Niedzica

Kartka otrzymana od Dominiki :)

Niedzica

Wieś została założona na początku XIV wieku przez Franka z Farkaszowiec na prawie niemieckim. W ciągu wieków wieś przyjmowała różne odmiany swej nazwy: Nisicz, Nisitz, Nyznecz, Nedecza, Niedzica.

Miejscowość ta składa się z dwóch części: dolna - położona w dolinie potoku Niedziczanka, wokół kościoła św. Bartłomieja - jest historyczną wsią Niedzica oraz cześć górna nazwana Niedzicą-Zamek, która powstała na zamkowym wzgórzu jako osada służby i oficjalistów dworskich. Istotne znaczenie ma też bliskość Słowacji oraz otwarte całodobowo przejście graniczne.

Zamek w Niedzicy to zdecydowanie jeden z najciekawszych obiektów w polskiej części Spisza, a także jedna z największych atrakcji historycznych w polskich Karpatach. Zbudowany został na wapiennym wzniesieniu (556 m n.p.m.), około 80 metrów nad poziomem Dunajca. Obecnie ta część Dunajca to słynne sztuczne jezioro zaporowe – zalew czorsztyńsko – niedzicki. Dokładna data powstania zamku nie jest znana, jednak można ją podać w przybliżeniu. Zamek Niedzica prawdopodobnie powstał między rokiem 1320 a 1325 gdyż w testamencie Wilhelma Drugetha żupana ziemi spiskiej i orawskiej z roku 1330 jest już mowa o nowo wybudowanym zamku „Dunajec”. Wcześniej była tam ziemno – wałowa budowla obronna. Zamek powstał z inicjatywy Jana Berzeviczego lub jego brata Rykolfa, a nazwa zamku „Dunajec” została przyjęta od rzeki płynącej u jego podnóża. Rzeka oddzielała wówczas obszar państwa węgierskiego od Polski. Zamek nazywano także „Niedzica” – od wsi znajdującej się w pobliżu.
Zamek jest znakomitym przykładem warowni górskiej. Zarówno ten, jak i zamek w Plawcu oraz Starej Lubowni był węgierską strażnicą i warownią na granicy Polski. Gdy zamek przestał spełniać funkcje obronne stał się rezydencją wiejską. Do najstarszych części zamku należy gotycki zamek górny. Ta część pochodzi z okresu panowania rodu Berzeviczych. Do niego należy najokazalsza i największa wieża obronna zamku. W roku 1470 po śmierci ostatniego przedstawiciela roku Berzeviczych Jana Schwarza zamek przeszedł w posiadanie żupana spiskiego Emeryka Zapoly. Powiększył go znacznie poprzez dobudowanie zewnętrznych murów obronnych wraz z basztami. Królewski ród Zapolyich nie władał zamkiem długo, ponieważ już w 1507 r. szwagierka Emeryka i matka późniejszego króla Węgier Jana, sprzedała zamek. Kolejnym właścicielem zamku stał się Andrzej Horvath. Następne lata dziejów zamku są bardzo tragiczne i burzliwe, jest to niewątpliwie związane także z ówczesną sytuacją Węgier. Po klęsce wojsk węgierskich w bitwie z Turkami pod Mochaczem, doszło do rozpadu państwa węgierskiego i wojny domowej. W wyniku działań wojennych zmieniali się kolejni właściciele zamku. W roku 1529 zamek został podarowany przez króla Węgier Jana Zapolyię polskiemu magnatowi Hieronimowi Łaskiemu. Był to dar za odniesione zasługi. Łaski słynący z hulaszczego życia szybko pozbył się zamku. Zamek wrócił w ręce Horvathów, a nowym właścicielem został Jan Horwath. W 1589 r. zamek kupił Jerzy Horwath z Paloscy. Dzięki jego staraniom zamek gruntownie przebudowano, nadając mu charakter renesansowej rezydencji. Rozbudowano część mieszkalną zarówno w zamku średnim, który pochodził z tego okresu jak również w zamku dolnym, w którym przy murze obwodowym zbudowano nowy trakt mieszkalny. Około 1570 r. zamek przeszedł w ręce kolejnego właściciela – był nim Giovanelli – były to znów burzliwe lata w dziejach tej warowni. Zamek został zdobyty przy użyciu armat przez wojska Imre Thokolyego oraz rozbójników Salantsyego. Ostatni przedstawiciel rodu Giovanellich Jan zmarł w roku 1776 i po raz kolejny zamek powrócił do Horvathów. Rodową rezydencją Horvathów z Paloscy był zamek w Plawcu, jednak po pożarze, który strawił budowlę, Andrzej Horvath odnowił zamek w Niedzicy i w nim zamieszkał. Po śmierci Andrzeja Horvatha zamek przejął jego brat Ferdynand. Jego przedwcześnie zmarły syn był ostatnim męskim przedstawicielem rodu Horvathów. Z Horvathami byli spokrewnieni Salamonowie i to oni zostali spadkobiercami zamku w Niedzicy. Odnowili oni warownię, która w XIX wieku została po raz kolejny zniszczona przez pożar. Mieszkali tutaj do 1945 roku, kiedy to w wyniku reformy rolnej, zamek przeszedł na własność Skarbu Państwa. Od roku 1920 zamek w Niedzicy wraz z częścią Spisza znalazł się w granicach Polski.
Po przejęciu warowni przez Skarb Państwa, zamkiem opiekowało się Stowarzyszenie Historyków Sztuki podejmując w nim liczne prace konserwatorskie. W tym samym czasie, za sprawą znanego pisarza Jalu Kurka, wyszła na światło dziennie niesamowita wręcz historia związana z testamentem Inków. Źródeł tej nieprawdopodobnej historii należy doszukiwać się w połowie XVIII wieku, kiedy to Sebastian Berzeviczy, potomek rodu, który wybudował słynną węgierską warownię w Niedzicy, wyjechał do Ameryki Południowej. Tam poślubił Indiankę ze szlacheckiego rodu. Z tego związku przyszła na świat ich córka Umina. Około 1781 r. wybuchło powstanie Indian przeciwko Hiszpanom. Przywódcą powstania był Tupac Amaru. W tym czasie Umina wyszła za mąż za bratanka Tupac Amaru noszącego to samo imię. Powstanie poniosło klęskę, a jego przywódca został stracony. Bratanek wodza pozostał jedynym przedstawicielem, który mógł objąć tron Inków. Wraz z żoną Uminą, teściem Sebastianem oraz innymi wodzami indiańskimi, Tupac Amaru zabierają ze sobą część skarbów uciekł do Europy. Przez kilkanaście lat mieszkali w Wenecji we Włoszech. Tam w niewyjaśnionych okolicznościach Tupac Amaru został zamordowany. Sebastian Berzeviczy by chronić życie córki i wnuka Antonia, wyjeżdża z nimi na Węgry. Schronienie znaleźli na zamku w Niedzicy. Ówczesnym właścicielem zamku była rodzina Horvathów z Poloscy, która wyraziła zgodę na zamieszkanie uchodźców w zamku. Nie mieszkali tu jednak długo, gdyż i tu znaleźli ich prześladowcy. Umina została zasztyletowana i pochowana w krypcie pod kaplicą zamkową. Chory Sebastian powierzył opiekę nad swoim wnukiem Antoniem swemu bratankowi Wacławowi Benesz – Berzeviczemu. Akt adopcji został spisany w roku 1797 na zamku w Niedzicy, w obecności „Rady Emisariuszy Inków”. W akcie była mowa o testamencie Inków i ich skarbach zatopionych w jeziorze Titicaca w Peru. Wacław zabrał małego Antonia i wyjechali na Morawy. Przed śmiercią przekazał jeszcze dokumenty oraz pamiątki rodzinne swemu synowi i nakazał mu, aby sprawami związanymi z ich pochodzeniem nie zajmował się, gdyż to ponoć przynosiło nieszczęście. W ten sposób znikła tradycja związków rodzinnych z Inkami. W 1946 roku na zamku w Niedzicy pojawia się potomek Antonia – Andrzej Benesz z Bochni – i ponownie ujawnia się związek tego zamku z historią Inków. Według informacji znajdujących się w dokumentach, Andrzej Benesz, w obecności świadków wyciągnął ze schowka (znajdującego pod progiem zamku) ołowianą rurę. Znajdował się w niej bardzo zagadkowy dokument. Był to testament Inków spisany inkaskim pismem węzełkowym „Quipu”. Testament według przypuszczeń miał zawierać informację na temat skarbów Inków. Próbę odczytania pisma quipu podjął się prawnuk Antonia, Andrzej Benasz. Późniejsze losy quipu, jak również domniemanego skarbu Inków pozostają do dziś zagadką. Andrzej Benesz w 1975 r. ginie w wypadku samochodowym.

Bydgoszcz

Kartka ta przywędrowała do mnie od Madzi wraz z listem :)

Bydgoszcz

Bydgoszcz to stolica województwa kujawsko-pomorskiego i ósme co do wielkości miasto w Polsce.

Historycznie zajmuje część Kujaw i jest malowniczo położone nad Brdą, Wisłą oraz Kanałem Bydgoskim. To tutaj krzyżują się ważne szlaki drogowe, kolejowe, a także wodne (międzynarodowa droga wodna E70). W mieście znajduje się Port Lotniczy im. Ignacego Jana Paderewskiego (podróż z centrum miasta trwa ok. 15 minut autobusem miejskim).

Miasto o wielowiekowej tradycji zachwyca turystów przede wszystkim położeniem nad rzeką oraz kanałami przecinającymi centrum miasta. Bydgoszcz coraz intensywniej zwraca się ku wodzie. To właśnie w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki Brdy toczy się codzienne, kulturalne, sportowe i biznesowe życie miasta.

Biały Spichlerz jest najstarszą zachowaną budowlą na obszarze Wyspy. Został zbudowany w latach 90. XVIII w. i aż do 1974 r. pełnił funkcję magazynu zbożowego. Od lat 80. XX w. mieści się w nim dział historii Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego.

Eksponuje się tu głównie historię miasta i tradycje rzemiosła bydgoskiego i kujawskiego. W latach 2006-2008 budynek został gruntownie odnowiony w ramach programu Renowacja obiektów dziedzictwa kulturowego na Wyspie Młyńskiej oraz przeznaczony do eksponowania zbiorów archeologicznych.

Filharmonia Pomorska im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy

Zaliczana jest dziś do czołowych instytucji muzycznych kraju. Posiada dwa etatowe zespoły artystyczne. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej powstała w 1946, a swym rodowodem sięga okresu międzywojennego i istniejącej wówczas Miejskiej Orkiestry Symfonicznej, zaś Capella Bydgostiensis pro Musica Antiqua, powstała w 1962 i była jednym z pierwszych w kraju zespołów prezentujących muzykę dawną na instrumentach z epoki i ich kopiach. Niezwykle istotną datą w ponad półwiecznej historii Filharmonii Pomorskiej jest 16 listopada 1958, kiedy to odbył się pierwszy koncert w nowo wzniesionej, niezwykle reprezentacyjnej siedzibie Filharmonii. Gmach, wybudowany staraniem pierwszego wieloletniego dyrektora Filharmonii Andrzeja Szwalbego, posiada salę koncertową na 880 miejsc z genialną, słynną w świecie akustyką, salę kameralną na 170 i foyer koncertowe na 170 miejsc. Na przestrzennej estradzie sali koncertowej, mieszczącej wielką orkiestrę i chór, znajdują się 47-głosowe mechaniczne organy wybudowane przez firmę Rieger-Kloss z Krnova (Czechy). We foyer głównym i holach bocznych podziwiać można bogate zbiory filharmoniczne portretów rzeźbiarskich słynnych kompozytorów oraz unikatowe gobeliny tkane na zamówienie Filharmonii. Szczególne miejsce w tej kolekcji zajmuje cykl gobelinów Kwartet zapustny Tadeusza Brzozowskiego, jednego z najwybitniejszych polskich kolorystów. Poczesne miejsce zajmuje również kolekcja malarstwa z pracami, między innymi Zdzisława Beksińskiego, Jerzego Nowosielskiego, Jana Tarasina.

Wenecja Bydgoska to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Bydgoszczy, położone w obrębie Starego Miasta i stanowiące najbardziej chyba charakterystyczną i unikatową atrakcję turystyczną miasta. Swą nazwę zawdzięcza ono podobieństwu do tej prawdziwej, „pociętej” kanałami zabudowy północnowłoskiej Wenecji.

Wenecję Bydgoską stanowi ciąg XIX-wiecznych kamienic, ustawionych wzdłuż rzeki Młynówki, naprzeciwko Wyspy Młyńskiej. Obejmuje ona zabudowania leżące przy ulicach: Długiej, Przyrzecze, Poznańskiej, Wełniany Rynek, Świętej Trójcy i Czartoryskiego.

Jaworzno

Pocztówkę tą otrzymałam razem z listem od Oli :)

Jaworzno

Jaworzno ma prawa miejskie od 1901 roku. Początki jego historii sięgają jednak przełomu XII i XIII wieku. Pierwsze zapiski o najstarszych wiejskich osadach: Jaworzno, Ciężkowice, Byczyna i Długoszyn pochodzą z lat 1229-1243. Nieco późniejsze dotyczą Jelenia (1303 rok), Szczakowej (II poł. XIV wieku) i Dąbrowy (XVI wiek). Wymienione osady, obecnie dzielnice miasta, rozwijały się samodzielnie w granicach istniejącej od 1335 roku jaworznickiej parafii.

Duże znaczenie dla dziejów tej ziemi miało jej położenie. Historycznie związane z Małopolską, Jaworzno, w okresie staropolskim leżało na pograniczu ówczesnego państwa polskiego. Wzdłuż rzeki Przemszy w okolicy Jelenia przebiegała zachodnia granica państwa, która przetrwała niezmieniona do 1918 roku. W czasach zaborów jaworznicki teren był pograniczem nie tylko od strony Jelenia, ale doszła także druga granica na Przemszy Białej koło Szczakowej. Austriackie Jaworzno pojawia się wówczas, obok rosyjskiego Sosnowca i niemieckich Mysłowic jako miejscowość usytuowana wokół punktu znanego w historiografii jako Trójkąt Trzech Cesarzy.

W okresie staropolskim historia Jaworzna to dzieje wsi i chłopów. Niewątpliwie duże znaczenie dla rozwoju miejscowości miało górnictwo kruszcowe, które istniało tutaj od wczesnego średniowiecza oraz górnictwo węglowe zapoczątkowane w 1767 roku w Szczakowej, gdzie powstała pierwsza polska kopalnia. Wielkim bodźcem w rozwoju Jaworzna było przeprowadzenie przez Szczakową linii kolejowej na trasie Kraków – Mysłowice, która w 1850 roku przeszła na własność skarbu austriackiego jako Cesarsko-Królewska Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda, a następnie została włączona w ogólnokrajową sieć kolejową Austrii. Dzięki temu Szczakowa uzyskała status ważnego połączenia kolejowego.

Uruchomienie kopalń węgla i hut cynkowych sprowadziło do jaworznickiej okolicy osiedleńców z różnych stron. Większość przybyła zza pobliskiej granicy na Przemszy, czyli z Pruskiego Śląska, ale również z Czech, Węgier. Żyła tu również silnie reprezentowana społeczność żydowska. Do dzisiaj pozostał ślad jej obecności w postaci okazałego kirkutu – cmentarza. Liczba mieszkańców rosła systematycznie w miarę rozwoju tutejszych zakładów przemysłowych i rzemieślniczych.

Współczesne miasto Jaworzno jest efektem kolejnych reform administracyjnych przeprowadzonych po 1945 roku, kiedy to w pierwotny obręb miasta włączano systematycznie pomniejsze gminy i miasteczka. Obecnie Jaworzno, pod względem powierzchni należy do największych miast w Polsce i zamieszkiwane jest przez blisko stutysięczną ludność.

Pałac z XIX w.

ob. siedziba Zarządu Południowego Koncernu Węglowego

Hala Widowiskowo - Sportowa MCKiS

ul. Grunwaldzka

Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Kolegiata św, Wojciecha i św. Katarzyny

Miejska Biblioteka Publiczna

Urząd Miejski

ul. Farna

Miejska Biblioteka Publiczna w Jaworznie.

To jaworznickie multimedialne centrum edukacji, kultury i informacji wspierające aktywność mieszkańców w zdobywaniu wiedzy, kompetencji i samorealizacji. Placówka z przyjazną przestrzenią i klimatem, otwarta na potrzeby społeczeństwa Jaworzna. Biblioteka znana i ceniona w regionie i w kraju.

Miejskie Centrum Kultury i Sportu w Jaworznie.

To największa instytucja kultury w Jaworznie. Działalność kulturalna MCKiS to przede wszystkim liczne imprezy cykliczne, które od lat cieszą się niemałą popularnością wśród mieszkańców Jaworzna, jak również miast ościennych. Organizuje turnieje tańca, koncerty uczniów szkoły muzycznej, wieczory autorskie, festyny rodzinne. Przy Miejskim Centrum Kultury i Sportu prężnie działa Amatorski Ruch Artystyczny.

Włodawa

Pocztówkę otrzymałam jako dodatek do listu od Emilki :)

Włodawa

Włodawa to miasto w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, we wschodniej Polsce, w powiecie włodawskim; położone na obszarze Garbu Włodawskiego nad Włodawką i Bugiem przy granicy z Białorusią. Włodawa leży na Południowym Podlasiu, Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim i Polesiu. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa chełmskiego.

Od 1 stycznia 1973 r. do 15 lipca 1992 r. w skład Włodawy wchodził Orchówek (miasto od 1506 do XVIII wieku i ponownie w latach 1775-1896, obecnie wieś w gminie Włodawa).
Historia

Historia Włodawy do połowy XV wieku nie jest dobrze znana z powodu braku źródeł. Wiadomo jednak, że istniała już w pierwszej połowie XIII wieku jako jeden z grodów Księstwa halicko-wołyńskiego i już wtedy mieszkała w niej ludność polska, ruska i żydowska. Położenie nad wielką rzeką – Bugiem – sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta jako ośrodka handlowego i tranzytowego. Po lokacji miasta, która miała miejsce prawdopodobnie na początku XVI wieku, do Włodawy zaczęli coraz liczniej sprowadzać się Żydzi. Od 1566 r. Włodawa na mocy unii lubelskiej stała się miastem granicznym, zaś rzeka Włodawka stanowiła granicę pomiędzy województwem brzeskolitewskim a ziemią chełmską. W roku 1596 Włodawa przeszła w ręce Leszczyńskich. W 1624 r. wzniesiono we Włodawie szkołę i zbór kalwiński, czynny do 1698 roku. Ważnym wydarzeniem był zwołany do Włodawy w roku 1634 synod kalwiński, na który przybyli delegaci z całej Korony i Litwy w celu ustalenia jednolitych form obrzędowych. W 1648 r. wojska Chmielnickiego zajęły i spustoszyły Włodawę, mordując znaczną część mieszkańców. Kolejne wieki to rozwój gminy żydowskiej i stopniowe zwiększanie się liczby mieszkańców wyznania mojżeszowego.

Podczas Konfederacji Barskiej 14-15 września 1769 w bitwie toczonej w odwrocie z Włodawy w kierunku Łomaz poległ Franciszek Ksawery Pułaski, śpieszący z pomocą bratu Kazimierzowi Pułaskiemu.

Przed II wojną światową we Włodawie były już dwie synagogi, bejt ha-midrasz, dom modlitwy, szkoła talmud-tora, mykwa i cmentarz żydowski; działały dwie kapele klezmerskie i klub sportowy Makabi. Holocaust zmienił diametralnie oblicze miasteczka, które było już wówczas od dawna typowym sztetlem. Większość żydowskich mieszkańców Włodawy zginęła w obozie zagłady w Sobiborze. Po wojnie pożydowskie budynki wykorzystywano m.in. jako magazyny, zaś macewy z cmentarza służyły często do brukowania ulic. W 1981 r. utworzono Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, które przejęło dawne synagogi, przekształcając je w budynki muzealne.

Włodawa przez wieki była miastem, w którym w zgodzie żyli obok siebie Polacy, Rusini (Ukraińcy) oraz Żydzi, którzy do II wojny światowej stanowili ponad 60% jego ludności. Tradycję wielokulturowości upamiętnia i kultywuje coroczny Festiwal Trzech Kultur (kultur: żydowskiej, polskiej i ruskiej, związanych z trzema religiami: katolicyzmem, prawosławiem i judaizmem). W okresie zaborów Włodawa leżała początkowo w zaborze austriackim, dopiero potem została włączona do rosyjskiego.

W dniu 15 marca 1923 powstał klub sportowy „Sokół” Włodawa, rok później zmienił nazwę na „Włodawija”, a w roku 1956 Włodawianka klub przyjął dzisiejsza nazwę.

Barokowy kościół parafialny pw. św. Ludwika z lat 1741-1752, zbudowany wg projektu włoskiego architekta Pawła Fontany. Budowniczym świątyni był Tomasz Rezler. Obok klasztor ojców paulinów.
Cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.
Wielka Synagoga wzniesiona w roku 1764, przy której znajdują się jeszcze dwa pokrewne budynki (Mała Synagoga oraz Bejt ha-midrasz).
„Czworobok” – budowla w kształcie kwadratu z dziedzińcem w środku – zabytek unikatowy, najprawdopodobniej jedyny tego rodzaju w Polsce. Czworobok należał do włodawskich rajców, kupców i rzemieślników, w większości Żydów.

Wielka Synagoga mieszcząca się przy obecnej ul. Czerwonego Krzyża 7 została zbudowana w latach 1764-1771 staraniem gminy żydowskiej, dzięki wsparciu fundacji rodu Czartoryskich. Autorem projektu był najprawdopodobniej Paweł Antoni Fontana. Bożnica została częściowo przebudowana pod koniec XVIII w. Sto lat później dobudowano drugą kondygnację i dwa narożne alkierze. Wnętrze niszczone pożarem w rok 1934 zostało odrestaurowane. W czasie okupacji synagoga została zdewastowana przez hitlerowców i zamieniona w magazyn. W takim stanie przetrwała aż do 1970 r. W latach 80-tych XX w. został przeprowadzony gruntowny remont budowli, a w odrestaurowanym obiekcie otwarto w 1986 r. Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego. Stała ekspozycja etnograficzna dotycząca regionu wzbogacona została w 1990 r. o wystawę judaików.

Zanim powstała w XIX w. istniejąca CERKIEW PRAWOSŁAWNA pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w 1790 wybudowano cerkiew unicką, drewnianą pod wezwaniem zachowanym do dziś. Z niewiadomych przyczyn spaliła się 12 lutego 1813 roku. Obecna zbudowana w latach 1840-1842 jako unicka, od 1875 roku prawosławna, przebudowana w stylu bizantyjsko - klasycystycznym, na planie krzyża greckiego z wieżą i trzema absydami. Wewnątrz znajduje się klasycystyczna polichromia z 1842 r. oraz ikonostas z 1843 r. z ikonami XVII i XVIII - wiecznymi. Cerkiew jest usytuowana na krawędzi skarpy nadbużańskiej.

Rynek

Pośrodku rynku stoi tzw. czworobok, czyli zabytkowy zespół kramów i jatek. Późnobarokowy obiekt składa się z parterowych kramnic otaczających kwadratowy dziedziniec. Jednolitą bryłę włodawskiego kompleksu kramów urozmaicają dwie przeciwległe bramy przejezdne. Tę od strony zachodniej zdobi blaszana figurka jeźdźca z wyciągniętą szablą. Według tradycji ma przedstawiać rannego w pojedynku z Wołodyjowskim Bohuna, bohatera Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza. Na ścianie jednej z narożnych kamienic rynku widnieje wielki zegar słoneczny.

Bieszczady

Dzisiejszą pocztówkę otrzymałam od Beaty razem z listem :)

Jezioro Myczkowskie

Bieszczady szczycą się swoimi śródgórskim zbiornikami wodnymi. Jezioro Myczkowieckie jest drugim po Jeziorze Solińskim, pod względem wielkości sztucznym jeziorem zbudowanym na rzece San w Bieszczadach. Budowę tego zbiornika retencyjnego zapoczątkowano w latach 1921-1925. Prace przerwano przed II wojną światową, głównie z powodu braku funduszy, wykonano wówczas część zapory, kanał z ujęciem wody, sztolnię i fundamenty elektrowni wodnej. Dopiero w 1956 roku rozpoczęto ponownie prace zakańczające budowę zapory tj.: podwyższenie zapory oraz zakończenie budowli elektrowni, trwały one 4 lata. Długość zapory ziemnej tworzącej Jezioro Myczkowieckie ma 386 m, szerokość korony zapory 9 m, maksymalna szerokość w podstawie 108 m, a wysokość 17,5 m.

Powierzchnia jeziora ma 2 km2, osiąga głębokości od 5 do 15 m, natomiast szacunkowa pojemność tego zbiornika wodnego wynosi 11 mln m³, moc elektrowni to 8,3 MW, natomiast długość zalewu w linii prostej wynosi 6 km. Ciekawostką jest, że budynek elektrowni znajduje się po przeciwnej stronie wzgórza Grodzisko, które rzeka San opływa tworząc zakole. Elektrownia wykorzystuje naturalną różnicę wzniesień między zaporą a elektrownią - ok. 14 m. Woda do turbin doprowadzana jest ze zbiornika wykutą w skale podziemną sztolnią o średnicy 4,5 m i długości 700 metrów.

Wokół jeziora powstały ośrodki wypoczynkowe, trasy nordic walking. W rezerwacie przyrody Skała Myczkowiecka powstała platforma widokowa, z której rozciąga się widok na zaporę oraz tzw. Martwy San czyli zakole Sanu wokół Grodziska.

Słupsk

Dziś kartka, którą otrzymałam od Krystyny jako " pocztówkę - niespodziankę ".

Bardzo dziękuję Krysiu :)

Słupsk

Słupsk jest ważnym centrum gospodarczym, kulturalnym, naukowym i turystycznym w regionie Pomorza Środkowego. Miasto liczy ok. 98 tys. mieszkańców i zajmuje powierzchnię 43 km kw. (wliczając w to 17 km kw. gruntów ornych i w przybliżeniu 5 km kw. lasów.

Nazwa miasta pochodzi od nazwy rzeki. Etymologicznie wiąże się ze słowem "słup", które wskazuje powiązane z wieżą lub elementem budynku obronnego wybudowanego na brzegu rzeki. Inna teoria głosi, że domostwa, ze względu na podmokły teren wznoszono na słupach.

W języku kaszubskim miasto nosiło nazwę Stolpsk, które zostało przyjęte przez Niemców i przetransformowane na Stolp.

Ze względu na usytuowanie miasta w centrum obszaru turystycznego, jego pozycja jest pod tym względem niekwestionowana. Powołana z inicjatywy Macieja Kobylińskiego - Prezydenta Miasta Słupska, Agencja Promocji Regionalnej "Ziemia Słupska" realizuje skutecznie strategie promocyjną miasta, skierowaną tak do wewnątrz, jak i na zewnątrz. Skutkiem tych działań jest fakt, że słupszczanie coraz bardziej utożsamiają się ze swoim miastem, chętnie używają swojego logo i znajdują powód do dumy w lokalnym patriotyzmie.

W ostatnich latach rozwijana jest idea Dwumiasta pomiędzy Słupskiem a Ustką - jedyna koncepcja tego typu w Europie. Łącząc walory turystyczne Ustki oraz potencjał Słupska jako centrum gospodarczo-kulturalnego tworzymy wyjątkowy zespół miejski, przyczyniając się do wzrostu dobrobytu mieszkańców obu miast praz rozwoju współpracy gospodarczej społecznej i kulturalnej.

Gotycka Brama Nowa z XIV w.

Brama Nowa - jedna z trzech głównych średniowiecznych bram miejskich. Zamykała ona wjazd do miasta z kierunku Sławna, Darłowa i Szczecina.

Brama Nowa jest budowlą masywną, założoną na planie prostokąta o wymiarach 12, 3 x 10,5 m i wysokości 16,8 m. Elewacja zachodnia (od pl. Zwycięstwa) w górnej części podzielona jest siedmioma pionowymi płycinami (w dwóch wybito okna) zamkniętymi odcinkowo i zakończona fryzem. W kondygnacji dolnej, oddzielonej poziomym gładkim pasem, znajduje się ostrołukowy otwór dawnego przejazdu (obecnie przeszklony) wzmocniony po bokach przyporami. Elewacja wschodnia (od strony ul. Nowobramskiej) posiada w górnej części widoczny zamurowany dawny otwór ostrołukowy, a w nim ostrołukowe okna oraz cały szereg wąskich wnęk zamkniętych również łukiem ostrym. Elewacje boczne zdobi przebiegający górą dekoracyjny fryz oraz rząd blend ostrołukowych.

Znajdują się tam również zamurowane otwory strzelnicze. Brama przykryta jest czterospadowym dachem zwieńczonym latarnią z ośmiopołaciowym hełmem.

Zamek Książąt Pomorskich z 1507 r. 

Zamek Książąt Pomorskich w Słupsku wzniesiono w roku 1507. Pierwotnie była to budowla gotycka, znacznie mniejsza, niż obecna. W tymże roku 1507 książę Bogusław X przebudował ją i rozbudował w stylu renesansowym . Zamek w tym roku obchodzi zatem jubileusz 500-lecia istnienia. Jest usytuowany w sąsiedztwie rzeki Słupi, w obrębie dawnego średniowiecznego grodu słupskiego. Tzw. Kompleks zamkowy stanowią: sam zamek, szachulcowy budyneczek dyrekcji Muzeum Pomorza Środkowego, Młyn Zamkowy, Brama Rybacka (pozostałość obwarowań obronnych Słupska, Spichlerz Richtera, przeniesiony element po elemencie z miejsca swojej pierwotnej lokalizacji u zbiegu ulic Kopernika i Wolności) oraz kościół św. Jacka. Młyn zamkowy należy do najstarszych czynnych obiektów przemysłowych w Polsce.

W przeszłości zamek był rezydencją książąt pomorskich z dynastii Gryfitów. W okresie panowania niemieckiego w Słupsku obiekt służył m.in. jako magazyn zboża i broni oraz więzienie co przyczyniło się do jego dewastacji. Po II wojnie światowej gruntownie wyremontowano obiekt, m. in. odbudowano głowicę wieży. Obecnie zamek stanowi siedzibę Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.

Zamek zachował pierwotne prostokątne założenie, jego wymiary zewnętrzne to około 17 m na 35 m. Jest to budowla trzykondygnacyjna z cegły, otynkowana i przykryta dachem czterospadowym. Do korpusu zamku, po środku elewacji północno-zachodniej, przylega wieloboczna wieża przykryta wielopołaciowym hełmem zwieńczonym latarnią. Przy wieży znajduje się niewielka prostokątna przybudówka z loggią arkadową między II i III kondygnacją. Układ osi

zamku wyznaczają prostokątne otwory okien, narożniki wszystkich elewacji zaakcentowane boniowaniem. Elewację południowo-wschodnią dzielą na trzy części ryzality sięgające do I piętra; w elewacji tej w narożniku południowym i przy elewacji południowo-zachodniej trzy szkarpy. W elewacji południowo-zachodniej wykusz wieloboczny, a w północno-wschodniej trójkątny. Wszystkie elewacje wieńczy profilowany gzyms. We wnętrzu tylko częściowo na II piętrze odtworzono dawne sklepienia kolebkowe z lunetami, a w wieży zachowały się sklepienia żebrowe. Wejście w wieży od północy prowadzi do pomieszczeń muzeum.

W salach wystawowych zamku można obejrzeć m.in. największą na świecie kolekcję prac Stanisława Ignacego Witkiewicza – Witkacego, choć twórca ten nigdy nie był w Słupsku. Na rok 2007 przewidziana jest gruntowna renowacja obiektu - m. in. zostanie odnowiona i podświetlona elewacja i wymienione okna. Wiosną 2007 roku zrekonstruowane zostały ogrody zamkowe księżnej Erdmuty, od strony ul. Zamkowej, niestety – w znacznie mniejszym rozmiarze, niż pierwotne (na ich dawnej, znacznej części dzisiaj stoją domy i przebiega ulica - fragment drogi krajowej nr 6 Gdańsk – Szczecin).

Neogotycki Ratusz Miejski z 1901 r. 

Neogotycki monument z 1901 r., siedziba władz miasta.

Pod koniec XIX wieku Ratusz miejski, który jeszcze w XVII wieku wzniesiono na obecnym Starym Rynku, stał się zbyt ciasny, jak na potrzeby miasta o blisko 30 tysiącach mieszkańców. Budowano go w czasie, w którym Słupsk zamieszkiwało ok. 4500 ludzi, a i rola magistratu nie była tak duża, jak to miało miejsce u schyłku XIX stulecia.

Burmistrz przełomu wieków – Hans Mathieswymógł zatem na Radzie Miejskiej decyzję o budowie nowego ratusza. Początkowo miał stanąć przy al. Sienkiewicza (niem. Blücherplatz, następnie Bismarckplatz), ale ze względu na tamtejszy podmokły grunt wybrano obecne miejsce.

Wcześniej, w miejscu obecnego pl. Zwyciestwa, przy którym stoi obecny ratusz, do połowy XIX wieku falowało sobie spokojnie bajorko zwane Quebbe, na zlecenie Rady Miejskiej zasypane w ciągu siedmiu lat przez mistrza piekarskiego, niejakiego Wienandta (imię nieznane).

W latach 1848÷1855 rozkopał on po prost tzw. Górę św. Piotra, skąd wywiózł ponad 30 tysięcy furmanek piasku. Tak powstał plac Zwycięstwa, zwany z poczatku Wollmarktem (Targiem Wełnianym), a następnie, do końca II wojny światowej pl. Heinricha von Stephana, słupszczanina, ministra poczty Rzeszy Niemieckiej i wynalazcy kartki pocztowej – pocztówki.

W wyrobisku pozostałym po piaskowni w latach 1924÷1926 zbudowano reprezentacyjny stadion sportowy, któremu w dniu 15 sierpnia 1926 roku uroczyście nadano imię feldmarszałka Rzeszy Niemieckiej Paula von Hindenburga, w jego obecności zresztą.

Okazały gmach wzniesiono w ciągu dwóch zaledwie lat, wg projektu i pod nadzorem berlińskich architektów:Karla Zaara i Rudolfa Vahla, którzy wygrali ogłoszony w tej sprawie konkurs. Budowę rozpoczęto w kwietniu 1899 roku. Trwała nieco ponad 2 lata i dwukrotnie przekroczyła planowany budżet, na skutek czego Hans Mathies znalazł się w poważnych kłopotach i w końcu stracił stanowisko. Uroczyste oddanie nowego gmachu nastąpiło 4 lipca 1901 roku.

Słupski Ratusz należy do nielicznych w Polsce, które zachowały swój wystrój i specyficzny klimat, jaki nadali mu jego twórcy. Na korytarzach zachowały się nawet lampy z kurkami gazowymi, ponieważ niegdyś gmach oświetlano gazem. W gabinecie Prezydenta Miasta do dzisiejszych czasów dotrwały oryginalne tapety sprzed ponad stu lat oraz biurko pierwszego burmistrza, który zasiadł w najważniejszym pokoju nowego magistratu. Warta odwiedzenia jest również - górująca nad miastem ratuszowa wieża, udostępniona zwiedzającym dopiero w roku 2003.

Po drodze na górę można zobaczyć olejne portrety prawie wszystkich burmistrzów i prezydentów miasta, jacy zasiadali w tym gmachu począwszy od roku 1901. Godna uwagi jest sala obrad Rady Miejskiej z dwoma ściennymi malowidłami. Przedstawiają one historyczne momenty z dziejów miasta: wtórne nadanie mu praw miejskich w roku 1310 przez margrabiów magdeburskich Jana i Waldemara oraz wykupienie Słupska przez mieszczan spod 12-letniej władzy Krzyżaków. Gnębili oni mieszkańców bardzo wysokimi podatkami.

Od ponad stu lat magistrat nieprzerwanie pełni funkcję, dla jakiej go wybudowano: urzędu, w którym Słupszczanie załatwiają niezliczone ilości spraw administracyjnych.

Walentynki

Kochani dziś troszkę inaczej.
Pokażę Wam kartkę, którą dostałam na walentynki w ramach wymiany na FB :)

Kartka przywędrowała do mnie z Białegostoku, a jej nadawcą jest Darek :)

Darku bardzo dziękuję za kartkę oraz życzenia :)

A Wam życzę wszystkiego najlepszego w dniu zakochanych :)

Osiek

Osiek

W skład gminy Osiek wchodzą dwie wsie: Osiek i Głębowice. Osiek leży na południowo-wschodnim obrzeżu Kotliny Oświęcimskiej, wśród morenowych wzgórz, jego środkiem płynie Potok Osiecki. Głębowice zaś położone są na pagórkowatym obszarze we wschodniej części gminy, nad potokiem Stronik. Do gminy Osiek można dojechać od strony zachodniej drogą wojewódzką Oświęcim-Kęty, a od strony wschodniej drogą powiatową Wadowice-Wieprz-Osiek. Obszar gminy wynosi 41,18 km2. Zamieszkuje ją około 8 tys. mieszkańców. Wsie wchodzące w skład gminy mają bardzo bogatą historię.

Swą nazwę Osiek wywodzi od budowanych na leśnych terenach przygranicznych, we wczesnych wiekach, obronnych warowni z pni drzewnych, zwanych „osiekami”. Wieś od początku swego istnienia wchodziła w skład księstwa oświęcimskiego. W 1278 roku wymieniona jest jako „Ossech”. W 1317 r. książę oświęcimski Władysław nadał przywilej na sołectwo w Osieku swojemu „słudze”. Około połowy XV w. wieś wchodziła w skład królewszczyzny po sprzedaży przez księcia Jana Scholastyka księstwa oświęcimskiego królowi Polski Kazimierzowi Jagiellończykowi. Z końcem XV w. oddana pod zastaw bogatemu mieszczaninowi krakowskiemu Jerzemu Orienthowi za pożyczone przez króla sumy. Ten następnie odstąpił ją podskarbiemu koronnemu Jakubowi Dębińskiemu. W 1468 r. Dębiński sprzedał Osiek Janowi Szaszowskiemu. W 1504 r. przechodzi w ręce
króla Aleksandra Jagiellończyka, który zamienia go z Balcerem z Dębowca herbu Kornicz na jego dziedziczne wsie: Bujaków, Kobiernice i Porąbkę. Odtąd Osiek stracił prawa królewszczyzny i stał się własnością prywatną. W 1515 r. Balcer sprzedaje wieś kupcowi i rajcy krakowskiemu Jerzemu Zebartowi, a ten po upływie 18 lat Bethmanom Zajfredom. Poprzez koligacje rodzinne do roku 1558 pozostaje w rękach kilku rodów mieszczańskich.
W roku 1558 Osiek przeszedł w ręce Balcera Porębskiego, a następnie jego syna Mikołaja Porębskiego. W 1653 r. Zygmunt i Jędrzej Porębscy dzielą się dobrami, przy czym Zygmuntowi przypadł Dolny Osiek z zamkiem. W rękach Porębskich herbu Kornicz Osiek Dolny i Górny utrzymał się aż do 1682 roku, kiedy to w drodze spadku przeszedł na ich powinowatych Nielepców herbu Prus, a następnie Branickich i Szembeków. Osiek stanowił
jedną z najbogatszych posiadłości w okolicy Oświęcimia. Według inwentarza z 1776 r. sporządzonego za kasztelanowej Walerii z Szembeków Branickiej, żony kasztelana Racławskiego, nazywany był „państwem osieckim”. Około 1799 r. od Walerii Branickiej dobra kupił baron Karol Wacław Larisch, a potem odziedziczył je jego syn, również Karol, doprowadzając majątek do znacznego powiększenia (ok. 950 ha) i nabycia kilku sąsiednich wsi. Po jego śmierci w 1869 r. dobra osieckie przeszły przez młodszą córkę Adelę w ręce Narcyza Dunin – Borkowskiego. W 1884 r. osieckie dobra nabył baron Oskar z Rudna Rudziński herbu Prus III.

Pałac w stylu orientalnym

Stary kościół drewniany z początku XVI w.

Kasztel

Zespół Śpiewaczy " Osieczanie "

Pałac w Osieku to wyjątkowa w skali kraju budowla w stylu mauretańskim w położona w Osieku między Oświęcimiem, a Kętami. Pałac sięga korzeniami XVII wieku. Cały obiekt składa się z kilku budynków, jest położony w malowniczym parku, w otoczeniu jezior. We wnętrzach pałacu znajduje się niewielkie prywatne muzeum rodu Rudzińskich.

Zespół pałacowy w Osieku składa się z pałacu, wokół którego rozmieszczone są oficyny "Kasztel", "Dom Sędziego" i "Ogrody". Wszystkie budynki położone są parku.

Pierwsze informacje na temat dworu obronnego w Osieku pochodzą z 1653 roku. Prawdopodobnie jednak dwór istniał w tym miejscu dużo wcześniej. W 1784 roku osiecki majątek kupił baron Karol Wacław Larisch, który gruntownie przebudował obiekt przekształcając go w klasycystyczny pałac.

Obecny kształt pałacu jet efektem kolejnej przebudowy, jakiej dokonał syn barona, Karol Józef Larisch, najprawdopodobniej w 1835 roku według projektów włoskiego architekta Franciszka Marii Lanciego.Pałac był w posiadaniu rodziny Larischów niemal do końca XIX wieku

W 1885 roku zaniedbaną i zadłużoną posiadłość wykupił baron Oskar von Rudziński i przywrócił jej dawny blask. Po jego śmierci w latach 1919-1940 pałacem zarządzali jego synowie. W czasie II wojny światowej majątek przejęli Niemcy zmuszając Rudzińskich do opuszczenia Osieka. Po 1945 majątek został znacjonalizowany, a Rudzińskim za czasów PRL nadano zakaz zbliżania się do posiadłości na odległość 30 km.

Rodzina Rudzińskich odzyskała pałac oraz budynki gospodarcze w styczniu 2009 roku. Obecnym właścicielem pałacu jest Maciej Rudziński, ostatni z rodu Rudzińskich, wychowany w Osieku.

W pałacu w trakcie organizowanych tutaj licznych bali i spotkań bywali m.in. prezydent Ignacy Mościcki, generał Józef Haller, marszałek Józef Piłsudski i kardynał Adam Stefan Sapieha, a także akwarelista Julian Fałat.

Kościół św. Andrzeja w Osieku zbudowano najprawdopodobniej w latach 1538–49 na miejscu poprzedniego. Jest to późnogotycka budowla odmiany śląskiej . W końcu XV i na początku XVII w. kościół służył jako zbór kalwiński. W 1907 r. w Osieku wybudowano nowy kościół murowany – od tego czasu drewniany kościół nie jest użytkowany. Wewnątrz kościoła, na stropach i ścianach zachowały się resztki malowideł z XVI, XVII i XVIII w. Swoimi kształtami zachwycają barokowy ołtarz główny i rokokowa ambona w kształcie łodzi z 2 poł. XVIII w. Kościół otoczony jest pomnikowymi dębami liczącymi ponad 500 lat.

Irak

Dziś pocztówka, którą otrzymałam dawno temu od wujka, który pracował właśnie w Iraku.

Irak
państwo arabskie na Bliskim Wschodzie, leżące nad Zatoką Perską.

Na terenach zajmowanych przez dzisiejszy Irak, około 3500 roku p.n.e. rozwinęła się starożytna cywilizacja Sumerów (Mezopotamia), później narodziły się tam cywilizacjebabilońska i asyryjska, podbite w pierwszej połowie VI w. p.n.e. przez Achemenidów. Po podbojach Aleksandra Macedońskiego w latach 334-321 p.n.e. tereny te weszły w skład jego imperium, a następnie były najważniejszą prowincją imperium Seleucydów. Następnie władali tam Partowie i Sasanidzi. W VII wieku n.e. tereny te zostały opanowane przezArabów i stanowiły centrum arabskiego kalifatu. Od XVI wieku panowali tam Turcy osmańscy walcząc o te ziemie z Persją.

W 1917 roku terytorium Iraku zostało zajęte przez wojska brytyjskie pod dowództwem gen. Stanleya Maude (cytat: Przychodzimy jako wyzwoliciele, nie zdobywcy). Od 1918 Irak stał się brytyjskim terytorium mandatowym Ligi Narodów. Antybrytyjskie powstania stłumiono. Brytyjczycy osadzili na tronie emira Abd Allaha Fajsala.

Ciekawostki:


1.Niepodległość od Wielkiej Brytanii uzyskana 3 października 1932.

2.Gęstość zaludnienia wynosi 69,54 osób/km2.

3.Kraj ten jest 1.4 razy większy od Polski.

4.Główna religią jest Islam, 94 %.

5.Najwyższym szczytem jest Buz-dogh 3674 m n.p.m.

6.Najdłuższą rzeką jest Tygrys, 1418 km.

7.Średnia długość życia wynosi 69 lat.

8.Ustrój polityczny - demokracja parlamentarna.

9.Motto kraju - "Bóg jest największy".

10.Kraj ten zamieszkuje około 100 Polaków.

11.Irakijczycy dwukrotnie świętują Nowy Rok. Pierwsza uroczystość to Muharram, pierwszego 

miesiąca kalendarza muzułmańskiego, a druga według kalendarza gregoriańskiego 31 grudnia.

12.Tradycyjna muzyka Iraku - Maqam , oparta jest na poezji arabskiej.

13.Kraj ten nękany jest przez ogromne roje szarańczy, 40-80 milionów owadów dziennie przemierza do 80 km, niszcząc wszystkie plony na swej drodze.

14.Lewa ręka uważana jest za "nieczystą", dlatego obrazą jest np. jedzenie tą ręką.

15.Epos o Gilgameszu to pierwsza na świecie napisana historia. Opowiada o przygodach legendarnego króla, który walczył, aby obronić starożytne irackie miasto.

16.Szybkie jedzenie, często ręką bez talerza jest oznaką dla gospodarza że jedzenie jest pyszne, i nie jest uważane za niegrzeczne.

17.Zgodnie z tradycją ponad połowa Irakijczyków poślubia pierwszego lub drugiego swojego kuzyna.

18.W Iraku wymyślono horoskop, koło, system 12 godzinnego podziału doby, podział godzin na minuty, minuty na sekundy.

19.Kraj zabrania chrześcijanom, rozmawiać o swojej wierze i trzymać przedmioty religijne poza kościołami.

20.Irak zbankrutował po wojnie z Iranem w latach 1980-1988. Zginęło wtedy milion ludzi.

21.Irackie rodziny są zazwyczaj duże i relacje bliskie. Większość rodzin mieszka w jednym domu, który jest rozszerzony, gdy rodzina rośnie.

22.Słynna historia - "Ali Baba i czterdziestu rozbójników" została napisana w Iraku około 1000 lat temu.

23.W irackich rzekach i moczarach często można spotkać rekiny z Zatoki Perskiej.

24.Piłka nożna jest najbardziej popularnym sportem w Iraku.

25.Burze piaskowe co roku trwają od 20 do nawet 50 dni, głównie w okresie letnim.

26.Strach przed czarnym kotem wywodzi się z Iraku.

27.Około połowa Iraku jest objęta niegościnna pustynią.

28.Miód jest ważnym źródłem pożywienia i dochodów dla wielu rodzin Iraku.

29.Nie chwali się przedmiotów będących w posiadaniu drugiej osoby, ponieważ wtedy tamta osoba będzie nalegać aby zabrać w formie prezentu daną rzecz.

30.Saddam Hussein wprowadził ustawę która uniewinniała mężczyznę który zabił kobietę w obronie honoru swojej rodziny.

Stargard Szczeciński

Stargard Szczeciński

Stargard Szczeciński jest trzecim, co do wielkości i jednym z najlepiej rozwijających się gospodarczo miast województwa zachodniopomorskiego. Zajmuje powierzchnię 4 810 ha i liczy ok. 70 tys. mieszkańców. Położony jest nad rzeką Iną, w odległości 40 km od Szczecina, 180 km od Berlina i 120 km od terminalu promowego w Świnoujściu. Miasto leży na pograniczu dwóch wielkich krain geograficznych, Niziny Szczecińskiej i Pojezierza Szczecińskiego, co ma duży wpływ na zróżnicowanie typów krajobrazu w najbliższej okolicy.

Przez Stargard Szczeciński przebiega 15 południk długości geograficznej wschodniej, który jest głównym południkiem środkowoeuropejskiej strefy czasowej.

Stargard Szczeciński jest również miastem o dużych walorach turystyczno-wypoczynkowych. Szczególnie ciekawym ze względu na wysoką rangę zabytków, których uroda i wartość pozwoliła na włączenie ich do Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego, w połączeniu z naturalnymi warunkami przyrodniczymi.

Brama Portowa (Młyńska) w Stargardzie Szczecińskim

Gotycka Brama Portowa zwana również Bramą Młyńską, Wodną, Herbową i Rzeczną, należy do jednej z czterech bram średniowiecznych Stargardu Szczecińskiego. Jest jednocześnie unikatowym zabytkiem tego typu na terenie Europy zarówno ze względu na pełnioną funkcję jak i niespotykana architekturę.

Od 2010 roku znajduje się na liście pomników historii. Powstała najprawdopodobniej na początku XV wieku, a jej wizerunek zamieszczany był na pieczęciach oraz na używanym do XX wieku starym herbie miasta.

Nazwa pochodzi od powstałego w XIII wieku młyna na Kanale Młyńskim. Do jej funkcji należała kontrola jak i pobieranie myta za przewóz towarów rzeką. W czasach PRL swój punkt informacyjny miało Polskie Towarzystwo Turystyczno – Krajoznawcze. W kolejnych latach mieściło się w niej Stargardzkie Stowarzyszenie Miłośników Sztuk Plastycznych ‘Brama’ oraz Stargardzkie Bractwo Rycerskie ‘GRYF’ mające swoją siedzibę do dziś.

W latach 2008 – 2010 Brama Młyńska przeszła generalny remont. Brama o podstawie prostokątnej o bokach 14m i 6m zbudowana jest z cegły. Dwukondygnacyjna budowla z dwiema 28 – metrowymi, ośmiobocznymi wieżami kryta jest czterospadowym dachem. Nad przejazdem znajdują się okna strażnicze zarówno od strony miasta jak i od zewnątrz. Blendy wypełnione lasowaniem z rozetą zdobią elewację murów od strony miasta. Wieże z otworami strzelniczymi i krenelażami – zębatymi zwieńczeniami ścian, mają ceglane ostrosłupowe hełmy z iglicami z kulami i gryfami.

Na początku XIX wieku w Bramie mieścił się areszt, wtedy też łuk przejazdu zabudowany został ryglowanymi ścianami. Koniec wieku XIX przyniósł przebudowę bramy w stylu neogotyckim i dodanie wielu blank.

Stryków

Stryków

Miasto w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Stryków. Był miastem szlacheckim.
Według danych z 31 grudnia 2012 miasto liczyło 3552 mieszkańców.
Stryków położony jest na obszarze Wzniesień Łódzkich, nad rzeką Moszczenicą, na północny wschód od Łodzi. W obrębie miasta znajduje się zalew o powierzchni 9 ha

Pierwsza wzmianka o Strykowie pochodzi z 1387 roku. Była to wieś leżąca na szlaku ze Zgierza do Łowicza, łącząc Mazowsze z Wielkopolską i Śląskiem. Stryków prawa miejskie otrzymał w 1394 roku z rąk króla Władysława Jagiełły na prośbę dziedzica strykowskiego Deresława Tłuka, podskarbiego łęczyckiego. W połowie XVIII wieku miasto ze swymi 45 rzemieślnikami (13 sukienników, 5 kupców i kramarzy oraz 5 szynkarzy) stanowiło lokalny ośrodek handlu i rzemiosła. Było też ośrodkiem dóbr szlacheckich. W 1744 roku otrzymało przywilej organizowania ośmiu jarmarków rocznie. Stryków należał do miast średnich, co udowadnia wystawienie sześciu zbrojnych na wojnę pruską. Próbowano podjąć inicjatywę zorganizowania produkcji tekstylnej za sprawą ówczesnego właściciela Feliksa Czarneckiego – bez powodzenia. Powstała co prawda manufaktura, lecz Stryków nadal pozostał miasteczkiem rzemieślniczo-rolniczym. Ówczesne działania pozostawiły ślad w postaci istniejącego do dziś półkolistego placu w centrum miasta.

Na pocztówce:

* Skrzyżowanie autostrad A1 i A2

* Obszar Natura 2000

* Międzynarodowe Motocrossowe Mistrzostwa Polski

Stryków na przestrzeni wieków wydał wielu znamienitych obywateli. Wywodzą się z niego między innymi:

Maciej Stryjkowski(1547 - 1593) – polski historyk i poeta, dyplomata, ksiądz.

Łazarz Andrysowicz (ur. ?, zm. 1577) - renesansowy polski drukarz. Wydał m.in.: utwory Mikołaja Gomółki

Paweł Radziszewski (1890 – 1931) - wybitny polski mineralog.

Ks. Idzi Benedykt Radziszewski (1871-1922) - inicjator powołania do życia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i jego pierwszy rektor (1918-1922).

Pyskowice

Pyskowice

to miasto w województwie śląskim, położone w odległości 12 km od Gliwic, na pagórkowatym terenie nad rzeką Dramą. Ponad siedemset lat temu, dzięki korzystnemu położeniu na trakcie handlowym łączącym Wrocław z Krakowem, rozwinęło się z osady w miasteczko. Tutaj też, od traktu wrocławskiego odgałęziają się drogi do Częstochowy i Poznania.

Powierzchnia gminy wynosi 3.114 ha, z czego 1.693 ha objęte są zabudową o charakterze miejskim.

Liczba ludności na dzień 31.12.2014 r. wynosi 17318 osób, w tym:

od 0 do 17 - 2709

od 18 do 64 - 11748

powyżej 64 - 2861

Pyskowice należą do grupy najstarszych miast Górnego Śląska. Pierwsza historycznie udokumentowana informacja o Pyskowicach pochodzi z roku 1256, a zawarta jest w dokumencie wystawionym przez wrocławskiego biskupa Tomasza. Wymienieni w tym dokumencie bracia "Lutozat" i "Lonek", synowie "Pisca", proszą biskupa o wsparcie dla pobudowanego przez nich kościoła. Biskup, przychylając się do ich prośby, przyznał na rzecz tegoż kościoła pod wezwaniem św. Pawła w "Piscowiczych" dziesięcinę z kilku sąsiednich wsi.
Dokument ten utwierdza nas, że nazwa miejscowości pochodzi od "Pisca", przypuszczalnie założyciela osady. Za tym, że osada istniała wcześniej, może przemawiać fakt uczynienia z niej siedziby parafii.

Kościół św. Mikołaja

Jest jednym z licznych zabytków na Śląsku. Pierwszą wzmiankę o kościele czytamy w dokumencie wrocławskiego ks. biskupa Tomasza. Dokument ten pochodzi z 1256 roku, a wynika z niego, że fundatorami kościoła byli Lutozat i Lonek Pisko. Skąd prawdopodobnie wywodzi się nazwa miasta. Do parafii należały wioski Karchowice, Łubie, Paczyna, Paczynka i Pniów. Pierwotnie kościół poświęcony był świętemu Pawłowi dopiero 1412 roku świętemu Mikołajowi. Około roku 1450 zastąpiono stary drewniany kościółek murowanym, którego mury stoją do dziś od strony głównego ołtarza po ambonę.

Kiedy na naszych ziemiach rozwinęła się reformacja, kościół został przyjęty przez protestantów. Dopiero w 1629 roku katolicy ponownie objęli w posiadanie mury kościoła, który siedem lat wcześniej spłonął. W roku 1627 kościół odbudowano. Równocześnie przybudowano część od ambony do dużych drzwi. Drewniana wieża stała obok kościoła w dzisiejszym ogrodzie. Groźny pożar miasta, który miał miejsce dwudziestego drugiego lipca tysiąc osiemset dwudziestego drugiego roku nie ominął kościoła. Spłonęło cale wnętrze kościoła i drewniana wieża na zewnątrz. Ocalał tylko ołtarz świętego Jana Nepomucena, toteż ołtarz ten jest najstarszym pochodzącym z szesnastego wieku zabytkiem świadczącym o dawnym pięknie świątyni przed pożarem. W krótkim czasie kościół ponownie odbudowano i postawiono murowaną wieżę. Znajdujący się przed kościołem Ogrójec wybudowano w 1863 roku. Grota Matki Bożej z Lourdes 1909 roku zaś krzyż kamienny w 1852 roku.

Kolumna z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem

Barokowa figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem, ufundowana została w 1809 roku przez ówczesnego burmistrza miasta – Ignacego Hübnera. Pierwotnie kolumna posiadała otoczenie w kształcie koniczyny czterolistnej, ujęte w niski kamienny murek. Całość była ogrodzona barierką i zielenią. I chociaż rzeźba była odnawiana w 1869 oraz 1934 roku, obecna renowacja jest największą w historii. Kolumna zmieniała miejsce, aby w końcu stanąć w centralnym punkcie miasta. Uroczyste odsłonięcie i poświęcenie figury odbyło się 8 stycznia. Poprzedziło je nabożeństwo w pobliskim kościele pw. św. Mikołaja, połączone z aktem oddania się mieszkańców Pyskowic w opiekę Maryi.

Zapraszam Was również na bloga Oli, gdzie do 9 lutego odbywa się rozdanie z fantastycznymi nagrodami :)
Ja już się zapisałam :)

Warszawa

Naszą stolicę chyba każdy Polak zna :)

Warszawa

Stolica Polski i województwa mazowieckiego, największe miasto kraju, położone w jego środkowo-wschodniej części, na Nizinie Środkowomazowieckiej, na Mazowszu, nad Wisłą.


Warszawa jest ośrodkiem naukowym, kulturalnym, politycznym oraz gospodarczym na skalę europejską. Tutaj znajdują się siedziby Prezydenta, Sejmu i Senatu, Rady Ministrów, Narodowego Banku Polskiego oraz innych instytucji i władz centralnych. Warszawa jest także siedzibą agencji Frontex odpowiedzialnej za bezpieczeństwo granic zewnętrznych Unii Europejskiej.

Warszawa jest drugim w historii Polski (po Lwowie) i jedynym w obecnych granicach Polski miastem odznaczonym Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Na środku placu znajduje się Kolumna króla Zygmunta III Wazy z 1644 r. Po wschodniej stronie pierzei placu stoi Zamek Królewski. W 1949 r. plac został połączony schodami ruchomymi z nowo powstałą Trasą W-Z. Przebiegający pod pl. Zamkowym tunel Trasy W-Z oraz jej wiadukt powstały w miejscu zniszczonego w czasie II wojny światowej Wiadukty Pancera, który w latach 1844-1864 stanowił zjazd z placu nad Wisłę. Był wykorzystywany również jako łącznik Krakowskiego Przedmieścia z I Mostem na Wiśle.

Na pl. Zamkowym rozegrało się także wiele dramatycznych scen z historii Polski. Często odbywały się tutaj manifestacje patriotyczne. W okresie poprzedzającym wybuch powstania styczniowego, 27 lutego 1861 r., od kul rosyjskich żołnierzy zginęło pięciu demonstrantów. 8 kwietnia 1861 r. 1300 żołnierzy dowodzonych przez rosyjskiego gen. Stepana A. Chrulewa dokonało krwawej masakry ludności cywilnej Warszawy, w wyniku czego zginęło ponad 100 osób.

W czasie trwania stanu wojennego, wprowadzonego 13 grudnia 1981 r. pl. Zamkowy był widownią wyjątkowo brutalnie rozpędzonej przez oddziały ZOMO manifestacji zorganizowanej przez NSZZ Solidarność 3 maja 1982 r.

Ciekawostki:

Nazwa miasta
Pojawia się już w zapiskach z XIV w., jako Warseuiensis (1321), Varschewia (1342) i XV w. jako Warschouia (1482). Średniowieczna nazwa brzmiała Warszewa, Warszowa. Najprawdopodobniej pochodzi ona od formy dzierżawczej imienia Warsz, czyli skróconej formy popularnego wówczas imienia Warcisław, Wrocisław, używanego m.in. wśród przedstawicieli rodu Rawów (Rawiczów) herbu Rawa, którzy byli właścicielami części terenów dzisiejszego Solca i Mariensztatu. Zmiana nazwy w XVI w. z Warszawa na Warszawa była związana z tzw. mazowiecką wymową dialektyczną.

Miasto osobliwości
To jedyna stolica w Unii Europejskiej, gdzie nieopodal ścisłego centrum występuje prawdziwy rezerwat przyrody. „Perełką” tą jest Jeziorko Czerniakowskie położone na Mokotowie. Znajduje się ono pod skarpą dawnego tarasu zalewowego Wisły i tworzy łachę wiślaną o powierzchni kilkunastu hektarów. Odległość jeziorka od centrum miasta wynosi zaledwie 6 km. Pierwsze badania terenu obecnego rezerwatu przeprowadzono już w 1922 r. Jeziorko Czerniakowskie jest, w skali Warszawy, bardzo ważną ostoją zwierząt, zwłaszcza ptaków, gadów i ryb.

Ogród na dachu
Hektar przepięknie zaprojektowanej i wypielęgnowanej zieleni jest ozdobą dachu Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. Zaprojektowany przez architekta krajobrazu Irenę Bajerską ogród na dachu BUW, założony tu w 2002 r., jest jednym z największych i najpiękniejszych ogrodów dachowych w Europie. Rozciąga się na powierzchni ponad 1 ha, gdzie roślinność zajmuje w nim 5.111 m².

Stanowi on doskonałe miejsce wypoczynku nie tylko dla studentów i pracowników naukowych, ale także turystów i warszawiaków. Ogród składa się z dwóch części: górnej, o powierzchni 2000 m² i dolnej, o powierzchni 15.000 m². Ich wspólnym łącznikiem jest strumień z kaskadowo spływającą wodą.

W ogrodzie można podziwiać różnorodne gatunki i odmiany roślin, posadzone w trzech odmiennie skomponowanych częściach. Największymi ozdobami otwartej przestrzeni są tutaj: strumień, kamień z kaskadą oraz zarybiony staw, nad którym zamieszkały kaczki.

Dolny ogród zdobią natomiast granitowe rzeźby Ryszarda Stryjeckiego. Cykl "Szkic sytuacyjny" nawiązuje do motywów kosmologicznych.

Górny ogród stanowią rośliny posadzone na 30-centymetrowej warstwie ziemi na dachu BUW. Podzielony jest on na kilka części, różniących się formą, barwami i zapachami roślin oraz nastrojem.

Prehistoryczny gad
Żółw błotny to niezwykle rzadko występujący w Polsce gad. Ścisłą ochroną gatunkową został objęty już w 1925 r. Wpisany jest do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt jako gatunek zagrożony całkowitym wyginięciem. Zamieszkuje m.in. na terenie Warszawy, na Zawadach w Wilanowie, gdzie znajduje się jedna z 337 ostoi tego gatunku w Polsce.

Żółw błotny jest zwierzęciem długowiecznym, żyjącym ponad 120 lat.

Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej procedury ochrony żółwia błotnego regulowane są Dyrektywą Siedliskową numer 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych rzadkich gatunków oraz fauny i flory.

Najwyższy budynek w Polsce
Jest nim nadal, zabytkowy już, Pałac Kultury i Nauki, który w minionej epoce nosił imię Józefa Stalina. PKiN jest wciąż najwyższym budynkiem w Polsce (230,68 m, zwieńczony 43-metrową iglicą). Zbudowano go zaledwie w trzy lata (od 2 maja 1952 r. do 22 lipca 1955 r.) i oddano do użytku w 1955 r. Budynek ma 42 kondygnacje, kubaturę 817 tys. m³, 3288 pomieszczeń, których łączna powierzchnia wynosi 123 tys. m³.

Budowla jest mieszanką słynnego stylu art. déco i przytłaczającego swoją ciężkością socrealizmu oraz polskiego historyzmu. Obecnie PKiN jest siedzibą wielu firm oraz instytucji użyteczności publicznej, takich jak kina, teatry, wyższa uczelnia Collegium Civitas. Mieści się w nim także Biuro Promocji Miasta.

W sylwestrową noc 2000 r. na szczycie Pałacu odsłonięto drugi co do wielkości w Europie zegar, którego cztery tarcze mają średnice po 6 m. Warto wiedzieć, że jest to zarazem drugi najwyżej położony zegar wieżowy na świecie, po zegarze na NTT DoCoMo Tower w Tokio. Od 2 lutego 2007 r. PKiN zabytkiem, na mocy wpisu do rejestru zabytków..

Rock & roll
W Warszawie koncertowali i koncertują najlepsze zespoły i muzycy światowej sceny rocka, heavy metalu i pop-u: Iron Maiden, Pat Metheny, 50 Cent, Rihanna, Tokio Hotel, Tina Turner, Sting, Roger Waters, Joe Cocker, Metallica, Aerosmith, Deep Purple, Guns N’ Ross, Boney M, U2, Depeche Mode, Rolling Stones, Kelly Rowland, Michael Jackson, Lenny Kravitz, King Crimson i Suzanne Vega.

Miasto w liczbach
- 519 km² wynosi powierzchnia Warszawy, wg podziału dzielnic z 2002 r.,
- 1.700 536 to liczba ludności Warszawy ogółem,
- 3.000.000 to liczba mieszkańców warszawskiej metropolii,
- 757,6 tys. to liczba gospodarstw domowych w stolicy,
- 21% powierzchni miasta zajmują tereny zielone.

Najwyższe budynki:
- Pałac Kultury i Nauki, rok oddania do użytku 1955, 42 piętra, 231 m wysokości,
- Warsaw Trade Tower, 1999, 43 piętra, 208 m (WTT),
- Rondo-1, 2006, 43 piętra, 192 m (R1),
- Hotel Marriot, 1989, 40 pięter, 170 m, inne nazwy: Centrum LIM, LOT Tower,
- Warsaw Financial Center, 1998, 32 piętra, 165 m (WFC),
- Hotel InterContinental Warszawa, 2004, 48 pięter, 164 m (IC),
- Oxford Tower, 1979, 42 piętra, 150 m, wcześniejsze nazwy: Intraco II, Elektrum,
- TP S.A., 2001, 30 pięter, 128 m,
- Hotel Westin, 2003, 22 piętra, 120 m,
- ORCO Tower, 1996, 26 pięter, 115 m, wcześniejsza nazwa: FIM Tower.

Karczma dała początek dzielnicy
Niewielu warszawiaków wie, że nazwa Ochota, pochodzi od nazwy starej karczmy, która w roku 1835 stanęła przy Szosie Krakowskiej. Dzisiaj Ochota kojarzy się mieszkańcom stolicy z okresem dwudziestolecia międzywojennego. Tutaj bowiem znajdują się słynne kolonie mieszkaniowe Staszica i Lubeckiego, placem Gabriela Narutowicza, przepięknym Parkiem Szczęśliwickim, w którym znajduje się słynna górka z wyciągiem narciarskim.

Spokojne Śródmieście
Wbrew pozorom 130-tysięczne Śródmieście może być również doskonałym miejscem do wypoczynku. Na jego terenie znajdują się jedne z najpiękniejszych warszawskich parków (Park Saski, Park Ujazdowski, Łazienki Królewskie, Stary Ogród Botaniczny), które wyśmienicie nadają się do spacerów i czynnej rekreacji.
Śródmieście to także Stare Miasto z Kolumną Zygmunta, starymi kościołami, urokliwym rynkiem i Zamkiem Królewskim.

Puszcza za miedzą
Bielany położone są w bliskim sąsiedztwie Kampinoskiego Parku Narodowego. Znaczną część dzielnicy zajmują tereny zielone, stanowiące aż 28% jej powierzchni. Należą do nich Lasek Bielański (130 ha), który jest ponadto rezerwatem krajobrazowym, Park i Las Młociński, Las Lindego, a także mało znany warszawiakom zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Olszyna”.

Poza dużymi kompleksami leśnymi, które przyciągają nie tylko mieszkańców stolicy, Bielany mogą pochwalić się również kilkoma zabytkowymi obiektami takim jak: Cmentarz Żołnierzy Włoskich z okresu II wojny światowej, klasztor oo. Kamedułów oraz dwoma XIX-wiecznymi fortami: Fortem Bielany i Fortem II Wawrzyszew.

Sępopol

Sępopol

 Prusowie długo i zacięcie bronili okolic Sępopola przed krzyżackimi najeźdźcami. Z czasów tych walk pochodziły liczne grodziska i umocnienia ziemne, których ślady przetrwały przez wieki. W trakcie walk Krzyżacy niejednokrotnie przekształcali zdobyte grody pruskie w swoje zameczki czy strażnice. Pod osłoną tych zamków powstawały osiedla, z których potem wyrastały miasta.    Ponieważ w dokumentach z XIV wieku, włącznie z przywilejem lokacyjnym, podawano nazwę Sępopola w formie Schiffenburg, domyślano się później, że i to miasteczko rozwinęło się w ten sam sposób, słowo "der Burg" oznacza bowiem zamek, warownię. Fantazja ludowa wskazywała nawet na miejsce gdzie ów zamek krzyżacki miał stać przed wiekami. Przeciwko tym domysłom przemawiają jednak bardzo ważne argumenty. O zamku takim nie ma żadnej wzmianki w kronikarskich opisach walk krzyżacko-litewskich, które toczyły się w tej okolicy w pierwszej połowie XIV wieku. Przywilej lokacyjny Sępopola z roku 1351 nie wspominał ani słowem o tym, jakoby zamek stał na obszarze miejskim albo wówczas, albo przed jakimś czasem. Nie opodal Sępopola wznosił się zamek krzyżacki w Sątocznie . Krzyżacy nigdy nie budowali swoich warowni tak blisko jedna drugiej. Również badania archeologiczne nie odkryły śladów zamczyska krzyżackiego w Sępopolu . Wszystko więc przemawia za tezą, że Sępopol, nigdy nie miał zamku ani załogi krzyżackiej.

   Nie koniec jednak na tym kłopotów z pierwotną nazwą Sępopola. Jej pierwszy człon "der Schiff" oznacza po niemiecku okręt, statek. Nazwę tę można by przetłumaczyć na "okręt-zamek" czy też na "okręt-warownia"   Także już najstarsze pieczęcie Sępopola, miejska i kościelna, pochodzące z XV stulecia, miały w swoim rysunku pływające na okręcie miasto. Sępopol istotnie przez wieki oblewany był wodami, z trzech stron bowiem otaczały go Łyna i Guber, a z czwartej kanał przekopany między rzekami.

Dziś Sępopol to małe miasteczko leżące na uboczu od szlaków turystycznych nękane strukturalnym bezrobociem jak i brakiem funduszy na jego rozwój. Jednak mieszkańcy i władze miasta nie poddają się, robią wszystko co możliwe by przyciągnąć inwestorów.

   Miasto posiada sieć telefoniczną i praktycznie każdy może mieć swój telefon. Obecnie trwa budowa nowej sieci kanalizacyjnej i oczyszczalni ścieków. Władze miasta wiążą nadzieję na rozwój turystyki bowiem przez Sępopol przebiega Warmińsko Mazurski Szlak Bociani (tzw.Szlak Bociana Białego). Na terenie gminy znajdują się duże skupiska zamieszkałych gniazd bocianich.

   Również rzeka Łyna może przyczynić się do rozwoju turystyki. Jej piękne brzegi i kręte koryto dają wiele uroku i wrażeń podczas spływów kajakowych, które można przedłużyć poza granice Polski, aż do Rosji otwierając wodne przejście graniczne w Ostrym Bardzie. W rzece Łynie od wielu lat zasiedliły się Bobry. Z roku na rok przybywa ich coraz więcej. Łyna jest zasobna w ryby i jest rajem dla wędkarzy, a okoliczne lasy są pełne grzybów.

   Miasto posiada swój wodociąg, który zaopatruje prawie wszystkich mieszkańców w wodę. Ciekawostką wodociągu jest to, że działa on od chwili jego wybudowania. Zabytkowa secesyjna wieża ciśnień spełnia rolę zbiornika wody wytwarzając jednocześnie ciśnienie. Technologia oczyszczania i uzdatniania wody do niedawna była prowadzona jeszcze w starych urządzeniach, dziś rolę tę spełniają nowe urządzenia zamontowane w 1998 roku.

   Służba zdrowia w Sępopolu po reformie w wyniku przekształceń odrodziła się na nowo. Powstały dwie prywatne przychodnie zdrowia: pierwsza - "Praktyka Lekarska" Pani dr. Marzenny Gromek, druga "Nasza Przychodnia" Pani dr. Anny Osowskiej.

   W tej małej mieścinie mieszczą się: Urząd Pocztowy, Posterunek Policji i Warmińsko Mazurski Odział Straży Granicznej. Handel w mieście i na wsi jest sprywatyzowany i obejmuje prawie wszystkie dziedziny życia.

Tatry

Tatry

Niewielkie pod względem obszaru pasmo górskie stanowiące najwyższe spiętrzenie Karpat. Tatry zajmują obszar 785 km2, z czego na część polską przypada 175 km2. Alpejski charakter w połączeniu z ich niewielką wysokością sprawia, że góry te są niezwykle atrakcyjne pod względem widokowym, a jednocześnie stosunkowo łatwo dostępne. Każdą z tras prowadzących na dowolny szczyt lub przełęcz można przejść w ciągu jednego dnia rozpoczynając w dolinie i tamże kończąc wyprawę. Tatrzańskie szlaki zróżnicowane są pod względem trudności technicznych, jakie mogą czekać turystę. Można tu znaleźć zarówno spacerowe szerokie drogi prowadzące dolinami, jak również strome, wąskie i bardzo przepaściste perci, które dostarczą sporej dawki adrenaliny. Wszystkie te czynniki przyczyniają się do niegasnącej popularności tego najwyższego spośród polskich obszarów górskich.
Polska część Tatr dzieli się na Tatry Wysokie i Tatry Zachodnie. Granica między obu obszarami przebiega wzdłuż Doliny Suchej Wody Gąsienicowej i biegnie aż do Przełęczy Liliowe. Podział Tatr na Wysokie i Zachodnie wynika z odmiennego charakteru, jak również z nieco innej budowy geologicznej obu ich części.

Na pocztówce widoczna jest Sarnia Skała

szczyt o wysokości 1377 m n.p.m. w pasie reglowym Tatr Zachodnich, między Doliną Białego a Doliną Strążyską.


Sarnia Skała tworzy skalistą grań o długości około 300 m i przebiegu równoleżnikowym. Na południu Czerwona Przełęcz (1301 m) oddziela ją od Suchego Wierchu (1539 m n.p.m.). Ku północy od Sarniej Skały odbiegają dwa grzbiety tworzące obramowanie dla dwóch dolin reglowych znajdujących się poniżej Sarniej Skały: Doliny Spadowiec i Doliny ku Dziurze. Jeden z tych grzbietów opada w północno-wschodnim kierunku, w Łomiku rozgałęziając się na dwa ramiona otaczające Dolinę Spadowiec. Obydwa ramiona noszą nazwę Spaleniec. Drugi grzbiet opada w północnym, nieco odchylonym na północny zachód kierunku, oddzielając Dolinę Strążyską od Doliny ku Dziurze. Grzbiet ten w dolnej części nazywa się Grześkówkami. Pomiędzy tymi grzbietami z Sarniej Skały opada w północnym kierunku jeszcze grzęda dzieląca górną część Doliny ku Dziurze na dwie odnogi.

Ciekawostki Tatr

• Najwyższy szczyt Tatr Polskich to Rysy (2499 m).
• Najgłębsze jezioro Tatr to Wielki Staw w Dolinie Pięciu Stawów Polskich (79,3 m) - trzecie miejsce w Polsce.
• Największe jezioro Tatr Morskie Oko (34,9 ha).
• Najwyżej położona przełęcz w Tatrach Polskich to przełęcz pod Rysami (2365 m).
• Najwyższym szczytem położonym w całości na polskiej granicy jest Kozi Wierch (2291 m).
• Najbardziej urwista ściana w Tatrach ok. 500 m jest ściana Kazalnicy Mięguszowieckiej (2159 m).
• Największa jaskinia w Tatrach Polskich to Jaskinia Wielka Śnieżna położona w masywie Czerwonych Wierchów.
• Największy wodospad w Tatrach Polskich jest Siklawa (ok. 70 m), która spada z progu Doliny Pięciu Stawów Polskich.
• Najgłębsza jaskinia Tatr jest Wielka Śnieżna w masywie Czerwonych Wierchów, która posiada 776 m deniwelacji.
• Najdłuższą doliną w Polskich Tatrach jest Dolina Suchej Wody Gąsienicowej, mająca 13 km długości.
• Najstarszym schroniskiem położonym po Polskiej części Tatr jest Schronisko nad Morskim Okiem im. Stanisława Staszica, uruchomione w 1908 r.
• Najwyżej położony staw w Tatrach Polskich to Zadni Mnichowy Stawek, znajdujący się na wysokości 2070 m n.p.m.
• Najpiękniejszymi uważanymi szczytami Tatr są: po polskiej stronie - Mnich, Giewont, Mięguszowiecki Wielki, po słowackiej - Łomnica, Krywań, Wysoka.
• Największym piarżyskiem w Tatrach Polskich jest Wielki Piarg u stóp Mięguszowieckich Szczytów, który ma ok. 32 ha powierzchni.

Sorrento - Włochy

Dziś przeniesiemy się do słonecznej Italii :)

Kartkę otrzymałam od mojego chłopaka, który kilka lat temu pracował we Włoszech.

Sorrento

Miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Kampania, w prowincji Neapol.

Miejscowość, położona nad Zatoką Neapolitańską (Morze Tyrreńskie) naprzeciw Wezuwiusza, słynie z przepięknych widoków, stąd też cieszy się dużą popularnością wśród turystów.

 Nazwa 'Sorrento' pochodzi od mitycznych Syren - 'Surrentum'.

 Sorrento założone zostało najprawdopodobniej przez Greków i funkcjonowało jako grecka kolonia. W późniejszych wiekach przechodziło we władanie kolejno - Etrusków, Syrakuzan i Samnitów, póki nie zostało podbite przez Rzymian. W czasach imperialnej okupacji miasteczko stanowiło popularne miejsce wypoczynku dla rzymskich dostojników. 

Miasteczko spopularyzowała neapolitańska piosenka „Torna a Surriento”, kompozycja Ernesto De Curtisa, wykonywana m.in. przez Luciano Pavarottiego. W mieście urodził się Torquato Tasso, XVI wieczny poeta, twórca słynnej Jerozolimy wyzwolonej. W centrum miasteczka znajduje się plac z pomnikiem poety - Piazza Tasso.

Według danych na rok 2004 gminę zamieszkuje 15 659 osób, 1739,9 os./km².

Żnin i okolice

Dziś kolejna pocztówka z tzw Szlaku Pistowskiego


Żnin

Miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Żnin. Położone nad Jeziorem Żnińskim Dużym i Jeziorem Żnińskim Małym. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.

Według danych z 2009 roku, miasto miało 14397 mieszkańców.


Nazwa miasta wywodzi się ze staropolskiego "żnieja" i określa rolniczy charakter miasta. Według różnych źródeł "żnieja" oznacza: żniwa, żniwiarza lub kobietę żnącą zboże. Na przestrzeni wieków nazwa miasta ulegała częstym zmianom: Znein, Znejn, Znejna, Snena, Znen, Znyn.

 Na kartce znajdują się:

Stary Rynek w Barcinie

XV-wieczna wieża ratuszowa na rynku w Żninie

Śluza na Noteci ( Łabiszyn )

Pałac neogotycki w Kołdrąbiu

Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji

klasycystyczny pałac w Lubostroniu

Rynek w Janowcu Wielkopolskim

Rekonstrukcja bramy broniącej dostępu do osady ( Biskupin )

Kościół pw. św. Doroty w Rogowie

Barcin

Miasto w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Barcin. Nad Notecią, 35 km od Bydgoszczy. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.


Łabiszyn

Miasto w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w północno-wschodniej częściPojezierza Gnieźnieńskiego, będącego subregionem Pojezierza Wielkopolskiego. Przez miasto przypływa rzeka Noteć, która poprzezKanał Bydgoski łączy się z Brdą. Jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej Łabiszyn. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.

Według danych z 31 grudnia 2010 miasto ma 4563 mieszkańców.


Kołdrąb

Wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Janowiec Wielkopolski.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. We wsi znajduje się neogotycki kościół pw. św. Jana Chrzciciela z lat 1898-1901, projektowany przez Alexis Langer z Wrocławia. Posiada wysoką wieżę, wewnątrz znajduje się krucyfiks z XIX w. wykonany przez artystę ludowego.


Wenecja


Wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Żnin na przesmyku jezior: Biskupińskiego,Weneckiego i Skrzynka.


Lubostroń


Wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.

Janowiec Wlkp.

miasto w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Janowiec Wielkopolski. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego. Miasto leży nad rzeką Wełną na skraju historycznej krainy Pałuki.

Według danych z 30 czerwca 2007, miasto miało 4101 mieszkańców.

W promieniu 15 kilometrów od Janowca znaleźć można wiele jezior, co sprawia, że to małe miasteczko jest atrakcyjne turystycznie. Janowiec leży na terenach nizinnych. Na terenie miasta znajduje się wiele pomników przyrody.




Biskupin

Miejscowość leżąca 2 km od Gąsawy. Na półwyspie jeziora Biskupińskiego osada obronna związana z ludnością kultury łużyckiej, założona ok. roku 740 p.n.e. Jest to największa w Europie ekspozycja osady warownej in situ z początku epoki żelaza. Na pierwotnej wyspie powstała osada, którą w czasie największego rozkwitu mogło zamieszkiwać od 900 do 1200 osób. Wyspa otoczona falochronem (ok. 30.000 pali drewnianych wbitych w dno jeziora pod kątem 45%), oraz wałem drewnianym o wysokości 6 m. wypełnionym kamieniami i piaskiem. Do osady prowadziła brama wjazdowa, a wewnątrz osady znajdowała się ulica okrężna oraz ulice poprzeczne, wzdłuż których usytuowano 13 rzędów drewnianych domów, zbudowanych w technice sumikowo-łątkowej. Ludność osady zajmowała się uprawą roli, hodowlą, rybołówstwem, myślistwem i zbieractwem. Osada odkryta w 1933 roku przez Walentego Szwajcera. Obecnie rekonstrukcja osady, muzeum i zagroda zwierząt. Co roku w miesiącu wrześniu Muzeum w Biskupinie staje się miejscem festynów archeologicznych.

W pawilonie ekspozycja stała prezentując życie i kulturę z czasów funkcjonowania osady, a także wystawy czasowe.

Dodatkowo w miejscu odkrycia wczesnośredniowiecznej osady powstaje rezerwat osady z XI wieku składający się z 15 chat i urządzeń gospodarczych.


Rogowo

Wieś (w latach 1380-1580 oraz 1672-1934 miasto) w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Rogowo. Leży na południowym krańcu Pałuk, na Pojezierzu Gnieźnieńskim, po zachodniej stronie drogi krajowej nr 5 (Gniezno – Bydgoszcz); w sąsiedztwie wielu jezior, z których największe to Rogowskie i Zioło.

Do 1920 znajdowało się w powiecie mogilnickim, w rejencji bydgoskiej. W latach 1920-1934 w powiecie żnińskim, w województwie poznańskim. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa bydgoskiego.

Znajduje się tu między innymi: Zakład Mogileńskich Fabryk Mebli, gorzelnia oraz ośrodek hokeja na trawie. Rogowo leży na jednej z najciekawszych i najliczniej odwiedzanych tras turystycznych, jaką jest Szlak Piastowski.