brama była otwierana przy wschodzie słońca, a zamykana przy zachodzie słońca. Kluczy znajdowali się w ratuszy miejskiej.

Gotycka zabudowa starego miasta

Będąc w Rydze nie można nie wstąpić do katedry, uważanej za największy kościół w krajach nadbałtyckich. Budowę rozpoczęto w 1211 r. wzorując się na świątyni w Ratzeburgu. Najważniejsze w katedrze, która sama w sobie jest atrakcją, są słynne organy, swego czasu największe, a dziś czwarte w Europie. Powstały w latach 1883-1884, liczą 6.768 piszczałek oraz 124 registry. Instrument jest dziełem firmy z wirtemberskiego miasteczka Ludwigsburg.

Ustka

Dziś niespodzianka nr 2 od wspaniałej Krysi :)

Krysia wie jak sprawić komuś radość :)

Bardzo dziękuję :)

Ustka

Ustka - nadmorski kurort pełen słońca, tętniący życiem, idealne miejsce na wypoczynek i dobrą zabawę. Miasteczko to ma swoje drugie oblicze - historię, która przemawia do nas przez ludzi, którzy tu niegdyś mieszkali i tworzyli to miasto oraz budynki - dawniejsze centra życia rybackiej osady.

Miasto i gmina w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim. Siedziba gminy wiejskiej Ustka.
Ustka jest położona na Wybrzeżu Słowińskim, u ujścia rzeki Słupi do Morza Bałtyckiego. Jest miastem portowym, uzdrowiskiem z dwoma letnimi kąpieliskami morskimi.
Według danych z 31 grudnia 2012 r. miasto miało 16 379 mieszkańców.
Od 13 lipca 2003 Ustkę i Słupsk łączy porozumienie zwane Dwumiastem. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.

Promenada Nadmorska - coraz częściej odwiedzający Ustkę kuracjusze i wczasowicze wymusili niejako na władzach kurortu, zbudowanie wzdłuż plaży ciągu spacerowego. Na ciągnących się na wschód od portu wydmach stworzono w 1875 roku promenadę. Dodatkowo, zgodnie z ówczesną modą, przy trakcie spacerowym musiała grać orkiestra, władze co roku zatrudniały więc zespoły, sprowadzane nawet z Czech. Wkrótce potem powstały wzdłuż traktu ekskluzywne pensjonaty i restauracje. Jednym z miłośników spacerów konnych wzdłuż morza był Otto von Bismarck. Stolik, przy którym wraz z żoną i teściem, zwykł jadać śniadanie stał na honorowym miejscu w jednej z restauracji na promenadzie, aż do 1945 r.

Gdynia

Pocztówka pochodzi z wymiany prywatnej, a dostałam ją od Karoliny :)

Zakochałam się w tej kartce od pierwszego wejrzenia :)

Gdynia

Miasto na prawach powiatu w północnej Polsce, w województwie pomorskim, położone nad Morzem Bałtyckim, na Pobrzeżu Gdańskim i Pojezierzu Wschodniopomorskim. Wchodzi w skład Trójmiasta (wraz zGdańskiem i Sopotem). Jest jednym z miast aglomeracji Trójmiasta.

Prawa miejskie Gdynia uzyskała 10 lutego 1926. Impulsem do rozwoju miasta była budowa portu, który powstał w celu zapewnienia Polsce dostępu do morskich szlaków i bazy marynarki wojennej wobec niepewnej sytuacji w Wolnym Mieście Gdańsku. Szybki napływ ludności i dynamiczny rozwój portu sprawiły, że w ciągu kilkunastu lat po nadaniu praw miejskich Gdynia ze wsi rybackiej przekształciła się w miasto zamieszkane przez 127 tys. osób (1939).

Według danych z 2015 r. liczy 247 821 mieszkańców, a jej powierzchnia zajmuje 135,14 km² (2012). Jest największym polskim miastem niebędącym miastem wojewódzkim.

Od Karoliny dowiedziałam się,że statki w prawym dolnym rogu swe nazwy wzięły od dzielnic Gdyni.

Folder SWAP został zaktualizowany :)

Wygrana - niespodzianka

Już dawno miałam się pochwalić moją wygraną w rozdaniu u Weroniki, ale najzwyczajniej w świecie ostatnio brakuje mi czasu na wszystko.

Paczka dotarła do mnie 26.03. Bardzo się ucieszyłam, ale w Środku znalazłam informację " otworzyć 1 kwietnia". Korciło mnie żeby ja otworzyć wcześniej, ale chciałabym być w porządku wobec Weroniki, która nie bez powodu tak to przygotowała.

Wreszcie nadszedł upragniony 1 kwietnia i mogłam z czystym sumieniem otworzyć moją nagrodę - niespodziankę :)

Oto co znalazłam w środku

Weroniko jeszcze raz chciałabym Ci bardzo podziękować za taką wspaniałą niespodziankę oraz ćwiczenie mojej silnej woli :)

Wielkanoc :)

Smacznego jajka, Świąt jak z bajki

I niech Wam zając przyniesie podarki.

Pięknej święconki, udanych wypieków,

Żeby ten czas był najmilszy na świecie.

I taka tradycja jest w tym kraju,

Żeby w śmigusa Was zmoczyć miało.

Brzeziny

Dzisiejszą kartkę otrzymałam w ramach RR na Facebooku od Oli :)

Brzeziny

Brzeziny położone są na krawędzi Wysoczyzny Łódzkiej, ok. 20 km na wschód od Łodzi. Nazwa miejscowości pochodzi od cech terenu: lasu brzozowego – brzeziny i wynika z osadnictwa w pradawnej puszczy.

Najstarsza wiadomość o osadzie pochodzi z roku 1139, a dotyczy ufundowania parafii przez abp. Jakuba ze Żnina. Prawa miejskie otrzymały Brzeziny około 700 lat temu. Zaczątkiem miasta była zapewne osada targowa ciągnąca się od kościoła parafialnego na wschód przez dzisiejsze łąki.

Od połowy XIV w. do dziś pozostają siedzibą powiatu. Początkowo miasto książęce, później prywatne, w 1462 r. przechodzi w ręce rodziny Lasockich i jest w ich posiadaniu aż do 1839 r. Brzeziny były już wówczas miastem średniej wielkości, bo na wojnę trzynastoletnią z Krzyżakami dostarczyć miały „13 ludzi uzbrojonych pieszych” (1458 r.).

Kościół Podwyższenia Świętego Krzyża (przy trasie na Łódź). Postawiony został w najstarszej części miasta w XIV w., w stylu gotyckim. Świątynia jednonawowa z płaskim stropem zakrywającym sklepienie gotyckie. Mieści najważniejsze zabytki Brzezin, jest jakby muzeum sztuki sakralnej. W kaplicy św. Krzyża (po lewej od wejścia głównego) z 1619 r. mieszczą się zabytkowe nagrobki, dzięki którym Brzeziny zawdzięczają swoją pozycję w polskiej sztuce renesansowej. Na ścianie zachodniej duży nagrobek Urszuli Leżeńskiej wykuty z piaskowca przez Jana Michałowicza z Urzędowa w latach ok. 1563 – 1568. Na przeciwległej ścianie wmurowane dwie płyty nagrobne Lasockich. Pierwsza przedstawia postać właściciela Brzezin Stanisława Lasockiego w stroju rycerskim. Obok podobna płyta jego żony (lub matki) Zofii. Oba zabytki są dłuta rzymianina Bernardina Zanobiego z 1535 r. i należą do wybitniejszych rzeźbionych portretów epoki. W nawie głównej ołtarz barokowy, złocony z 1700 r. oraz organy z 1654 r.

W kaplicy renesansowej (nazywanej Lasockich) z kopułą, ołtarz późnorenesansowy z przełomu XVI i XVII w. z rzeźbami patronów Polski: św. Wojciechem i św. Stanisławem. W górnej niszy ulokowano rzeźby – grupę Chrystusa w Ogrójcu, późnogotyckie z ok. 1500 r. Kaplica przykryta jest kopułą renesansową z latarnią, ponoć wzorowaną na Zygmuntowskiej. Pomieszczeniem przejściowym do niej jest kaplica późnogotycka, z I poł. XVI w. z dawnym ożebrowaniem. Z niej prowadzą drzwi do kaplicy podziemnej (krypty) – mauzoleum rodowego Lasockich. Tu mieszczą się dwa murowane skrzyniowe sarkofagi pierwszych właścicieli Brzezin (1462 – 1600 r.). Nad grobowcami są kamienne medaliony z ich portretami w wieńcach laurowych i tytułami. Krypta pochodzi z ok. 1600 r., a podobną możemy zobaczyć dopiero w warszawskiej katedrze św. Jana. Plebania w stylu klasycystycznym z 1890 r. Na ogrodzeniu przy plebanii dwie tablice granitowe poświęcone A.F. Modrzewskiemu, proboszczowi brzezińskiemu 1540 – 1558.


Brzeziński rynek (Obecnie Plac Jana Pawł II): ma założenie średniowieczne; z jego narożników od początku XVI w. wychodziły główne ulice. W centrum placu pomnik „Bohaterom 1939 – 1945” z czterema płaskorzeźbami i pomnik Jana Pawła II. Od ul. S. Staszica i dalej wzdłuż Mickiewicza, Sienkiewicza, Reformackiej i św. Anny neorenesansowe kamieniczki z końca XIX w., wybudowane na potrzeby naszego „miasta krawców” sprzed obu wojen światowych. W kamienicy placu pod nr 12 był ratusz miejski w latach ok. 1900 – 1935 z zegarem na szczycie.

Wodzisław Śląski

Pocztówkę otrzymałam od Magdy :)

Wodzisław Śląski

Miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim w pobliżu granicy z Czechami, ośrodek administracyjny powiatu wodzisławskiego. Położone geograficznie na Płaskowyżu Rybnickim (będącym częścią Wyżyny Śląskiej), nad rzeką Lesznicą, historycznie zaś na Górnym Śląsku.

Według danych z 31 grudnia 2012 miasto miało 49 238 mieszkańców

W czasie kształtowania się państwa polskiego teren Wodzisławia wchodził już w skład państwa Mieszka I – pierwszego władcy Polski. Rybnik , Wodzisław. Za czasów Mieszka II ziemia wodzisławska razem z całym Śląskiem została zagrabiona przez czeskiego księcia Brzetysława. Tereny te wróciły do Polski za czasów Kazimierza Odnowiciela. Jednak koniec walk z Czechami o te ziemie nastąpił w 1137. Po podziale dzielnicowym Polski przez Bolesława Krzywoustego w 1138 roku, ziemia wodzisławska znalazła się w dzielnicy Władysława Wygnańca i weszła w skład księstwa opolskiego, a potem raciborskiego.

W 1241 r. po najeździe tatarskim i prawdopodobnie zniszczeniu osady Wodzisław, księciem na Raciborzu i Opolu został Władysław Opolski panujący w latach 1246-1281 do którego należał cały Górny Śląsk. W tym czasie przyśpieszony został proces lokacji nowych miejscowości. Niestety, nie można dokładnie określić roku lokacji miasta Wodzisławia, bo nie zachował się dokument lokacyjny prawdopodobnie stało się to pomiędzy 1246 r. kiedy Władysław objął władzę a 1257 r. kiedy do Wodzisławia sprowadzono franciszkanów. Za datę otrzymania praw miejskich przyjęto uważać jednak rok 1257, w którym zostali sprowadzeni do Wodzisławia minoryci (franciszkanie). Książę opolsko-raciborski Władysław otaczał miasto szczególną opieką i przypisywał mu wielkie znaczenie, o czym może świadczyć niezwykle rozległy rynek oraz obwarowanie miasta i nadanie miastu swego własnego imienia. Wodzisław w tamtym okresie należał do bardziej zaludnionych i bogatych miast na Górnym Śląsku. Jednakże jego drewniane zabudowania zostały doszczętnie zniszczone przez pożar około 1280. Odbudowano je dopiero około 1299. W mieście przeważali rzemieślnicy i kupcy, tworzący uprzywilejowaną warstwę miejskiego patrycjatu.

Od 1 stycznia 1999 roku Wodzisław jest siedzibą powiatu ziemskiego, w skład którego wchodzą miasta: Pszów, Rydułtowy, Radlin oraz gminy: Gorzyce, Lubomia, Marklowice, Mszana. Miasto bierze czynny udział w pracach Stowarzyszenia Gmin Górniczych oraz Śląskiego Związku Gmin i Powiatów,których zadaniem jest jednoczenie i koordynacja działań samorządów w celu obrony własnych interesów oraz wspólnej realizacji zadań sprzyjających rozwojowi gospodarczemu i społecznemu ich członków. Miasto przystąpiło do Związku Gmin Subregionu Zachodniego Województwa Śląskiego, ale zawetowało przystąpienie do projektu Aglomeracji Rybnickiej na zasadach, że Wodzisław miałby być miastem pomocniczym, a nie partnerskim Rybnika, co mogłoby doprowadzić do marginalizacji miasta. Obecnie Wodzisław pełni rolę centrum administracyjno-usługowo-handlowo-przemysłowego 155-tysięcznego powiatu wodzisławskiego.

Pałac Ślubów

Wzniesiony w latach 1743-1747 przez ówczesnego właściciela Wodzisławia – Guidobalda Józefa von Dietrichstein ma obecnie charakter klasycystyczny. Niegdyś stanowił rezydencję właścicieli Wolnego Mniejszego Państwa Stanowego Wodzisław. Obecnie mieści Urząd Stanu Cywilnego i Muzeum Miejskie. Otoczenie pałacu stanowi Park Zamkowy

Budynek Urzędu Miejskiego

Zbudowany w 1879 roku z przeznaczeniem na siedzibę Sądu Grodzkiego. Powstały wtedy dwa budynki. Pierwszy okazały, z ciekawą ornamentyką gotycką był siedzibą sądu. Drugi, o prostej bryle służył jako więzienie. Od 1954 roku siedziba administracji powiatowej, a obecnie gminnej.

Dwór w Jedłowniku

Wybudowany na przełomie lat 50-tych i 60-tych XIX wieku. Obecnie Dom Pomocy Społecznej dla dzieci „Caritas” Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej.

Każde miasto poza oficjalną historią pełną dat i faktów, posiada także swoje legendy i baśnie. To najciekawsze historie, przechowywane przez ludzką pamięć – czasem zawierają w sobie ziarnko prawdy, czasem niosą w sobie po prostu mądrość życiową. W Wodzisławiu możemy usłyszeć o:

• czarcie Zefliku
• tajemniczej, złotej kołysce
• Wampirzycy z Wodzisławia Śląskiego

Włochy - Siena

Dziś kartka, którą wygrałam w konkursie u Ann :)

Siena

Miasto i gmina we Włoszech, w Toskanii, w prowincji Siena. Ważne centrum turystyczne. Według danych na rok 2011 gminę zamieszkują 54 543 osoby, 462,2 os./km².

Według legendy Sienę założyli synowie Remusa – Senio i Aschio, którzy uciekając przed Romulusem schronili się w górach i wznieśli zamek Senio. Herbem miasta stało się godło ich rodu – wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa, a barwami balzany – miejskiego sztandaru były biel i czerń.

Historycznie Siena była etruskim osiedlem i małym miasteczkiem w okresie antycznym. Około 5 wieku w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Dogodne położenie miasta przy szlakach handlowych i miejscowy przemysł włókienniczy stały się podstawą przyszłego bogactwa mieszczan oraz arystokracji longobardzkiej i frankońskiej. W XII i XIII wieku Siena zaliczała się do najbogatszych miast Europy. Do dzisiejszego dnia istnieje w Sienie najstarszy europejski bank Monte Paschi di Siena. Bankierzy ze Sieny udzielali pożyczek prawie w całej ówczesnej Europie, a do największych rodów finansowych należeli: Buonsignori, którzy założyli spółkę Grande Tavola,Piccolomini, Salimbeni. Miastem rządziła rada, consiglio, która co roku wybierała członków rządu – Signorii i podestę – najwyższego urzędnika miejskiego.

W XII wieku w sporze między gwelfami a gibelinami Siena opowiedziała się po stronie cesarza. Między innymi ten wybór był przyczyną ciągłych konfliktów z Florencją. W 1348 miasto dotknęła zaraza zabijając 2/3 mieszkańców (ok. 100 000 osób), co zapoczątkowało gospodarczy upadek miasta. Zdobyta ostatecznie w kwietniu 1555 przez Kuźmę I Medyceusza, który wcielił miasto w powstające Wielkie Księstwo Toskanii. W kolejnych wiekach Siena pozostawała w cieniu Florencji, liczba ludności malała aż do okresu po zakończeniu II wojny światowej. w 1966 Siena jako pierwsze miasto w Europie wprowadziła zakaz ruchu samochodowego w centrum miasta.

Palio (wł. Palio di Siena, Il Palio, a w Sienie Palio delle contrade) — odbywający się we włoskim mieście Siena słynny toskański festyn na cześć Matki Boskiej, który sięga swoją tradycją czasów średniowiecza.

Kulminacyjnym punktem tego święta, którym żyje całe miasto i przyciąga tysiące turystów z całego świata, jest otwarta dla widzów, niezwykle emocjonująca, choć trwająca jedynie trzy okrążenia wokół placu, gonitwa konna. Wyścig rozgrywany jest dwa razy do roku 2 lipca i 16 sierpnia o godzinie 19 na głównym placu Sieny Piazza del Campo.

W dniach poprzedzających Palio w mieście odbywa się szereg niezwykle widowiskowych, barwnych pochodów i parad, w tym pokazów zręcznościowych siedemnastu rywalizujących ze sobą drużyn w kostiumach z epoki, które reprezentują 17 dzielnic (contrade) Sieny. Do najbardziej widowiskowych zaliczyć należy symultaniczne żonglowanie wielkimi jedwabnymi chorągwiami w barwach contrade. Każda dzielnica ma swoje własne, odrębne barwy, co widoczne jest także na ulicach miasta, które w dniach Palio są odświętnie udekorowane chorągwiami i wstęgami w barwach contrade.

Zwycięstwo w gonitwie Palio, to nie tylko źródło wielkiej dumy i prestiżu dla contrade, której mieszkańcy licznie uczestniczą w święcie, ale także szansa na niebagatelne wygrane z uwagi na przyjmowane w tych dniach zakłady, nierzadko o bardzo wysokie stawki.

Zawodnicy dosiadający koni podczas gonitwy Palio reprezentują 17 dzielnic contrade. W samej gonitwie bierze udział 10. dżokejów (i fantini) reprezentujących kontrady, jak też 10 koni wystawionych przez te dzielnice. Tymczasem o wyborze kontrad, jak też koni i jeźdźców, którzy wezmą udział w gonitwie decyduje dość szczególne losowanie, zależne od przebiegu poprzedniej gonitwy Palio. Każda z drużyn biorących udział w gonitwie wystawia zatem swojego konia, jednak konie te są następnie losowane przez kontrady, co czyni gonitwę tym bardziej emocjonującą.

Konie i jeźdźcy noszą barwy i herby contrade (dzielnic): Aquila (Orzeł), Bruco (Gąsienica), Chiocciola (Ślimak), Civetta (Sowa), Drago (Smok), Giraffa (Żyrafa), Istrice(Jeżozwierz), Leocorno (Jednorożec), Lupa (Wilczyca), Nicchio (Muszla), Oca (Gęś), Onda (Fala), Pantera (Pantera), Selva (Las), Tartuca (Żółw), Torre (Wieża) i Valdimontone(Baran).

W niektórych toskańskich miastach (np. Camaiore) podczas tradycyjnego Palio odbywa się żartobliwa jego odmiana, podczas której jeźdźcy dosiadają osłów.

Niedzica

Kartka otrzymana od Dominiki :)

Niedzica

Wieś została założona na początku XIV wieku przez Franka z Farkaszowiec na prawie niemieckim. W ciągu wieków wieś przyjmowała różne odmiany swej nazwy: Nisicz, Nisitz, Nyznecz, Nedecza, Niedzica.

Miejscowość ta składa się z dwóch części: dolna - położona w dolinie potoku Niedziczanka, wokół kościoła św. Bartłomieja - jest historyczną wsią Niedzica oraz cześć górna nazwana Niedzicą-Zamek, która powstała na zamkowym wzgórzu jako osada służby i oficjalistów dworskich. Istotne znaczenie ma też bliskość Słowacji oraz otwarte całodobowo przejście graniczne.

Zamek w Niedzicy to zdecydowanie jeden z najciekawszych obiektów w polskiej części Spisza, a także jedna z największych atrakcji historycznych w polskich Karpatach. Zbudowany został na wapiennym wzniesieniu (556 m n.p.m.), około 80 metrów nad poziomem Dunajca. Obecnie ta część Dunajca to słynne sztuczne jezioro zaporowe – zalew czorsztyńsko – niedzicki. Dokładna data powstania zamku nie jest znana, jednak można ją podać w przybliżeniu. Zamek Niedzica prawdopodobnie powstał między rokiem 1320 a 1325 gdyż w testamencie Wilhelma Drugetha żupana ziemi spiskiej i orawskiej z roku 1330 jest już mowa o nowo wybudowanym zamku „Dunajec”. Wcześniej była tam ziemno – wałowa budowla obronna. Zamek powstał z inicjatywy Jana Berzeviczego lub jego brata Rykolfa, a nazwa zamku „Dunajec” została przyjęta od rzeki płynącej u jego podnóża. Rzeka oddzielała wówczas obszar państwa węgierskiego od Polski. Zamek nazywano także „Niedzica” – od wsi znajdującej się w pobliżu.
Zamek jest znakomitym przykładem warowni górskiej. Zarówno ten, jak i zamek w Plawcu oraz Starej Lubowni był węgierską strażnicą i warownią na granicy Polski. Gdy zamek przestał spełniać funkcje obronne stał się rezydencją wiejską. Do najstarszych części zamku należy gotycki zamek górny. Ta część pochodzi z okresu panowania rodu Berzeviczych. Do niego należy najokazalsza i największa wieża obronna zamku. W roku 1470 po śmierci ostatniego przedstawiciela roku Berzeviczych Jana Schwarza zamek przeszedł w posiadanie żupana spiskiego Emeryka Zapoly. Powiększył go znacznie poprzez dobudowanie zewnętrznych murów obronnych wraz z basztami. Królewski ród Zapolyich nie władał zamkiem długo, ponieważ już w 1507 r. szwagierka Emeryka i matka późniejszego króla Węgier Jana, sprzedała zamek. Kolejnym właścicielem zamku stał się Andrzej Horvath. Następne lata dziejów zamku są bardzo tragiczne i burzliwe, jest to niewątpliwie związane także z ówczesną sytuacją Węgier. Po klęsce wojsk węgierskich w bitwie z Turkami pod Mochaczem, doszło do rozpadu państwa węgierskiego i wojny domowej. W wyniku działań wojennych zmieniali się kolejni właściciele zamku. W roku 1529 zamek został podarowany przez króla Węgier Jana Zapolyię polskiemu magnatowi Hieronimowi Łaskiemu. Był to dar za odniesione zasługi. Łaski słynący z hulaszczego życia szybko pozbył się zamku. Zamek wrócił w ręce Horvathów, a nowym właścicielem został Jan Horwath. W 1589 r. zamek kupił Jerzy Horwath z Paloscy. Dzięki jego staraniom zamek gruntownie przebudowano, nadając mu charakter renesansowej rezydencji. Rozbudowano część mieszkalną zarówno w zamku średnim, który pochodził z tego okresu jak również w zamku dolnym, w którym przy murze obwodowym zbudowano nowy trakt mieszkalny. Około 1570 r. zamek przeszedł w ręce kolejnego właściciela – był nim Giovanelli – były to znów burzliwe lata w dziejach tej warowni. Zamek został zdobyty przy użyciu armat przez wojska Imre Thokolyego oraz rozbójników Salantsyego. Ostatni przedstawiciel rodu Giovanellich Jan zmarł w roku 1776 i po raz kolejny zamek powrócił do Horvathów. Rodową rezydencją Horvathów z Paloscy był zamek w Plawcu, jednak po pożarze, który strawił budowlę, Andrzej Horvath odnowił zamek w Niedzicy i w nim zamieszkał. Po śmierci Andrzeja Horvatha zamek przejął jego brat Ferdynand. Jego przedwcześnie zmarły syn był ostatnim męskim przedstawicielem rodu Horvathów. Z Horvathami byli spokrewnieni Salamonowie i to oni zostali spadkobiercami zamku w Niedzicy. Odnowili oni warownię, która w XIX wieku została po raz kolejny zniszczona przez pożar. Mieszkali tutaj do 1945 roku, kiedy to w wyniku reformy rolnej, zamek przeszedł na własność Skarbu Państwa. Od roku 1920 zamek w Niedzicy wraz z częścią Spisza znalazł się w granicach Polski.
Po przejęciu warowni przez Skarb Państwa, zamkiem opiekowało się Stowarzyszenie Historyków Sztuki podejmując w nim liczne prace konserwatorskie. W tym samym czasie, za sprawą znanego pisarza Jalu Kurka, wyszła na światło dziennie niesamowita wręcz historia związana z testamentem Inków. Źródeł tej nieprawdopodobnej historii należy doszukiwać się w połowie XVIII wieku, kiedy to Sebastian Berzeviczy, potomek rodu, który wybudował słynną węgierską warownię w Niedzicy, wyjechał do Ameryki Południowej. Tam poślubił Indiankę ze szlacheckiego rodu. Z tego związku przyszła na świat ich córka Umina. Około 1781 r. wybuchło powstanie Indian przeciwko Hiszpanom. Przywódcą powstania był Tupac Amaru. W tym czasie Umina wyszła za mąż za bratanka Tupac Amaru noszącego to samo imię. Powstanie poniosło klęskę, a jego przywódca został stracony. Bratanek wodza pozostał jedynym przedstawicielem, który mógł objąć tron Inków. Wraz z żoną Uminą, teściem Sebastianem oraz innymi wodzami indiańskimi, Tupac Amaru zabierają ze sobą część skarbów uciekł do Europy. Przez kilkanaście lat mieszkali w Wenecji we Włoszech. Tam w niewyjaśnionych okolicznościach Tupac Amaru został zamordowany. Sebastian Berzeviczy by chronić życie córki i wnuka Antonia, wyjeżdża z nimi na Węgry. Schronienie znaleźli na zamku w Niedzicy. Ówczesnym właścicielem zamku była rodzina Horvathów z Poloscy, która wyraziła zgodę na zamieszkanie uchodźców w zamku. Nie mieszkali tu jednak długo, gdyż i tu znaleźli ich prześladowcy. Umina została zasztyletowana i pochowana w krypcie pod kaplicą zamkową. Chory Sebastian powierzył opiekę nad swoim wnukiem Antoniem swemu bratankowi Wacławowi Benesz – Berzeviczemu. Akt adopcji został spisany w roku 1797 na zamku w Niedzicy, w obecności „Rady Emisariuszy Inków”. W akcie była mowa o testamencie Inków i ich skarbach zatopionych w jeziorze Titicaca w Peru. Wacław zabrał małego Antonia i wyjechali na Morawy. Przed śmiercią przekazał jeszcze dokumenty oraz pamiątki rodzinne swemu synowi i nakazał mu, aby sprawami związanymi z ich pochodzeniem nie zajmował się, gdyż to ponoć przynosiło nieszczęście. W ten sposób znikła tradycja związków rodzinnych z Inkami. W 1946 roku na zamku w Niedzicy pojawia się potomek Antonia – Andrzej Benesz z Bochni – i ponownie ujawnia się związek tego zamku z historią Inków. Według informacji znajdujących się w dokumentach, Andrzej Benesz, w obecności świadków wyciągnął ze schowka (znajdującego pod progiem zamku) ołowianą rurę. Znajdował się w niej bardzo zagadkowy dokument. Był to testament Inków spisany inkaskim pismem węzełkowym „Quipu”. Testament według przypuszczeń miał zawierać informację na temat skarbów Inków. Próbę odczytania pisma quipu podjął się prawnuk Antonia, Andrzej Benasz. Późniejsze losy quipu, jak również domniemanego skarbu Inków pozostają do dziś zagadką. Andrzej Benesz w 1975 r. ginie w wypadku samochodowym.

Bydgoszcz

Kartka ta przywędrowała do mnie od Madzi wraz z listem :)

Bydgoszcz

Bydgoszcz to stolica województwa kujawsko-pomorskiego i ósme co do wielkości miasto w Polsce.

Historycznie zajmuje część Kujaw i jest malowniczo położone nad Brdą, Wisłą oraz Kanałem Bydgoskim. To tutaj krzyżują się ważne szlaki drogowe, kolejowe, a także wodne (międzynarodowa droga wodna E70). W mieście znajduje się Port Lotniczy im. Ignacego Jana Paderewskiego (podróż z centrum miasta trwa ok. 15 minut autobusem miejskim).

Miasto o wielowiekowej tradycji zachwyca turystów przede wszystkim położeniem nad rzeką oraz kanałami przecinającymi centrum miasta. Bydgoszcz coraz intensywniej zwraca się ku wodzie. To właśnie w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki Brdy toczy się codzienne, kulturalne, sportowe i biznesowe życie miasta.

Biały Spichlerz jest najstarszą zachowaną budowlą na obszarze Wyspy. Został zbudowany w latach 90. XVIII w. i aż do 1974 r. pełnił funkcję magazynu zbożowego. Od lat 80. XX w. mieści się w nim dział historii Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego.

Eksponuje się tu głównie historię miasta i tradycje rzemiosła bydgoskiego i kujawskiego. W latach 2006-2008 budynek został gruntownie odnowiony w ramach programu Renowacja obiektów dziedzictwa kulturowego na Wyspie Młyńskiej oraz przeznaczony do eksponowania zbiorów archeologicznych.

Filharmonia Pomorska im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy

Zaliczana jest dziś do czołowych instytucji muzycznych kraju. Posiada dwa etatowe zespoły artystyczne. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej powstała w 1946, a swym rodowodem sięga okresu międzywojennego i istniejącej wówczas Miejskiej Orkiestry Symfonicznej, zaś Capella Bydgostiensis pro Musica Antiqua, powstała w 1962 i była jednym z pierwszych w kraju zespołów prezentujących muzykę dawną na instrumentach z epoki i ich kopiach. Niezwykle istotną datą w ponad półwiecznej historii Filharmonii Pomorskiej jest 16 listopada 1958, kiedy to odbył się pierwszy koncert w nowo wzniesionej, niezwykle reprezentacyjnej siedzibie Filharmonii. Gmach, wybudowany staraniem pierwszego wieloletniego dyrektora Filharmonii Andrzeja Szwalbego, posiada salę koncertową na 880 miejsc z genialną, słynną w świecie akustyką, salę kameralną na 170 i foyer koncertowe na 170 miejsc. Na przestrzennej estradzie sali koncertowej, mieszczącej wielką orkiestrę i chór, znajdują się 47-głosowe mechaniczne organy wybudowane przez firmę Rieger-Kloss z Krnova (Czechy). We foyer głównym i holach bocznych podziwiać można bogate zbiory filharmoniczne portretów rzeźbiarskich słynnych kompozytorów oraz unikatowe gobeliny tkane na zamówienie Filharmonii. Szczególne miejsce w tej kolekcji zajmuje cykl gobelinów Kwartet zapustny Tadeusza Brzozowskiego, jednego z najwybitniejszych polskich kolorystów. Poczesne miejsce zajmuje również kolekcja malarstwa z pracami, między innymi Zdzisława Beksińskiego, Jerzego Nowosielskiego, Jana Tarasina.

Wenecja Bydgoska to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Bydgoszczy, położone w obrębie Starego Miasta i stanowiące najbardziej chyba charakterystyczną i unikatową atrakcję turystyczną miasta. Swą nazwę zawdzięcza ono podobieństwu do tej prawdziwej, „pociętej” kanałami zabudowy północnowłoskiej Wenecji.

Wenecję Bydgoską stanowi ciąg XIX-wiecznych kamienic, ustawionych wzdłuż rzeki Młynówki, naprzeciwko Wyspy Młyńskiej. Obejmuje ona zabudowania leżące przy ulicach: Długiej, Przyrzecze, Poznańskiej, Wełniany Rynek, Świętej Trójcy i Czartoryskiego.

Jaworzno

Pocztówkę tą otrzymałam razem z listem od Oli :)

Jaworzno

Jaworzno ma prawa miejskie od 1901 roku. Początki jego historii sięgają jednak przełomu XII i XIII wieku. Pierwsze zapiski o najstarszych wiejskich osadach: Jaworzno, Ciężkowice, Byczyna i Długoszyn pochodzą z lat 1229-1243. Nieco późniejsze dotyczą Jelenia (1303 rok), Szczakowej (II poł. XIV wieku) i Dąbrowy (XVI wiek). Wymienione osady, obecnie dzielnice miasta, rozwijały się samodzielnie w granicach istniejącej od 1335 roku jaworznickiej parafii.

Duże znaczenie dla dziejów tej ziemi miało jej położenie. Historycznie związane z Małopolską, Jaworzno, w okresie staropolskim leżało na pograniczu ówczesnego państwa polskiego. Wzdłuż rzeki Przemszy w okolicy Jelenia przebiegała zachodnia granica państwa, która przetrwała niezmieniona do 1918 roku. W czasach zaborów jaworznicki teren był pograniczem nie tylko od strony Jelenia, ale doszła także druga granica na Przemszy Białej koło Szczakowej. Austriackie Jaworzno pojawia się wówczas, obok rosyjskiego Sosnowca i niemieckich Mysłowic jako miejscowość usytuowana wokół punktu znanego w historiografii jako Trójkąt Trzech Cesarzy.

W okresie staropolskim historia Jaworzna to dzieje wsi i chłopów. Niewątpliwie duże znaczenie dla rozwoju miejscowości miało górnictwo kruszcowe, które istniało tutaj od wczesnego średniowiecza oraz górnictwo węglowe zapoczątkowane w 1767 roku w Szczakowej, gdzie powstała pierwsza polska kopalnia. Wielkim bodźcem w rozwoju Jaworzna było przeprowadzenie przez Szczakową linii kolejowej na trasie Kraków – Mysłowice, która w 1850 roku przeszła na własność skarbu austriackiego jako Cesarsko-Królewska Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda, a następnie została włączona w ogólnokrajową sieć kolejową Austrii. Dzięki temu Szczakowa uzyskała status ważnego połączenia kolejowego.

Uruchomienie kopalń węgla i hut cynkowych sprowadziło do jaworznickiej okolicy osiedleńców z różnych stron. Większość przybyła zza pobliskiej granicy na Przemszy, czyli z Pruskiego Śląska, ale również z Czech, Węgier. Żyła tu również silnie reprezentowana społeczność żydowska. Do dzisiaj pozostał ślad jej obecności w postaci okazałego kirkutu – cmentarza. Liczba mieszkańców rosła systematycznie w miarę rozwoju tutejszych zakładów przemysłowych i rzemieślniczych.

Współczesne miasto Jaworzno jest efektem kolejnych reform administracyjnych przeprowadzonych po 1945 roku, kiedy to w pierwotny obręb miasta włączano systematycznie pomniejsze gminy i miasteczka. Obecnie Jaworzno, pod względem powierzchni należy do największych miast w Polsce i zamieszkiwane jest przez blisko stutysięczną ludność.

Pałac z XIX w.

ob. siedziba Zarządu Południowego Koncernu Węglowego

Hala Widowiskowo - Sportowa MCKiS

ul. Grunwaldzka

Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Kolegiata św, Wojciecha i św. Katarzyny

Miejska Biblioteka Publiczna

Urząd Miejski

ul. Farna

Miejska Biblioteka Publiczna w Jaworznie.

To jaworznickie multimedialne centrum edukacji, kultury i informacji wspierające aktywność mieszkańców w zdobywaniu wiedzy, kompetencji i samorealizacji. Placówka z przyjazną przestrzenią i klimatem, otwarta na potrzeby społeczeństwa Jaworzna. Biblioteka znana i ceniona w regionie i w kraju.

Miejskie Centrum Kultury i Sportu w Jaworznie.

To największa instytucja kultury w Jaworznie. Działalność kulturalna MCKiS to przede wszystkim liczne imprezy cykliczne, które od lat cieszą się niemałą popularnością wśród mieszkańców Jaworzna, jak również miast ościennych. Organizuje turnieje tańca, koncerty uczniów szkoły muzycznej, wieczory autorskie, festyny rodzinne. Przy Miejskim Centrum Kultury i Sportu prężnie działa Amatorski Ruch Artystyczny.

Włodawa

Pocztówkę otrzymałam jako dodatek do listu od Emilki :)

Włodawa

Włodawa to miasto w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, we wschodniej Polsce, w powiecie włodawskim; położone na obszarze Garbu Włodawskiego nad Włodawką i Bugiem przy granicy z Białorusią. Włodawa leży na Południowym Podlasiu, Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim i Polesiu. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa chełmskiego.

Od 1 stycznia 1973 r. do 15 lipca 1992 r. w skład Włodawy wchodził Orchówek (miasto od 1506 do XVIII wieku i ponownie w latach 1775-1896, obecnie wieś w gminie Włodawa).
Historia

Historia Włodawy do połowy XV wieku nie jest dobrze znana z powodu braku źródeł. Wiadomo jednak, że istniała już w pierwszej połowie XIII wieku jako jeden z grodów Księstwa halicko-wołyńskiego i już wtedy mieszkała w niej ludność polska, ruska i żydowska. Położenie nad wielką rzeką – Bugiem – sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta jako ośrodka handlowego i tranzytowego. Po lokacji miasta, która miała miejsce prawdopodobnie na początku XVI wieku, do Włodawy zaczęli coraz liczniej sprowadzać się Żydzi. Od 1566 r. Włodawa na mocy unii lubelskiej stała się miastem granicznym, zaś rzeka Włodawka stanowiła granicę pomiędzy województwem brzeskolitewskim a ziemią chełmską. W roku 1596 Włodawa przeszła w ręce Leszczyńskich. W 1624 r. wzniesiono we Włodawie szkołę i zbór kalwiński, czynny do 1698 roku. Ważnym wydarzeniem był zwołany do Włodawy w roku 1634 synod kalwiński, na który przybyli delegaci z całej Korony i Litwy w celu ustalenia jednolitych form obrzędowych. W 1648 r. wojska Chmielnickiego zajęły i spustoszyły Włodawę, mordując znaczną część mieszkańców. Kolejne wieki to rozwój gminy żydowskiej i stopniowe zwiększanie się liczby mieszkańców wyznania mojżeszowego.

Podczas Konfederacji Barskiej 14-15 września 1769 w bitwie toczonej w odwrocie z Włodawy w kierunku Łomaz poległ Franciszek Ksawery Pułaski, śpieszący z pomocą bratu Kazimierzowi Pułaskiemu.

Przed II wojną światową we Włodawie były już dwie synagogi, bejt ha-midrasz, dom modlitwy, szkoła talmud-tora, mykwa i cmentarz żydowski; działały dwie kapele klezmerskie i klub sportowy Makabi. Holocaust zmienił diametralnie oblicze miasteczka, które było już wówczas od dawna typowym sztetlem. Większość żydowskich mieszkańców Włodawy zginęła w obozie zagłady w Sobiborze. Po wojnie pożydowskie budynki wykorzystywano m.in. jako magazyny, zaś macewy z cmentarza służyły często do brukowania ulic. W 1981 r. utworzono Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, które przejęło dawne synagogi, przekształcając je w budynki muzealne.

Włodawa przez wieki była miastem, w którym w zgodzie żyli obok siebie Polacy, Rusini (Ukraińcy) oraz Żydzi, którzy do II wojny światowej stanowili ponad 60% jego ludności. Tradycję wielokulturowości upamiętnia i kultywuje coroczny Festiwal Trzech Kultur (kultur: żydowskiej, polskiej i ruskiej, związanych z trzema religiami: katolicyzmem, prawosławiem i judaizmem). W okresie zaborów Włodawa leżała początkowo w zaborze austriackim, dopiero potem została włączona do rosyjskiego.

W dniu 15 marca 1923 powstał klub sportowy „Sokół” Włodawa, rok później zmienił nazwę na „Włodawija”, a w roku 1956 Włodawianka klub przyjął dzisiejsza nazwę.

Barokowy kościół parafialny pw. św. Ludwika z lat 1741-1752, zbudowany wg projektu włoskiego architekta Pawła Fontany. Budowniczym świątyni był Tomasz Rezler. Obok klasztor ojców paulinów.
Cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.
Wielka Synagoga wzniesiona w roku 1764, przy której znajdują się jeszcze dwa pokrewne budynki (Mała Synagoga oraz Bejt ha-midrasz).
„Czworobok” – budowla w kształcie kwadratu z dziedzińcem w środku – zabytek unikatowy, najprawdopodobniej jedyny tego rodzaju w Polsce. Czworobok należał do włodawskich rajców, kupców i rzemieślników, w większości Żydów.

Wielka Synagoga mieszcząca się przy obecnej ul. Czerwonego Krzyża 7 została zbudowana w latach 1764-1771 staraniem gminy żydowskiej, dzięki wsparciu fundacji rodu Czartoryskich. Autorem projektu był najprawdopodobniej Paweł Antoni Fontana. Bożnica została częściowo przebudowana pod koniec XVIII w. Sto lat później dobudowano drugą kondygnację i dwa narożne alkierze. Wnętrze niszczone pożarem w rok 1934 zostało odrestaurowane. W czasie okupacji synagoga została zdewastowana przez hitlerowców i zamieniona w magazyn. W takim stanie przetrwała aż do 1970 r. W latach 80-tych XX w. został przeprowadzony gruntowny remont budowli, a w odrestaurowanym obiekcie otwarto w 1986 r. Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego. Stała ekspozycja etnograficzna dotycząca regionu wzbogacona została w 1990 r. o wystawę judaików.

Zanim powstała w XIX w. istniejąca CERKIEW PRAWOSŁAWNA pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w 1790 wybudowano cerkiew unicką, drewnianą pod wezwaniem zachowanym do dziś. Z niewiadomych przyczyn spaliła się 12 lutego 1813 roku. Obecna zbudowana w latach 1840-1842 jako unicka, od 1875 roku prawosławna, przebudowana w stylu bizantyjsko - klasycystycznym, na planie krzyża greckiego z wieżą i trzema absydami. Wewnątrz znajduje się klasycystyczna polichromia z 1842 r. oraz ikonostas z 1843 r. z ikonami XVII i XVIII - wiecznymi. Cerkiew jest usytuowana na krawędzi skarpy nadbużańskiej.

Rynek

Pośrodku rynku stoi tzw. czworobok, czyli zabytkowy zespół kramów i jatek. Późnobarokowy obiekt składa się z parterowych kramnic otaczających kwadratowy dziedziniec. Jednolitą bryłę włodawskiego kompleksu kramów urozmaicają dwie przeciwległe bramy przejezdne. Tę od strony zachodniej zdobi blaszana figurka jeźdźca z wyciągniętą szablą. Według tradycji ma przedstawiać rannego w pojedynku z Wołodyjowskim Bohuna, bohatera Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza. Na ścianie jednej z narożnych kamienic rynku widnieje wielki zegar słoneczny.

Bieszczady

Dzisiejszą pocztówkę otrzymałam od Beaty razem z listem :)

Jezioro Myczkowskie

Bieszczady szczycą się swoimi śródgórskim zbiornikami wodnymi. Jezioro Myczkowieckie jest drugim po Jeziorze Solińskim, pod względem wielkości sztucznym jeziorem zbudowanym na rzece San w Bieszczadach. Budowę tego zbiornika retencyjnego zapoczątkowano w latach 1921-1925. Prace przerwano przed II wojną światową, głównie z powodu braku funduszy, wykonano wówczas część zapory, kanał z ujęciem wody, sztolnię i fundamenty elektrowni wodnej. Dopiero w 1956 roku rozpoczęto ponownie prace zakańczające budowę zapory tj.: podwyższenie zapory oraz zakończenie budowli elektrowni, trwały one 4 lata. Długość zapory ziemnej tworzącej Jezioro Myczkowieckie ma 386 m, szerokość korony zapory 9 m, maksymalna szerokość w podstawie 108 m, a wysokość 17,5 m.

Powierzchnia jeziora ma 2 km2, osiąga głębokości od 5 do 15 m, natomiast szacunkowa pojemność tego zbiornika wodnego wynosi 11 mln m³, moc elektrowni to 8,3 MW, natomiast długość zalewu w linii prostej wynosi 6 km. Ciekawostką jest, że budynek elektrowni znajduje się po przeciwnej stronie wzgórza Grodzisko, które rzeka San opływa tworząc zakole. Elektrownia wykorzystuje naturalną różnicę wzniesień między zaporą a elektrownią - ok. 14 m. Woda do turbin doprowadzana jest ze zbiornika wykutą w skale podziemną sztolnią o średnicy 4,5 m i długości 700 metrów.

Wokół jeziora powstały ośrodki wypoczynkowe, trasy nordic walking. W rezerwacie przyrody Skała Myczkowiecka powstała platforma widokowa, z której rozciąga się widok na zaporę oraz tzw. Martwy San czyli zakole Sanu wokół Grodziska.